Korean Air

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Korean Air Lines»)
Korean Air
IATA
KE
OACI
KAL
Indicativo
KOREANAIR
Fundación1946 (como Korean National Airlines)
Inicio das operacións1962
Plan de voo frecuenteSKYPASS
AlianzaSkyTeam
Páxina web: http://www.koreanair.com/

Korean Air Lines Co., Ltd. (Hangul: 대한항공; RR: Daehan Hanggong) é a maior aeroliña surcoreana con sede principal na cidade de Seúl. Considerada entre as máis destacadas de Asia, voa a Europa, África, Asia, Oceanía e Norte América, ademais de iniciar operacións proximamente con Suramérica dende o seu hub internacional no aeroporto Internacional de Icheon e o seu hub doméstico no aeroporto Internacional de Gimpo. A empresa compite polo seu posto como principal aeroliña do país con Asiana Airlines, con menor cantidade de frota.

Historia[editar | editar a fonte]

Korean Air fundouna o goberno de Corea do Sur en 1962 co nome de Korean Air Lines para substituír a Korean National Airlines, que fora fundada en 1946. O 1 de marzo de 1969 Hanjin Transport Group tomaría o control da aeroliña. Operacións de carga de longa distancia foron introducidas o 26 de abril de 1971 seguidas por servizos de pasaxeiros cara aos Ánxeles o 19 de abril de 1972.

Os voos internacionais cara Hong Kong, Taiwán e Os Ánxeles foron operados con Boeing 707 ata a introdición do Boeing 747 en 1973. Ese mesmo ano comezou un servizo europeo ata París usando o 707 e o DC-10. En 1975 KAL converteuse nun dos primeiros clientes asiáticos de Airbus coa compra de tres A300, que foron postos en servizo en rutas asiáticas.

O 1 de marzo de 1984 foi introducido o novo deseño corporativo da aeroliña, coa nova librea azul e prata e o logo da estilizada "taegeukgi" (a bandeira coreana), cambiándose tamén o nome de Korean Air Lines a Korean Air. Os primeiros avións en levar a nova librea, deseñada entre Korean Air e Boeing, foron os Fokker F28.

Nos anos 90 Korean Air converteuse na primeira aeroliña en usar o novo MD-11, que usou como complemento da súa nova frota de 747-400. Porén, o MD-11 non cumpriron as expectativas requiridas e foron convertidos en cargueiros (acompañando aos 747 de carga).

En 2007 Korean Air estivo negociando abrir un centro de operacións na China, que se situaría Beijing ou Shanghai a finais de 2008. O 5 de xuño de 2007, a compañía dixo que crearía unha aeroliña de baixo custo en Corea para competir co sistemas de ferrocarrís de alta velocidade KTX, que ofrecía tarifas máis baratas e controis de seguridade menos estritos. A subsidiaria de baixo custo de Korean Air bautizaríase como Jin Air, e comezou o seu servizo regular de pasaxeiros dende Seúl a Jeju o 17 de xullo do 2008, e anunciou que algúns dos seus Boeing 737 e Airbus A300 serían entregados á nova compañía.

A mediados do ano 2010 a aeroliña chegou a un acordo coa empresa de videoxogos Blizzard Entertainment pintando un 747-400 e un 737-900 cunha imaxe do novo xogo StarCraft II. No mes de agosto Korean Air anunciou fortes perdas no segundo trimestre do ano a pesar dos seus ingresos récord. Tamén no mes de agosto, o Hanjin Group (dono de Korean) abriu unha nova terminal de carga en Navoi, Uzbekistan, que se convertería no centro de carga para a ruta Incheon-Navoi-Milán.

No mes de maio do 2011 a compañía recibiu o seu primeiro Airbus A380, e asinou un contrato con Amadeus IT Group para subcontratar as reservas da aeroliña e os sistemas de tratamento cos pasaxeiros.

Frota[editar | editar a fonte]

Airbus A380 — Korean Air recibe o seu primeiro A380, maio 2011

A finais de decembro do ano 2010 a frota da aeroliña estaba formada por 130 avións, cunha idade media de 10,2 anos[1].

Frota de Korean Air
Avión Total
Airbus A300-600 8
Airbus A330-200 5
(2 pedidos)
Airbus A330-300 16
Airbus A380-800 1
(9 pedidos)
Airbus A321-200 19
Boeing 737-700 1
Boeing 737-800 14
Boeing 737-900 16
(1 pedido)
Boeing 747-400 42
Boeing 747-8 (2 pedidos)
Boeing 777-200 18
Boeing 777-300 10
(2 pedidos)

Notas[editar | editar a fonte]

  1. "Copia arquivada". Arquivado dende o orixinal o 24 de setembro de 2016. Consultado o 06 de febreiro de 2011.