Inverno nuclear
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2013.) |
Denomínase inverno nuclear a unha teoría xurdida en plena guerra fría que predicía unha era de frío extremo global tras un intercambio nuclear completo entre as dúas superpotencias da época: a URSS e os EUA Foi enunciada polo científico soviético Vladimir Valentinovich Alexandrov.
Características[editar | editar a fonte]
A teoría xamais se puxo a proba, pero os estudos concluíron que un bombardeo mutuo con armas nucleares estratéxicas arrefriaría o clima mundial levándoo a unha nova idade de xeo. Os científicos afirmaron que nun bombardeo con tales armas se atacarían obxectivos civís de importancia, é dicir cidades. En segundo grao poderíanse atacar obxectivos de abastecemento de alimentos, campos, ou de abastecemento de enerxía, centrais enerxéticas entre as cales poderían atoparse centrais nucleares coa consecuente extensión da radiación. As cidades arderían durante semanas e ata meses estendendo unha vasta nube de cinzas que taparía o ceo en amplas áreas circundantes. Os fungos das explosións termonucleares elevarían escouras e aerosois procedentes da destrución da explosión a altitudes estratosféricas onde a súa permanencia en suspensión é elevada. Ademais devanditas explosións xerarían abundantes óxidos de nitróxeno estratosféricos que potenciarían aínda máis o albedo terrestre.
Por outra banda, unha consecuencia colateral sería a paralización da produción de enerxía dos centros urbanos e industriais. Devanditas zonas son fontes térmicas que crean microclimas máis cálidos. Todo revertería nunha drástica baixada das temperaturas ás poucas semanas do holocausto nuclear. Pero os océanos manterían a súa temperatura orixinal debido á elevada capacidade calorífica da auga. Esta diferenza térmica xeraría brisas tempestuosas que azoutarían as costas arrasando as cidades e portos dos litorais. Polo menos durante un ou dous anos a insolación sería débil. Os temporais cesarían cando a temperatura da auga igualásese coa de terra. Tras este desastre emerxería un mundo xeado e ermo no que o 90% das colleitas mundiais malográronse e a capacidade de xeración de enerxía diminuiría a máis da metade. Sen medios para quentarse as cidades converteríanse en témpanos de cemento abandonados pola forte fame negra subseguinte.
O inverno nuclear non só era unha representación dramática dun futuro posible tras un enfrontamento entre as dúas superpotencias senón que significaba, para todos os efectos, o ocaso da nosa civilización tal e como a coñecemos hoxe. A volta á idade de pedra en cuestión de meses.
O inverno nuclear reflicte que tras un intercambio nuclear completo non só se verían afectadas as principais nacións belixerantes senón que as consecuencias globais serían nefastas, se cadra durante séculos ou por máis tempo. Algúns científicos chegaron a dicir sen andrómenas que tal evento sería o detonante da nova glaciación que ha de vir, dado que nos atopamos nunha situación relativamente próxima en termos xeolóxicos ao próximo mínimo glacial.
