Julia Kristeva
Julia Kristeva, nada en Sliven (Bulgaria) o 24 de xuño de 1941, é unha filósofa, psicanalista e escritora francesa.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Estuda nunha escola católica e máis tarde Lingüística na Universidade de Sofía. Aos 23 anos de idade trasladouse a París onde residiu dende entón. Foi influenciada por contemporáneos coma Lucian Goldman ou Roland Barthes. Ademais, estudou psicanálise freudiana e lacaniana, e, ao igual que os seus mentores, comezou a traballar como analista nun académico. Uniuse a Tel Quel en 1965, onde coñeceu ao seu futuro marido, Phillipe Sollers, e converteuse nun membro activo do grupo, centrándose na política da linguaxe. Tel Quel traballou coa idea da historia como un texto para a súa interpretación e a súa escritura como un acto de produción politizado, no lugar dun intento de facer unha reprodución obxectiva. Os primeiros artigos de Kristeva comezaron a ser publicados aquí. O diario Crítica no 1967 e 1970 unirase á xunta editorial[Cómpre clarificar]. A súa investigación abrangue a Lingüística, incluíndo o seu interese nos seminarios de Lacan, no mesmo ano que se manifesta coa publicación de Le Texte du roman (1970), Séméiotiké: Recherches pour une sémanalyse (1969), e posteriormente, La Revolution du langage poétique (a súa tese de doutoramento) no 1974. Non tarda en converterse nunha figura destacada no mundo do pensamento francés. Como profesora universitaria ensinará lingüística e psicanálise na Universidade de París VII.
Semiótica[editar | editar a fonte]
Neste ámbito Julia Kristeva comenta que grazas a lingua podemos coñecer os tipos de prácticas, entre elas a científica, a cal precisa da lingua para ser comprendida e desenvolvida. Di que se se pode estudar a lingua, entón tamén se pode estudar o discurso científico apoiado nela. Kristeva propón ademais organizar a Semiótica non só coma unha ciencia, senón coma unha disciplina transversal a todas as demais. Para isto, indica que é necesario estandarizar as terminoloxías e apropiarse de categorías doutras configuracións científicas, especialmente as matemáticas e a gramática xenerativa. Tamén afirma que é importante revisar a intelección do texto tendo en conta a Marx e o seu concepto de produtividade, aos efectos de observar o texto non coma un produto senón no seu proceso de produción. Tamén retoma a idea de Freud respecto á produción sen destino comunicativo, tal como ocorrería, por exemplo, nun sono.
Julia Kristeva e Roland Barthes colaboraron coa construción da chamada Liña da Semiótica da Significación. Neste marco, non importa tanto a comunicación como a produción do sentido. En Para unha Semiolóxica dos paragramas, Kristeva retomou o concepto de paragrama de Ferdinand de Saussure no cal se discute a linealidade do significante e traballa sobre a tese de superficies significantes. Nestas, o texto pódese ler en diversos sentidos, propoñendo entón pensar no texto coma nun paragrama: coma unha superficie textual onde se inscriben múltiples discursividades. Tamén asegura que o texto non ten individualidade, senón que é, por definición, intertextual. Isto implica que a natureza composicional, a ontoloxía do texto, sexa plural.
Intertextualidade[editar | editar a fonte]
Dentro do apartado anterior, Kristeva será a primeira en chamar a atención sobre a importancia da existencia de textos previos que condicionan o acto de significar, independentemente do contido semántico do texto. Sinala que a comprensión dos textos aparentemente simples, precisa algo máis que o mero coñecemento do contido semántico. O lector deberá ter textos que conformen certos sistemas de crenzas no seo amplo da cultura. O dito por esta investigadora reflicte un dos problemas cos que se atopa o lector, ás veces, a causa do seu descoñecemento dos textos previos dunha cultura determinada. O sentido semántico non e sempre suficiente para comprender o significado, xa que o coñecemento almacenado desempeña un papel relevante para a compresión dunha mensaxe. De aquí que un texto mire cara ó que precede, dándolle á súa forma, ideoloxicamente neutra, todo un volume de significación que o mantén e que se nutre da experiencia.
