Jacques Becker

Jacques Becker
Biografía
Nacemento	(fr) Jacques Louis Thomas Becker ; 15 de setembro de 1906 ; 1.º arrondissement de Paris (Francia)
Morte	21 de febreiro de 1960 (53 anos); 16º distrito de París (Francia)
Causa da morte	Morte natural (Hemocromatose )
Lugar de sepultura	Cemiterio de Montparnasse, 22
Datos persoais
País de nacionalidade	Francia
Actividade
Lugar de traballo	Francia
Ocupación	guionista , actor de cinema , actor , director de cinema , realizador
Período de actividade	1931 - 1960
Lingua	Lingua francesa
Obra
	Obras destacables (1943) It Happened at the Inn (en) ; (1951) Edward and Caroline (en) ; (1952) Casque d'Or (pt) ; (1954) Touchez pas au grisbi (pt) ; (1960) The Hole (en) ;
Familia
Cónxuxe	Françoise Fabian (1958–1960), morte do cónxuxe
Fillos	Jean Becker (pt) , Étienne Becker, Sophie Becker
	Premios (1949) Premio Louis-Delluc, premiado polo traballo Rendezvous in July (en) ;

Jacques Becker foi un director de cine francés, nado o 15 de setembro de 1906 en París e finado o 21 de febreiro de 1960 en París, é o pai do tamén director Jean Becker.

Biografía[editar | editar a fonte]

O pai de Jacques Becker era administrador da sociedade Fulmen e súa nai, de orixe inglesa, levaba unha casa de costura en París. A familia pasaba regularmente as vacacións en Marlotte sur Loing, e frecuentaba a Paul Cézanne, o fillo do pintor. Nunha destas viaxes coñeceu a Jean Renoir, que viñera visitar os Cézanne, anos máis tarde, en 1931, será o seu asistente. En 1939 comeza a rodar a que sería a súa primeira longametraxe, L'Or du Cristobal, pero ten que interromper a rodaxe por falta de fondos, mobilizado pola guerra, os produtores confían a Jean Stelli o remate da filmación. Na fronte, os alemáns collen prisioneiro a Becker, pero nunha visita da Cruz Vermella consegue a repatriación. Volve a París e roda finalmente a súa primeira longametraxe, Dernier Atout 1942.

Durante a ocupación, Becker, realiza tres filmes de factura moi diversa pero cun estilo baseado nunha cámara extremadamente móbil: Dernier Atout 1942, Goupi-Mains rouges 1943 et Falbalas 1945.

Despois da segunda guerra mundial realiza comedias —Antoine et Antoinette (1947), palme d'or au festival de Cannes, Rendez-vous de juillet (1949), prix Louis Delluc, Edouard et Caroline (1951) e Rue de l'estrapade (1953)— que o distinguen como o cineasta francés por excelencia. O seu gusto pola observación da sociedade despois da liberación, o seu talento na dirección dos actores e o equilibro entre a psicoloxía dos diálogos e a minucia da súa posta en escena caracterizan estes filmes.

Con Casque d'or (1951) ou Simone Signoret realiza unha crónica rigorosa e poética do baixofondo parisiense de 1900. Asina o prototipo do filme negro francés, Touchez pas au grisbi (1954). Despois Ali Baba et les quarante voleurs (1954), unha farsa pensada para Fernandel, e unha adaptación de Maurice Leblanc, Les Aventures d'Arsène Lupin (1957), con Robert Lamoureux e Montparnasse 19 (1958), un melodrama con Gérard Philipe; morre xusto despois de rematar Le Trou (1960).