James Bradley

James Bradley

Biografía
Nacemento	marzo de 1693 Sherborne (pt)
Morte	13 de xullo de 1762 (69 anos) Chalford (pt)
3º Astrónomo Real
1742 – 1762 ← Edmund Halley – Nathaniel Bliss (pt)  →
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino de Gran Bretaña
Relixión	Igrexa Anglicana
Educación	Balliol College, Oxford (pt) Universidade de Oxford
Actividade
Campo de traballo	Astronomía
Ocupación	astrónomo , profesor universitario
Empregador	Universidade de Oxford
Membro de	Royal Society Academia de Ciencias de Rusia Real Academia das Ciencias de Suecia Academia Prusiana das Ciencias
Profesores	James Pound
Alumnos	Nevil Maskelyne (pt)
Lingua	Lingua inglesa
Premios (1748)  Medalla Copley  membro da Royal Society

James Bradley, nado en marzo de 1693 e finado o 13 de xullo de 1762, foi un astrónomo inglés, nomeado Astrónomo Real da coroa inglesa en 1742. É famoso polo seu descubrimento da aberración da luz.

Traxectoria

Bradley naceu en Sherborne, preto de Cheltenham en Gloucestershire en marzo de 1693. Ingresou no Balliol College (Oxford) o 15 de marzo de 1711 e gradououse en B.A. (Bachelor of Arts) e M.A. (Master of Arts) en 1714 e 1717 respectivamente. Efectuou as súas primeiras observacións na casa parroquial de Wanstead en Essex, baixo a tutela do seu tío, o reverendo James Pound, e foi elixido socio da Royal Society o 6 de novembro de 1718.

Ordenouse vicario de Bridstow ó ano seguinte e o seu amigo, o astrónomo irlandés Samuel Molyneux, procuroulle unha pequena sinecura en Gales. Colgou os hábitos en 1721, cando foi elixido para ocupar a cadeira Savilian de astronomía na Universidade de Oxford, ao mesmo tempo que como profesor adxunto de filosofía experimental (1729 - 1760) pronunciou 79 cursos de clases no museo Ashmolean.

O seu memorable descubrimento da aberración da luz foi anunciado á Royal Society en xaneiro de 1729 (Phil. Trans. xxxv. 637). As observacións sobre as que se baseou foron realizadas na casa de Molyneux en Kew Green; segundo os seus datos, a velocidade da luz aproximábase aos 283.000 quilómetros por segundo.

En 1727 notou que as declinacións de certas estrelas parecían oscilar erráticamente, como se o eixo da Terra cabecease periodicamente: non anunciou a detección adicional da nutación ata o 14 de febreiro de 1748 (Phil. Trans. xlv. I), cando comprobou a súa veracidade grazas a minuciosas observacións realizadas nunha revolución completa (18,6 anos) dos nodos da Lúa, xa que é esta a que, actuando sobre o abultamiento ecuatorial do noso planeta, faino cabecear periodicamente.

En 1742 foi designado para suceder a Edmund Halley como Astrónomo Real. A súa elevada reputación permitíulle solicitar con éxito unha serie de instrumentos que custaron 1.000£ e cun cuadrante de 8 pés construído para el en 1750 por John Bird, acumulou en Greenwich durante dez anos medicións de inestimable valor para a reforma da astronomía. En 1752 a coroa concedeulle unha pensión 250£ anuais.

Retirouse por problemas de saúde nove anos máis tarde ao pobo de Chalford, en Cotswold (Gloucestershire), onde morreu en Skiveralls House o 13 de xullo de 1762. A publicación da súas observacións viuse atrasada pola disputa da súa propiedade, pero foron finalmente editadas por Clarendon Press, Oxford, en dous volumes (1798, 1805). A perspicacia e dilixencia de Friedrich Wilhelm Bessel foron porén necesarias para a comprensión da súa fundamental importancia.

As sumamente precisas medicións estelares demostraron que se as paralaxes estelares existían, estas debían ser sempre máis pequenas que 1": máis tarde confirmaríase coa medición da paralaxe de Sirio, 61 Cygni e Alpha Centauri, todas elas por debaixo dos 0.88".