Jost Van Dyke

Jost Van Dyke
Baía White, Jost Van Dyke
Jost Van Dyke e o resto das Illas Virxes Británicas
Situación
País	Reino Unido
Coordenadas	18°27′N 64°44′O
Xeografía
Superficie	8´34 km²
Longura máxima	6´5 km.
Largura máxima	2´4 km.
Punto máis alto	321 m. Majohnny Hill
Demografía
Capital	Great Harbour
Poboación	298 (2010)
Densidade	36 hab./km²

A Localización de Jost Van Dyke no Caribe.

Jost Van Dyke (ás veces chamada coloquialmente JVD ou Jost) é a máis pequena das catro illas principais illas das Illas Virxes Británicas, medindo aproximadamente 8´34 km². Descansa na porción norte do arquipélago das Illas Virxes, situada no océano Atlántico e no mar Caribe. Jost Van Dyke atópase ao redor de 8 km. ao noroeste de Tórtola e 8 km. ao norte de San Xoán. Little Jost Van Dyke atópase no seu extremo oriental.

A illa foi avistada polo navegante Cristovo Colón e a súa tripulación no ano 1493, o seu nome provén do corsario neerlandés Joost van Dyk quen uso os seus portos como agocho.

Como moitas das illas veciñas, é de orixe volcánica e montañosa. O punto máis alto da illa é Majohnny Hill con 321 m.

Historia

O corsario neerlandés do século XVII, Joost van Dyk, un antigo colono holandés e ex pirata que usou os portos de Jost van Dyke como escondedoiro, podería ser a orixe do nome da illa. Non obstante, non se dispón de probas fácticas para iso.

John C. Lettsome (de Little Jost Van Dyke), fundador da Medical Society of London é o residente máis destacado de Jost Van Dyke.

Aínda que os ingleses capturaron as IVB en 1672, parece que Jost Van Dyke foi ignorada maioritariamente ata mediados do século XVIII. Un mapa trazado das IVB en 1717 polo capitán John Walton non representaba nin a Jost Van Dyke nin a Little Jost Van Dyke.

Os restos de traballos de azucre na cima sobre Great Harbour (Gran Porto) proporcionan evidencias arqueolóxicas de que se cultivaba e procesaba a cana de azucre, aínda que probablemente non en gran cantidade.

En 1815, 0´57 km² estaban cultivados de algodón, producindo 9.500 quilos ao ano. Había unha poboación de 428 habitantes (25 brancos, 32 negros libres e 371 escravos). En 1825, a produción de algodón diminuíu ata 7.700 quilos, mentres que a poboación aumentou ata 506 habitantes (34 brancos, 76 negros libres e 397 escravos).

Ao igual que outras illas da rexión, JVD e as IVB experimentaron un declive económico gradual e irreversible ao longo do século XVIII. Curiosamente, a poboación de Jost Van Dyke continuou aumentando (probablemente debido á liberdade de circulación de que gozou a antiga poboación escrava despois da emancipación das IVB en 1838). Despois, moitos illáns das IVB buscaron regularmente traballo nos peiraos de carbón da Royal Mail Steam Packet Company en San Tomé (hoxe nas Illas Virxes Estadounidenses). En 1853, Dookhan (1975) atribúe a Jost Van Dyke unha poboación de 1.235 residentes, 196 dos cales morreron por un gromo de cólera nese mesmo ano.

Desde o tempo da emancipación, a comunidade de Jost Van Dyke subsistiu principalmente da pesca a pequena escala e da agricultura de subsistencia. A fabricación de carbón vexetal foi unha práctica que comezou durante a época das plantacións, cando os fortes incendios eran vitais para a produción de azucre e ron, e a produción de carbón xurdiu como unha industria primaria para as IBV durante os anos da post-emancipación. Entre a década de 1920 e a década de 1960, estímase que unhas 20.000 toneladas de carbón vexetal foron exportadas desde as IVB ata as Illas Virxes dos Estados Unidos. (1998. Penn-Moll, Verna, Coals of Fire (carbóns de lume): o desenvolvemento da tecnoloxía da cheminea do Caribe con costumes tradicionais, mitos e ditos.)

Segundo os residentes na illa, en JVD, a xente traballaría colectivamente para construír pozos de carbón, unha práctica que de cando en vez continúa ata os nosos días. Os pozos eran a miúdo un lugar de encontro social, as mulleres podían usar a calor do lume para asar pan ou asar froitas mentres que os homes xogaban a dominó ao redor do pozo.

Os recursos marítimos tamén foron extremadamente importantes historicamente para os habitantes de Jost Van Dyke e a illa converteuse nunha vila mariñeira. O desexo de interacción comercial e social coas illas próximas estimulou o desenvolvemento de habilidades mariñeiras. A vela, a pesca, o remo e a construción de barcos floreceron. Pequenas embarcacións de vela construídas localmente a "barca de Tortola" floreceu nas IVB ata a década de 1960, cando foron substituídas por embarcacións motorizadas.

Demografía e turismo

No censo de 2010, a poboación de Jost Van Dyke era de 298 habitantes. A poboación creceu fortemente nas últimas décadas, en liña coa poboación das Illas Virxes. A súa poboación rexistrada en 1991 era de 140 habitantes. A illa ten unha poboación nova con case a metade (46%) de residentes menores de 35 anos e case o 70% con menos de 50 anos.

Jost Van Dyke recibe numerosos visitantes. A illa é accesible en barcos privados e un servizo de transbordadores desde Tórtola, San Tomé e San Xoán.

O destino máis frecuente é Great Harbour (ou Belle Vue). A franxa da praia arredor do porto está chea de pequenos bares e restaurantes. Desde finais dos anos 1960, o bar Foxy en Great Harbour foi unha parada popular para os navegantes do Caribe. Foxy e os outros bares de Great Harbour acollen agora unha modesta multitude durante todo o ano e están cheos de miles de festeiros na véspera de Ano Novo (coñecida localmente como "Night of Old Year").

Great Harbour é un dos portos máis activos das IVB: en 2008, case 7.000 barcos pasaron polo porto da illa. Hoxe, o turismo, e especialmente o de iates, é o elemento fundamental da economía.

Véxase tamén

Ligazóns externas

• Jost Van Dyke Preservation Society