Gran Premio do Reino Unido de 1979
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 9 de 15 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1979. | ||
 Trazado do circuíto de Silverstone | ||
| Data | 14 de xullo de 1979 | |
| Nome oficial | XXXII Marlboro British Grand Prix | |
| Localización | Circuíto de Silverstone, Northamptonshire, Reino Unido | |
| Percorrido | Percorrido permanente de carreira 4´719 km | |
| Distancia | 68 voltas, 320´871 km | |
| Clima | Seco | |
| Pole position | ||
| Piloto |  Alan Jones
|
Williams-Ford |
| Tempo | 1:11.88 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto |  Clay Regazzoni
|
Williams-Ford |
| Tempo | 1:14.40 na volta 39 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Clay Regazzoni
|
Williams-Ford |
| Segundo |  René Arnoux
|
Renault |
| Terceiro | Jean-Pierre Jarier
|
Tyrrell-Ford |
O Gran Premio do Reino Unido de 1979 (oficialmente o XXXII Marlboro British Grand Prix) foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 14 de xullo de 1979 no circuíto de Circuíto de Silverstone, Northamptonshire, Inglaterra. Foi a novena carreira do Campionato do Mundo da tempada de 1979, disputada sobre 68 voltas.
Resumo da carreira[editar | editar a fonte]
Eliminatorias[editar | editar a fonte]
Eliminatorias viu Alan Jones logrou a súa primeira pole position e a do equipo Williams por 0´6 segundos sobre Jean-Pierre Jabouille no Renault. Nelson Piquet logrou o terceiro lugar no Brabham o segundo Williams de Clay Regazzoni partiu xunto a el na segunda fila, mentres que René Arnoux no segundo Renault e Niki Lauda no segundo Brabham compoñían a terceira fila. Completando os dez primeiros estaban John Watson no McLaren, o Lotus de Carlos Reutemann e Mario Andretti, e Jacques Laffite en Ligier. Os Ferrari decepcionaron, o líder do campionato Jody Scheckter só foi 11º e Gilles Villeneuve 13º.
Carreira[editar | editar a fonte]
Ao comezo da carreira, Regazzoni saíu liderando, pero antes do final da primeira volta pasárono o seu compañeiro Jones e Jabouille. Andretti e os Ferrari tamén fixeron saídas rápidos, poñéndose preto de Piquet, Lauda e Arnoux. Ao final da 2ª volta, Piquet cometeu un erro e fixo un trompo en Woodcote, mentres René Arnoux pasou Mario Andretti, que se retirou pouco despois. Jacques Laffite tamén perdeu tres posicións en favor dos dous Ferrari e Carlos Reutemann. Unha volta máis e Arnoux tamén pasou a Lauda, con problemas cos freos que finalmente levou a súa retirada na volta 13, deixando a Arnoux cuarto, Scheckter quinto e Villeneuve obedientemente seguindo ao surafricano .
Diante, Jones estableceu unha ampla vantaxe sobre Jabouille, que estaba loitando cos seus pneumáticos Michelin que degradábanse rapidamente. Na volta 17, o francés entrou en boxes para por pneumáticos novos, subindo Regazzoni a segunda posición. Pero, o desastre chegou para Jabouille cando, logo dunha longa parada, parte do seu alerón dianteiro quedou enganchado nunha mangueira de aire rompéndoo cando acelerou. Viuse obrigado a regresar aos pits para reparalo, durante a substitución o seu turbo sobre quentouse.[1]
A media carreira, Jones aínda lideraba comodamente, con Regazzoni segundo e ben lonxe de Arnoux, e Laffite cuarto por diante dos Ferrari. Entón, achegándose a Woodcote ao final da volta 39, o motor de Jones fallou, un problema coa bomba de auga fixo que se requentara.[2] Seis voltas despois, Laffite tamén se retirou con problemas no motor. Isto deixou só catro pilotos na volta do líder, Regazzoni, Arnoux, Scheckter e Villeneuve, con Jean-Pierre Jarier no quinto lugar no seu Tyrrell e Watson sexto.
Os Ferrari loitaban tamén co desgaste dos Michelin, e Villeneuve entrou en boxes para cambiar os pneumáticos na volta 50, antes de deterse con problemas de vaporización de combustible a cinco voltas para o final. Scheckter, pola súa banda, foi dobrado por Regazzoni na volta 56, antes de dobrar tamén a Jarier e Watson nas últimas voltas.
