Kairouan

Kairouan
	القيروان (ar); رابعة الثلاث (ar)
Localización
	35°41′N 10°06′L / 35.68, 10.1Coordenadas: 35°41′N 10°06′L / 35.68, 10.1
País	Tunisia
Subdivisões da Tunísia (pt)	Kairouan (província) (pt)
Capital de	Emirado Aglábida (pt) ; Ziríes
Poboación
Poboación	186.653 (2014) (274.409 hab./km²)
Xeografía
Superficie	68,02 ha
Altitude	68 m
Datos históricos
Fundador	Uqba ibn Nafi al-Fihri (pt)
Creación	670
2010	Evento clave
2010	extensión dun sitio Patrimonio da Humanidade
Identificador descritivo
Código postal	3100
Fuso horario	UTC+01:00
Outro
Irmandado con	Bursa ; Tlemcen (pt) ; Tombouctou ; Samarcanda ; Fez (1965–); Córdoba (1969–)
Patrimonio da Humanidade
Tipo	Patrimonio cultural → Mundo árabe
Data	1988 (12ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (i), (ii), (iii), (v) e (vi)
Extensión dun sitio Patrimonio da Humanidade	2010
Identificador	499
Páxina web	commune-kairouan.gov.tn

A cidade de Kairouan^[1] (القيروان, a "cidade fortificada" en árabe), a 160 km ao sur de Tunes, tamén coñecida como "a cidade das 50 mesquitas", fundada en 670, floreceu durante a dinastía Aghlábida no século IX. O seu rico patrimonio arquitectónico inclúe a Gran Mesquita, con belas portas talladas en madeira e arabescos de estuco e as 400 columnas de mármore e pórfiro da sala de oracións, con inscricións fenicias, romanas e árabes e a Mesquita das Tres Portas, entre outras. A pesar da transferencia da capital política para Tunes no século XII, Kairouan permaneceu como capital espiritual do Magreb e en certa forma continúa a selo despois de 13 séculos de cultura islámica, sendo a terceira cidade de pelegrinaxe do islam tras Meca e Medina^[2]. A cidade foi inscrita pola UNESCO en 1988 na lista dos lugares Patrimonio da Humanidade.

A medina, coas súas murallas impoñentes e portas monumentais, alberga belas mesquitas, un antigo pozo e centenas de tendas onde as famosas alfombras de Kairouan, de pura lá, son tecidas e vendidas, así como o artesanado en cobre, latón e dos traxes tradicionais, a “jebba” e o “burnous”, ornamentados ou naturais.

O deseño típico das alfombras de Kairouan chámase “Alloucha” e faise coas cores naturais da lá, cunha bordadura de raias paralelas en padróns xeométricos. A avaliación das alfombras faise segundo a espesura do fío usado e polo número de nós por metro cadrado, sendo o “normal” de 10 a 40 mil nós, “fino” de 65 a 90 mil e “extra fino” de 160 a 500 mil. As alfombras de seda poden ter máis de 500 mil nós por metro cadrado.

En Kairouan tamén se produce unha alfombra tecida, sen nós, a “margoum”, cos típicos deseños xeométricos da cultura bérber, máis leves e nunha multitude de cores.