Josep Fontana

Josep Fontana
	; (2017)
Nome orixinal	(ca) Josep Fontana Lázaro
Biografía
Nacemento	20 de novembro de 1931 ; Barcelona, España
Morte	28 de agosto de 2018 (86 anos); Barcelona, España
Causa da morte	Insuficiencia cardíaca
Datos persoais
País de nacionalidade	España
Educación	Universidade de Barcelona
Director de tese	Fabián Estapé (pt)
Actividade
Campo de traballo	Historia
Ocupación	historiador , profesor universitario , escritor
Empregador	Universidade de Barcelona ; Universidade Autónoma de Barcelona ; Universidade de Valencia ; Universidade Pompeu Fabra ; Universidade de Lleida
Partido político	Partit Socialista Unificat de Catalunya (1957–1980); Barcelona en Comú
Interesado en	Franquismo e modern history of Spain (en)
Xénero artístico	Ensaio
Profesores	Jaime Vicens Vives e Ferran Soldevila Zubiburu (pt)
Influencias	Pierre Vilar, Antonio Gramsci e Walter Benjamin
Lingua	Lingua catalá e lingua castelá
Participou en
18 de febreiro de 2014	Intellectuals for the Third Republic (en)
Obra
	Obras destacables (2018) La crisi com a triomf del capitalisme ;
Doutorando	Roberto Fernández Díaz (pt) , Jaume Claret Miranda, Martí Grau i Segú (pt) , Josep Maria Fradera (en) e Jordi Figuerola (en)
	Premios (2018) Medalla de Ouro da Cidade de Barcelona; (2016) doutor honoris causa pola Universidade de Valencia; (2013) honorary doctor of the University of Girona (en) ; (2011) honorary doctorate of the University of Valladolid (en) ; (2010) honorary doctor of the Rovira i Virgili University (en) ; (2007) Premio nacional á traxectoria profesional e artística; (2006) Creu de Sant Jordi; (2002) Narcís Monturiol Medal (en) ; (1997) National Research Award- Catalonia (en) ;

Josep Fontana i Lázaro, nado en Barcelona o 20 de novembro de 1931 e finado na mesma cidade o 28 de agosto de 2018,^[1]^[2] foi un historiador catalán. Foi unha das figuras máis relevantes da historiografía catalá e española.^[3]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Licenciouse en Filosofía e Letras, sección de Historia en 1956 na Universidade de Barcelona, onde fixo o doutoramento en Historia en 1970. Entre 1957 e 1966, foi axudante de Jaume Vicens Vives e Jordi Nadal na Facultade de Ciencias Económicas de Barcelona.^[1]

En 1966, por mor dunha serie de protestas contra a represión franquista, xunto con outros profesores, foi expulsado da universidade non retornará até 1968 como interino na Universidade Autónoma de Barcelona^[1] onde estivo até 1974 cando gañou a cátedra de Historia Económica e Mundial na Universidade de Valencia.^[2] En 1976, retornou á Universidade Autónoma de Barcelona onde foi vicerreitor e decano da facultade de Letras.^[1]

En 1990, participou na fundación da Universidade Pompeu Fabra e onde foi catedrático até a súa xubilación en 2001, cando foi nomeado catedrático emérito. En 1991, fundou o Instituto Universitario de Historia Jaume Vicens Vives, dependente da Universidade Pompeu Fabra.^[3]

Josep Fontana foi membro do consello editorial da revista política Sin Permiso. Dende abril de 2010 fixo o labor de analista para o diario Público.

Traxectoria política[editar | editar a fonte]

Foi unha persoa comprometida politicamente durante o franquismo e que militou no PSUC dende 1957 até comezos da década dos 80. Nas eleccións municipais de 2015, foi no derradeiro lugar da lista de Barcelona en Comú, que levaría á súa candidata Ada Colau á alcaldía de Barcelona.

Influencias[editar | editar a fonte]

Foi alumno de Ferran Soldevila e Jaume Vicens Vives.

Obra[editar | editar a fonte]

1971: La quiebra de la monarquía absoluta (1814-1820). Barcelona: Ariel.
1972: Política i economía a la Catalunya del siglo XX. Barcelona: Ariel.
1975: Cambio económico y actitudes políticas en la España del siglo XIX. Barcelona: Ariel. ISBN 84-344-0736-1
1977: La revolucion liberal [Texto impreso] : política y hacienda en 1833-1845. Madrid: Instituto de Estudios Fiscales ISBN 8471960346
1979: La crisis del Antiguo Régimen (1808-1831). Barcelona: Crítica. ISBN 8474230845
1980: La Hacienda en la historia de España: 1700-1931. Madrid: Instituto de Estudios Fiscales. ISBN 8471963174
1981: La invasió napoleònica: economía, cultura i societat. Barcelona: Universitat Autónoma, Servei de Publicacions. ISBN 8474880181
1982: Historia: análisis del pasado y proyecto social
1992: La història després de la fi de la història
1994: Europa ante el espejo
1999: Enseñar historia con una guerra civil de por medio
1999: Introducció a l'estudi de la història
2000: La història dels homes
2005: Aturar el temps
2006: De en medio del tiempo
2006: La construcció de la identitat. Barcelona: Base. ISBN 84-85031-51-2 (edición en galego: A construción da identidade e outros traballos de historia (2007). Ames [A Coruña]: Laiovento. ISBN 978-84-8487-112-5)
2007: Historia de España, vol. 6: La época del liberalismo
2010: L'ofici d'historiador (Documenta Universitària)
2011: Por el bien del imperio. Una historia del mundo desde 1945. Barcelona: Pasado & Presente. ISBN 978-8493914349
2013: El futuro es un país extraño: una reflexión sobre la crisis social de comienzos del siglo XXI. Barcelona: Pasado & Presente. ISBN 978-84-939863-5-3
2013: De en medio del tiempo: la Segunda Restauración Española, 1823-1834. Barcelona: Crítica. ISBN 978-84-9892-554-8
2014: La formació d'una identitat: una història de Catalunya. Vic: Eumo. ISBN 978-84-9766-526-1
2017: El siglo de la revolución: una historia del mundo desde 1914. Madrid: ed. Crítica. ISBN 978-84-16771-50-9
2018: L'ofici d'historiador (nova edició ampliada, Arcàdia)

Recoñecementos[editar | editar a fonte]

En 2006, recibiu a Creu de San Jordi e no 2007 foi recoñecido co primeiro Premio Nacional á Traxectoria Profesional e Artística concedido pola Generalitat de Catalunya.^[1]^[2]

O 11 de xuño de 2010 recibiu o título de doutor honoris causa pola Universidade Rovira i Virgili de Tarragona^[4], o 25 de novembro de 2011 pola Universidade de Valladolid e o 14 de marzo de 2013 pola Universidade de Xirona, xunto con Ramón Garrabou e Jordi Nadal.^[5]