Antropoloxía e psicoloxía[editar | editar a fonte]
Kristeva sostén que a antropoloxía e a psicoloxía, ou a conexión entre o social e o suxeito, non representan o un ao outro, senón que, máis ben representan seguir a mesma lóxica: a supervivencia do grupo e do suxeito. Por outra parte, na súa análise de Edipo, afirma que o suxeito falante non pode existir propiamente senón que el/ela está nun limiar fráxil a causa dunha demarcación imposible.
Na comparación entre as dúas disciplinas, Kristeva afirma que a maneira na que un individuo exclúe a nai como medio de formar unha identidade é a mesma forma na que se constrúen as sociedades.
O feminismo[editar | editar a fonte]
Kristeva foi considerada como defensora clave do feminismo francés xunto con Simone de Beauvoir, Hélène Cixous e Luce Irigaray. Tivo unha influencia notable sobre o feminismo e os estudos literarios feministas nos EE.UU e o Reino Unido, así como nas lecturas da arte contemporánea, aínda que a súa relación cos círculos feministas e os movementos en Francia foi moi controvertida. Kristeva fixo unha desambiguación famosa dos tres tipos de feminismo.
Outras actividades[editar | editar a fonte]
Julia Kristeva forma parte, dende fai varios anos do National Disability Council, que ten como obxectivo sensibilizar, educar e informar ao público sobre diversas discapacidades. En 2008 creou con motivo do 100º aniversario do nacemento de Simone de Beauvoir, o premio Simone de Beauvoir pola liberdade da muller, o traballo gratificante excepcional e a acción das mulleres e homes que no espírito de Simone de Beauvoir, axudan a promover a liberdade das mulleres no mundo. Julia Kristeva foi invitada polo Papa Bieito XVI na Xornada de reflexión, diálogo e oración pola paz e a xustiza no mundo.
Críticas[editar | editar a fonte]
Entre os críticos ao traballo de Kristeva están os seus mesmos profesores de física Alan Sokal e Jean Bricmont, que no seu libro Imposturas intelectuais denuncian grandes erros e absurdos contidos en tres dos artigos de Kristeva sobre a linguaxe poética. Esta fai uso de termos técnicos ou matemático-físicos, que eles cren que son para conseguir impresionar a un lector sen os coñecementos necesarios para xulgar a validez do uso desa terminoloxía e que porén o seu uso é erróneo, deficiente e falto de xustificación teórica.
Novelas[editar | editar a fonte]
Na última década, Kristeva escribiu unha serie de novelas que se parecen ás historias de detectives. Mentres que os libros de suspense narrativo desenvolven unha superficie estilizada, os seus lectores tamén se encontran con ideas intrínsecas aos seus proxectos teóricos. Os seus personaxes revélanse principalmente a través de dispositivos psicolóxicos, polo que o seu tipo de ficción aseméllase á obra posterior de Dostoievski. A súa obra de ficción (que inclúe Le Vieil Homme et les Loups, Meurtre à Byzance e Possessions), aínda que moitas veces é alegórica, tamén se aproxima ao autobiográfico nalgunhas pasaxes, sobre todo cun dos protagonistas de Possessions, Stephanie Delacour, unha periodista francesa. Meurtre à Byzance ocupase de temas da cristiandade ortodoxa e da política e foi descrita por Kristeva como "unha especie de anti-Código Da Vinci".
Obras[editar | editar a fonte]
Novelas[editar | editar a fonte]
- Les Samouraïs, 1990.
- Le Vieil Homme et les Loups, 1991.
- Possessions, 1996.
- Meurtre à Byzance, 2004.
