Heriberto Quiñones
  | |
| Nome orixinal | (es) Heriberto Quiñonez González |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 1907 Besarabia |
| Morte | 2 de outubro de 1942 (34/35 anos) |
| Causa da morte | Pena de morte (Ferida por arma de fogo ) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | político , sindicalista |
| Partido político | Partido Comunista de España |
| Lingua | Lingua castelá |
| Familia | |
| Cónxuxe | Aurora Picornell (en)  |
Heriberto Quiñones González, nado en 1907 e finado en Madrid o 2 de outubro de 1942, foi un albanel e militante comunista de España.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Non se coñece o seu nome verdadeiro nin a súa procedencia. Especúlase que procede de Besarabia, en territorio disputado entre Rusia e Romanía.
Antes do ano 1936 fora detido en varias ocasións polas súas actividades revolucionarias. Durante a guerra civil española formou parte en Valencia do Comité Provincial do Partido Comunista. Trala fin da guerra foi detido e internado no campo de concentración de Albatera e posteriormente nun cárcere en Valencia, mais foi liberado polo avanzado da súa tuberculose.
Detido varias veces máis pola súa actividade clandestina, en 1941 trasladouse a Madrid onde se converteu no responsable e organizador nacional do PCE na clandestinidade. Máis existía contra el un forte rexeitamento, sobre todo polos comunistas exiliados. Así o partido viuse afectado polas purgas e o propio Heriberto Quiñones foi acusado de traidor, delator e axente británico. Mais non só o acusaron, senón que un compañeiro o delatou e foi detido o 30 de decembro de 1941. Nos cárceres franquistas foi torturado salvaxemente, aínda que non confesou nin o seu domicilio, e crebáronlle o espiñazo. No cárcere deuse de conta que foi expulsado do Partido Comunista. No seu consello de guerra recoñeceu orgulloso ser o máximo dirixente do PCE no interior.
Foi condenado a morte e fusilado o 2 de outubro de 1942 contra as tapias do Cementerio del Este de Madrid sentado nunha cadeira, ó non poder terse en pé debido as torturas franquistas. As súas derradeiras palabras foron "Viva la Internacional Comunista".[1] Xunto a el foron fusilados os seus axudantes na dirección do PCE, Luis Sendín e Ángel Cardín.
Non foi rehabilitado no PCE ata o ano 1986, xa que o acusaban de traidor e "prea infiltrada".[1]
Notas[editar | editar a fonte]
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Heriberto Quiñones na Historia do PCE Arquivado 08 de xaneiro de 2007 en Wayback Machine. (castelán)
- Heriberto Quiñones na guerrilla (castelán)
