Joaquín Nin

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Infotaula de personaJoaquín Nin

Editar o valor em Wikidata
Biografía
Nacemento(es) Joaquín Nin Castellanos Editar o valor em Wikidata
29 de setembro de 1879 Editar o valor em Wikidata
A Habana (España) Editar o valor em Wikidata
Morte24 de outubro de 1949 Editar o valor em Wikidata (70 anos)
A Habana, Cuba Editar o valor em Wikidata
Datos persoais
País de nacionalidadeCuba (1898–)
España Editar o valor em Wikidata
EducaciónSchola Cantorum de Paris (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Actividade
Ocupacióncompositor , pianista , profesor de música , musicólogo Editar o valor em Wikidata
Membro de
ProfesoresFelip Pedrell, Carles Vidiella (en) Traducir e Vincent d'Indy (pt) Traducir Editar o valor em Wikidata
AlumnosMaría Enma Botet Dubois (en) Traducir e Leopold Magenti i Chelvi (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
LinguaLingua catalá e lingua castelá Editar o valor em Wikidata
InstrumentoPiano Editar o valor em Wikidata
Familia
CónxuxeRosa Culmell Vaurigaud (1902–)
FillosAnaïs Nin, Thorvald Nin Culmell, Joaquín Nin-Culmell Editar o valor em Wikidata
PaiJoaquim Nin i Tudó (en) Traducir Editar o valor em Wikidata
Musicbrainz: 6cdb1ac1-8d9d-4ba5-850c-b4cc0cc36daf Discogs: 1269391 IMSLP: Category:Nin,_Joaquín Allmusic: mn0002043490 WikiTree: Nin-29 Editar o valor em Wikidata

Joaquín Nin y Castellanos, nado na Habana o 29 de setembro de 1879 e finado na mesma cidade o 24 de outubro de 1949, foi un compositor, pianista e musicólogo cubano-español.[1]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Joaquín Nin naceu na Habana, daquela pertencente ao Imperio español, fillo do escritor catalán en lingua castelá Joaquín Nin i Tudó. Estudou en Barcelona con Carles G. Vidiella e Felip Pedrell, con quen tivo unha longa amizade.[2] Interveu na quinta Festa Modernista de Sitges en 1898 cun concerto de piano. Posteriormente trasladouse a París, onde estudou con Moritz Moszkowski e posteriormente con Vincent d'Indy na Schola Cantorum de Paris, onde logo ensinou de 1905 a 1908.

En 1909 foi nomeado profesor honorario da universidade nova de Bruxelas. A súa carreira como pianista obrigouno a residir en Bruxelas (1908-1910) e en Berlín. En 1911 regresou á Habana, onde fundou un conservatorio e unha sociedade de concertos, de vida efémera. Residiu novamente en Bruxelas, e en 1913 vai a París. Ao comezar a primeira guerra mundial regresou á Habana.

Como pianista, interpretou obras dos antigos compositores de tegra, especialmente do século XVIII, viaxando por toda Europa como solista difundindo esa música. Tamén publicou libros de cancións españolas e ensaios polémicos.

Casou con Rosa Culmell, unha cantante de ópera da que se divorciou máis tarde e coa que tivo tres fillos: Thorvald Nin, que se adicou aos negocios, Joaquín Nin-Culmell, que tamén foi compositor, e a recoñecida escritora Anaïs Nin, que chegou a ser a máis coñecida dos seus fillos, debido á publicación dos seus famosos Diarios.

Foi amigo de Maurice Ravel e un dos testemuños da xénese do Bolero en 1928. Foi membro da Academia Española e recibiu en Francia a Lexión de Honor.[3]

Obras[editar | editar a fonte]

As súas composicións non son moi numerosas e teñen unha forte influencia nacionalista española, aínda que tamén compuxo varias pezas de danzas cubanas. Destacan entre outras:

Pezas para voz e piano
  • 20 Cantos españoles (1923)
  • 10 Noëls espagnols (1932)
Ballet
  • L'écharpe bleue (1937)
Pezas para violín e piano
  • Au jardin de Lindaraja pour violon et piano (1927)
  • 5 Comentarios pour violon et piano (1929)
  • Seguida Española (Vieja Castilla, Murciana, Catalana, Andaluza)
Pezas para violonchelo e guitarra
  • Suite española
Pezas para piano
  • Danse ibérienne (1926)
  • Message à Debussy (1929)
  • Chaîne de valses (1929)
  • « 1830 » variaciones (1930)
  • Berceuse pour les orphelins d'Espagne (1939)
Música de cámara
  • Au jardin de Lindaraja (1927)
  • Rhapsodie ibérienne (1930)

Obras literarias[editar | editar a fonte]

Escribiu libros sobre cuestións musicais como:

  • Pour l'art (1909)
  • Idées et commentaires (1912)

Homenaxes póstumas[editar | editar a fonte]

Joaquín Nin aparece como personaxe dentro da novela La isla de los amores infinitos (Grijalbo, 2006), da escritora cubana Daína Chaviano.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Generalitat de Cataluña, ed. (2012). "Els intèrprets catalans". Arquivado dende o orixinal o 14 de outubro de 2013. Consultado o 2 de decembro de 2013. 
  2. ↑ "Pedrell i els pianistes catalans a Paris" Arquivado 03 de decembro de 2013 en Wayback Machine., de Montserrat Bergadà, publicado en Recerca Musicològica XI-XV, 1991-1992, p. 243-257.
  3. ↑ Taylor, Deems. "Dictionary of Musicians". Music Lovers' Encyclopedia. 4th ed. 1950. Important works for Violin and Piano: Seguida Española (Vieja Castilla, Murciana, Catalana, Andaluza), En el Jardin de Lindaraja,

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Theodore Baker et Nicolas Slonimsky (trad. Marie-Stella Pâris, préf. Nicolas Slonimsky), Dictionnaire biographique des musiciens [« Baker's Biographical Dictionnary of Musicians »], t. 2 : H-O, Paris, Robert Laffont, coll. « Bouquins », 1995 (réimpr. 1905, 1919, 1940, 1958, 1978), 8e éd. (1re éd. 1900), 4728 p. (ISBN 2-221-06787-8), p. 2984
Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joaquín_Nin&oldid=6716260»