Igrexa de Santa María de Dodro
| Igrexa de Santa María de Dodro | |
|---|---|
 | |
| Datos xerais | |
| País | España |
| Tipo | Igrexa parroquial |
| Advocación | Santa María |
| Localización | Dodro |
| Coordenadas | 42°43′03″N 8°41′19″O / 42.717380555556, -8.6884833333333Coordenadas: 42°43′03″N 8°41′19″O / 42.717380555556, -8.6884833333333 |
| Culto | |
| Culto | Católico |
| Diocese | Santiago de Compostela |
| Arquitectura | |
| Construción | século XVIII |
| Estilo | Barroco |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
A igrexa de Santa María de Dodro é un templo barroco do século XVIII dedicado á Virxe María, sede da parroquia homónima, no concello de Dodro. É unha das primeiras obras de Simón Rodríguez[1] e presenta algunhas peculiaridades características do seu estilo.
Descrición[editar | editar a fonte]
En 1719 encargáronselle ó mestre compostelán Simón Rodríguez as trazas do templo, quen proxectou a súa reedificación. Preserva unha inscrición nos muros do interior da igrexa do ano 1102.[2][3][4] Malia estar o trazado da planta feito, o inicio da obra atrasouse, sendo adxudicada a execución a Pedro Blanco. A construción debeu dar comezo a mediados de 1720 pero en 1738 aínda non se rematara o corpo da igrexa. A capela maior concluíuse no 1739.
O edificio presenta planta de cruz latina cunha soa nave de dous tramos, cruceiro dun tramo e capela maior rectangular, rematando nos laterais en senllos nichos con bóveda en forma de vieira.
A nave da igrexa e o presbiterio cubríronse cunha bóveda de canón, o mesmo que os brazos do cruceiro e na intersección empregouse unha bóveda de aresta. O interior do templo apenas presenta decoración e como separación dos distintos tramos empregaronse arcos faxóns.
A igrexa de Dodro é unha obra que ó non contar coa dirección de Simón Rodríguez varía sensiblemente respecto do plan inicial do mestre compostelán. Ademais, o proxecto inicial do arquitecto non se conserva.
Conserva a pía bautismal onde foron bautizados Gala e Ovidio Murguía.[5][6][7] Foi reconstruída en parte en 1918.[8] A igrexa foi restaurada no ano 1992, co arranxo da bóveda e do tellado e coa colocación dun novo piso de pedra.[9]
Fachada[editar | editar a fonte]
No exterior séguese co mesmo criterio de sinxeleza que no interior, a fachada de liñas elementais non se atén ás trazas orixinais de Simón Rodríguez. No centro da fachada ábrese a porta que presenta un marco de orelleiras de riqueza na modelaxe. As pilastras caixeadas flanquean a porta, coroada por un frontón triangular partido con fornela que resgarda a Virxe da Asunción. A torre do campanario é de tres corpos, coroada por unha cupuliña de planta octogonal con pináculo, configurando un todo harmónico e equilibrado.
Altar maior[editar | editar a fonte]
No interior destaca sobre todo o retablo maior. A intensa decoración contrasta coa sinxeleza do propio recinto, a profusión de dourados imponse nun espazo reducido, o uso de diferentes planos provoca a sensación de movemento e de inestabilidade, xogos de luces e de sombras. Está considerado como o primeiro retablo deseñado por Simón Rodríguez, arredor de 1740,[1] data do inicio das obras, sendo quizais o entallador Manuel de Leis.
Consta de baseamento e dous corpos. O inferior está formado por cinco rúas separadas por columnas con fuste moi decorado e capiteis corintios, presentando no alto os típicos cilindros do autor. O segundo corpo está dividido en tres rúas separadas por pilastras con pequenas columnas na base. No centro, a imaxe da Virxe e nos laterais, enormes volutas con anxos portadores de palmas. Remata o retablo a figura do Pai Eterno, tamén característica nas trazas do artista.
Altares laterais[editar | editar a fonte]
Contratáronselle os catro altares colaterais a Francisco de Lens e Juan Domínguez de Estivada. Nos brazos do cruceiro figurarían un dedicado á Virxe das Neves, con Santa Lucía e Santa Bárbara ós lados, que se conserva completo, e outro a San Antonio de Padua, acompañado de Santiago peregrino e San Roque. Os outros dous estarían baixo a advocación da Dolorosa e do Nazareno. Son imaxes de vestir, a primeira de Antonio Fernández, a última semicompleta, con torso, o que non é usual, adornada cos atributos da Paixón e da Santa Face, obra da etapa final do grande escultor Xosé Gambino.[10][11]
Galería de imaxes[editar | editar a fonte]
-
Frontón. -
Virxe da Asunción. -
Campanario.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 Folgar de la Calle, María del Carmen (1989). Simón Rodríguez: Catalogación Arqueólogica y Artística de Galicia del Museo de Pontevedra. A Coruña: Fundación Pedro Barrié de la Maza.
- ↑ "Descuberta unha inscrición medieval nunha parede da igrexa de Santa María de Dodro". La Voz de Galicia. 05-07-2022. Consultado o 10-12-2023.
- ↑ "Unha inscrición altomedieval inédita na igrexa de Santa María de Dodro". Colectivo A Rula. 2022. Consultado o 10-12-2023.
- ↑ "Dodro Vello… Na procura da Igrexa do rei Artur de Ferrín". Historia de Galicia. 11-07-2022. Consultado o 10-12-2023.
- ↑ Angueira Viturro, Anxo (2021). "Recuperación da pía bautismal de Santa María de Dodro onde foran bautizados Gala e Ovidio" (PDF). Follas novas: revista de estudos rosalianos (Fundación Rosalía de Castro) (6): 192–195. ISSN 2530-3813.
- ↑ López, Uxía (12-06-2021). "A igrexa de Dodro recupera a pía na que foron bautizados dous fillos de Rosalía". La Voz de Galicia. Consultado o 10-12-2023.
- ↑ "Quiosco: Follas Novas 6". Culturagalega.org: Consello da Cultura Galega. 01-04-2022. Consultado o 10-12-2023.
[...] a recuperación da pía bautismal de Sta. María de Dodro onde foran bautizados Gala e Ovidio Murguía.
- ↑ "Igrexa de Santa María de Dodro". O Baixo Ulla. Consultado o 10-12-2023.
- ↑ "Iglesia de Santa María de Dodro". Turismo.gal: Xunta de Galicia. Consultado o 10-12-2023.
- ↑ Alvaro López, Milagros (1997). Gambino: 1719–1772. Vigo: Editorial Galaxia. ISBN 978-84-8288-149-2.
- ↑ López Calderón, Marica (2009). Lenguaje, estilo y modo en la escultura de Francisco de Moure y José Gambino (Tese). Director da tese: García Iglesias, José Manuel. Universidade de Santiago de Compostela. ISBN 978-84-9887-208-8.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Igrexa de Santa María de Dodro |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Figueira, Silvia (2003). Dodro, un concello para ver. Concello de Dodro.
- Rial, A.; Gago, Paz (1992). Dodro, Guía Turística. Tradución ó galego: Angueira, Anxo. Fotografías: Torreiro, Antón. Concello de Dodro. Depósito legal: 1651-92.
- Lorenzo Baleirón, Manuel (2008). Toponimia de Dodro e de Laíño. Os nomes na auga. Concello de Dodro.
- Caamaño Martínez, Jesús María (1958). "El Barroco compostelano de Santa María de Dodro (La Coruña)" (PDF). Boletín del Seminario de Estudios de Arte y Arqueología (en castelán) 24: 63–71. ISSN 0210-9573.