- Thérèse mon amour, 2008.
Ensaio[editar | editar a fonte]
- Polylogue, 1977.
- Histoires d'amour, 1983.
- Étrangers à nous-mêmes, 1988.
- Le Temps sensible. Proust et l'expérience littéraire, 1994.
- Contre la dépression nationale, 1998.
- Le Féminin et le Sacré, con Catherine Clément, 1998.
- Le Génie féminin, tomo 1 : Hannah Arendt, 1999; tomo 2 : Melanie Klein, 2003; tomo 3: Colette, 2002.
- La Haine et le Pardon, 2005.
- Seule, une femme, 2007.
- Cet incroyable besoin de croire, 2007.
Outros[editar | editar a fonte]
- Le Langage, cet inconnu. Une initiation à la linguistique, 1969.
- Semeiotike. Recherches pour une sémanalyse, 1969.
- Le Texte du roman. Approche sémiologique d’une structure discursive transformationnelle, 1970
- Des Chinoises, 1974.
- Pouvoirs de l'horreur. Essai sur l'abjection, 1980.
- La Révolution du langage poétique. L'avant-garde à la fin du XIXe siècle, Lautréamont et Mallarmé, 1985.
- Au commencement était l'amour. Psychanalyse et foi, 1985.
- Soleil noir. Dépression et mélancolie, 1987.
- Les Nouvelles Maladies de l'âme, 1993.
- Sens et non-sens de la révolte, 1996.
- La Révolte intime, 1997.
- L’Avenir d’une révolte, 1998.
- Visions Capitales, 1998.
- Au risque de la pensée, 2001.
- Chroniques du temps sensible, 2003.
- Micropolitique, 2001.
- Leur regard perce nos ombres, con Jean Vanier, 2011.
Premios e distincións[editar | editar a fonte]
Julia Kristeva é Doutora Honoris Causa en varias universidades (como a New School University de Nova York, en 2003, a Universidade de Bayreuth en 2000 ou a Universidade de Harvard en Cambridge, Massachusetts, 1999) e membro da Academia Británica de Londres a partir de xulio de 2002. Dende 2009 é membro do xurado do premio á Biblioteca nacional de Francia.
Premios[editar | editar a fonte]
- 2004: Premio Holberg, polo "seu traballo pioneiro dedicado ás cuestións que se atopan na intersección entre a linguaxe, a cultura e a literatura".
- Decembro de 2006: premio Hannah Arendt ao pensamento político.
Condecoracións[editar | editar a fonte]
- Oficial da Lexión de Honor
- Comendadora da Orde Nacional do Mérito
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Jennifer Radden, The Nature of Melancholy: From Aristotle to Kristeva, Oxford University Press, 2000.
- Megan Becker-Leckrone, Julia Kristeva And Literary Theory, Palgrave Macmillan, 2005.
- Sara Beardsworth, Julia Kristeva, Psychoanalysis and Modernity, Suny Press, 2004. (2006 Goethe Award for Psychoanalytic Scholarship for the best book published in 2004)
- Kelly Ives, Julia Kristeva: Art, Love, Melancholy, Philosophy, Semiotics and Psychoanalysis, Crescent Moon Publishing Édition, 2010.
- Kelly Oliver, Ethics, Politics, and Difference in Julia Kristeva's Writing, Routledge Édition, 1993.
- John Lechte, Maria Margaroni, Julia Kristeva: Live Theory, Continuum International Publishing Group Ltd, 2005
- Anna Smith, Julia Kristeva: Readings of Exile and Estrangement, Palgrave Macmillan, 1996.
- David Crownfield, Body/Text in Julia Kristeva: Religion, Women, and Psychoanalysis, State University of New York Press, 1992
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Biografía de Julia Kristeva (en inglés)
- Páxina oficial de Julia Kristeva (en francés)
- Semiótica de Julia Kristeva
| Control de autoridades |
|
|---|
