Karl Gjellerup
Karl Gjellerup | |
---|---|
Nacemento | 1857 e 2 de xuño de 1857 |
Roholte | |
Falecemento | 13 de outubro de 1919, 11 de outubro de 1919 e 1919 |
Klotzsche | |
Soterrado | Alter Friedhof Klotzsche |
Nacionalidade | Dinamarca |
Etnia | Danos |
Relixión | ateísmo |
Ocupación | poeta, escritor, novelista e dramaturgo |
Cónxuxe | Eugenia Gjellerup |
Xéneros | Novela, teatro |
Premios | Premio Nobel de Literatura |
Na rede | |
[ editar datos en Wikidata ] | |
Karl Adolph Gjellerup, nado en Roholte o 2 de xuño de 1857 e finado en Klotzsche o 13 de outubro de 1919, foi un dramaturgo e novelista danés.
Biografía[editar | editar a fonte]
Iniciou os seus estudos, pero abandonounos, se cadra sendo influído polo crítico literario danés Georg Morris Brandes.
A partir de 1892 viviu en Alemaña onde escribiu varias obras en alemán.
As súas primeiras novelas, Ung Dansk (Mozo danés, 1879) e Germanernes Laerling (Discípulo dos teutóns, 1882), eran consideradas autobiográficas e acusaban a influencia do determinismo crítico de Brandes. A súa traxedia lírica Brynhild (1884) foi a que indicou o principio dunha etapa de produción dramática. A esta seguiron varias obras con temas revolucionarios, como St. Just (1886), Thamyris (1887) e as comedias Herman Vandel (1891) e Wuthorn (1893).
Nas súas últimas novelas, como Pilgrimen Kamanita (O peregrino kamanita, 1906), vese a súa forte atracción pola cultura alemá, onde aborda amplamente o misticismo oriental.
En 1917, xunto a Henrik Pontoppidan, gañou o premio Nobel de Literatura, o cal foi outorgado en recoñecemento da súa «variada e rica poesía inspirada en altos ideais».