Regazzoni finalmente pasou a bandeira a cadros 24 segundos por diante de Arnoux, dando a Williams a súa primeira vitoria na Fórmula Un. Tamén foi a quinta e última vitoria para o suízo. Seguíronlles Jarier, Watson e Scheckter, Jacky Ickx, logrou o punto final no segundo Ligier.
Clasificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 28 | Clay Regazzoni
|
Williams-Ford | 68 | 1:26:11.17 | 4 | 9 |
| 2 | 16 | René Arnoux
|
Renault | 68 | + 24.28 | 5 | 6 |
| 3 | 4 | Jean-Pierre Jarier
|
Tyrrell-Ford | 67 | + 1 volta | 16 | 4 |
| 4 | 7 |  John Watson
|
McLaren-Ford | 67 | + 1 volta | 7 | 3 |
| 5 | 11 | .svg){kind=small} Jody Scheckter
|
Ferrari | 67 | + 1 volta | 11 | 2 |
| 6 | 25 |  Jacky Ickx
|
Ligier-Ford | 67 | + 1 volta | 17 | 1 |
| 7 | 8 | Patrick Tambay
|
McLaren-Ford | 66 | Sen combustible | 18 | |
| 8 | 2 |  Carlos Reutemann
|
Lotus-Ford | 66 | + 2 voltas | 8 | |
| 9 | 31 |  Héctor Rebaque
|
Lotus-Ford | 66 | + 2 voltas | 24 | |
| 10 | 3 | Didier Pironi
|
Tyrrell-Ford | 66 | + 2 voltas | 15 | |
| 11 | 17 |  Jan Lammers
|
Shadow-Ford | 65 | + 3 voltas | 21 | |
| 12 | 18 |  Elio de Angelis
|
Shadow-Ford | 65 | + 3 voltas | 12 | |
| 13 | 22 | Patrick Gaillard
|
Ensign-Ford | 65 | + 3 voltas | 23 | |
| 14 | 12 |  Gilles Villeneuve
|
Ferrari | 63 | Sistema combustible | 13 | |
| Ret | 29 | Riccardo Patrese
|
Arrows-Ford | 45 | Caixa de cambios | 19 | |
| Ret | 26 | Jacques Laffite
|
Ligier-Ford | 44 | Motor | 10 | |
| Ret | 20 |  Keke Rosberg
|
Wolf-Ford | 44 | Sistema combustible | 14 | |
| Ret | 27 | Alan Jones
|
Williams-Ford | 38 | Bomba auga | 1 | |
| Ret | 30 |  Jochen Mass
|
Arrows-Ford | 37 | Caixa cambios | 20 | |
| Ret | 14 |  Emerson Fittipaldi
|
Fittipaldi-Ford | 25 | Motor | 22 | |
| Ret | 15 | Jean-Pierre Jabouille
|
Renault | 21 | Turbo | 2 | |
| Ret | 5 |  Niki Lauda
|
Brabham-Alfa Romeo | 12 | Freos | 6 | |
| Ret | 1 |  Mario Andretti
|
Lotus-Ford | 3 | Roda | 9 | |
| Ret | 6 | Nelson Piquet
|
Brabham-Alfa Romeo | 1 | Trompo | 3 | |
| NSC | 9 | Hans-Joachim Stuck
|
ATS-Ford | ||||
| NSC | 24 | Arturo Merzario
|
Merzario-Ford |
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os mellores 4 resultados das primeiras 7 carreiras e os 4 mellores resultados das últimas 8 carreiras contan para o campionato de pilotos. Números sen paréntesis son puntos no Campionato; os números entre paréntesis son os puntos totais anotados.
| Carreira anterior: Gran Premio de Francia de 1979 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1979 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Alemaña de 1979 |
| Carreira anterior: Gran Premio do Reino Unido de 1978 |
Gran Premio do Reino Unido | Carreira seguinte: Gran Premio do Reino Unido de 1980 |
Notas[editar | editar a fonte]
- Líderes por volta: Alan Jones 38 voltas (1-38); Clay Regazzoni 30 voltas (39-68).
- O tempo da pole position de Jones co seu coche con efecto solo, o Williams FW07, foi 6´6 segundos mais rápido que o tempo da pole conseguido no Gran Premio previo en Silverstone, dous anos antes, por James Hunt no seu McLaren M26 sen efecto solo.
- ↑ "1979 British Grand Prix report". Motor Sport (London). August 1979. Consultado o 23 October 2013.
- ↑ "Grand Prix results: British GP, 1979". Grandprix.com. Consultado o 23 October 2013.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio do Reino Unido de 1979  |
 |
A Galipedia ten un portal sobre: Fórmula 1 |