Gran Premio de San Marino de 1982
| Detalles da carreira | ||
|---|---|---|
| Carreira 4 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1982. | ||
 Trazado do circuíto de Imola. | ||
| Data | 25 de abril de 1982 | |
| Nome oficial | II Gran Premio de San Marino | |
| Localización | Autódromo Enzo e Dino Ferrari Imola, Emilia-Romagna, Italia | |
| Percorrido | Circuíto permanente 5´040 km | |
| Distancia | 60 voltas, 302´´400 km | |
| Pole position | ||
| Piloto |  René Arnoux
|
Renault |
| Tempo | 1:29.765 | |
| Volta rápida | ||
| Piloto | Didier Pironi
|
Ferrari |
| Tempo | 1:35.036 na volta 44 | |
| Podio | ||
| Primeiro | Didier Pironi
|
Ferrari |
| Segundo |  Gilles Villeneuve
|
Ferrari |
| Terceiro |  Michele Alboreto
|
Tyrrell-Ford |
O Gran Premio de San Marino de 1982 foi unha carreira de Fórmula Un celebrada o 25 de abril de 1982 no Autódromo Enzo e Dino Ferrari en Imola, Italia. Foi a cuarta carreira do Campionato do Mundo de pilotos de 1982.
A carreira estivo marcada polo boicot de moitos equipos como parte dunha guerra política, non relacionado co evento en se, que involucraba as dúas forzas dominantes dentro do deporte, a FISA e a FOCA, o que provocou que a grella para esta carreira fora só de 14 coches. Foi a derradeira carreira de Gilles Villeneuve, xa que morreu na seguinte carreira en Bélxica.
Resumo[editar | editar a fonte]
- Véxase tamén: guerra FISA-FOCA.
Nunha decisión relativa ao Gran Premio do Brasil de 1982, Nelson Piquet e Keke Rosberg foron excluídos polo uso nos seus vehículos de tanques de auga de lastre para mantelos baixo o límite de peso durante a carreira. Seguiu unha protesta inmediata da Asociación de Construtores de Fórmula Un (FOCA), e nunha decisión que sucedeu logo do Gran Premio do oeste dos Estados Unidos decidiuse que a seguinte carreira sería boicoteada, a carreira era Imola.
Aínda que a maioría dos equipos aliñados na FOCA, como Brabham, McLaren, Williams e Lotus boicotearon a carreira, catro equipos Tyrrell, Osella, ATS e Toleman, romperon o boicot e participaron na carreira.
Incluso coa participación destes equipos ao comezo da carreira, só había 14 participantes no Gran Premio de San Marino, dos cales só os Ferrari e Renault eran considerados equipos competitivos. Isto non desanimou aos tifosi, talvez ata o contrario, xa que melloraban as posibilidades de Ferrari, e o lugar estaba cheo de espectadores.
Malia os Renault de René Arnoux e Alain Prost cualificaron 1º e 2º, os seus coches fallaron na carreira deixando a Ferrari ocupando as dúas primeiras posicións con Gilles Villeneuve e Didier Pironi liderando. O terceiro clasificado, o Tyrrell de Michele Alboreto quedou atrás, polo que Ferrari ordenou aos seus pilotos reducir a velocidade para minimizar o risco dunha falla mecánica ou quedar sen combustible. Villeneuve creeu que esta orde tamén significaba que os coches mantiveran a posición na pista, con Villeneuve por diante de Pironi. Pero, Pironi pensou que os coches estaban libres para disputar a carreira, e pasou a Villeneuve. Villeneuve creeu que Pironi simplemente estaba tratando de darlle vida a unha carreira doutro xeito aburrida, e debidamente volveu a pasar ao seu compañeiro de equipo, asumindo que logo manterían a posición para o resto da carreira. Así, Villeneuve non protexeu á liña interior ao entrar na curva Tosa na última volta, e Pironi pasoulle para levarse a vitoria. Villeneuve enfureceuse ante o que viu como unha traizón de Pironi, aínda que a opinión dentro do equipo Ferrari dividiuse sobre o verdadeiro significado da orde de reducir a velocidade. A expresión de Villeneuve era hosca no podio, enfurecido pola acción de Pironi. Foi citado despois dicindo: "Nunca volverei a falar con Pironi de novo na miña vida." Demostraron ser palabras proféticas, xa que aínda non se falaba co seu compañeiro de equipo cando morreu durante a cualificación para o Gran Premio de Bélxica, dúas semanas despois.
Manfred Winkelhock foi descualificado pola falta de peso do seu coche na verificación técnica posterior á carreira.
Malia que a maior parte dos equipos aliñados na FOCA boicotearon a carreira foi válida para o campionato do mundo. Isto foi causa de discordia cos equipos FOCA xa que as dúas anteriores carreiras boicoteadas celebradas durante a guerra (o Gran Premio de España de 1980 e Gran Premio de Suráfrica de 1981), foran declaradas fóra de campionato e non contaron para o campionato nin para os rexistros oficiais.
Cualificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Volta | Diferenza |
|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 16 | René Arnoux
|
Renault | 1:29.765 | — |
| 2 | 15 | Alain Prost
|
Renault | 1:30.249 | + 0.484 |
| 3 | 27 | Gilles Villeneuve
|
Ferrari | 1:30.717 | + 0.952 |
| 4 | 28 | Didier Pironi
|
Ferrari | 1:32.020 | + 2.255 |
| 5 | 3 | Michele Alboreto
|
Tyrrell-Ford | 1:33.209 | + 3.444 |
| 6 | 23 | Bruno Giacomelli
|
Alfa Romeo | 1:33.230 | + 3.465 |
| 7 | 22 | Andrea de Cesaris
|
Alfa Romeo | 1:33.397 | + 3.632 |
| 8 | 35 |  Derek Warwick
|
Toleman-Hart | 1:33.503 | + 3.738 |
| 9 | 31 | Jean-Pierre Jarier
|
Osella-Ford | 1:34.336 | + 4.571 |
| 10 | 36 | Teo Fabi
|
Toleman-Hart | 1:34.647 | + 4.882 |
| 11 | 4 | Brian Henton
|
Tyrrell-Ford | 1:35.262 | + 5.497 |
| 12 | 9 |  Manfred Winkelhock
|
ATS-Ford | 1:35.790 | + 6.025 |
| 13 | 32 | Riccardo Paletti
|
Osella-Ford | 1:36.228 | + 6.463 |
| 14 | 10 |  Eliseo Salazar
|
ATS-Ford | 1:36.434 | + 6.669 |
Clasificación[editar | editar a fonte]
| Pos | Nº | Piloto | Construtor | Voltas | Tempo/Retirada | Grella | Puntos |
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| 1 | 28 | Didier Pironi
|
Ferrari | 60 | 1:36:38.887 | 4 | 9 |
| 2 | 27 | Gilles Villeneuve
|
Ferrari | 60 | + 0.366 | 3 | 6 |
| 3 | 3 | Michele Alboreto
|
Tyrrell-Ford | 60 | + 1:07.684 | 5 | 4 |
| 4 | 31 | Jean-Pierre Jarier
|
Osella-Ford | 59 | + 1 volta | 9 | 3 |
| 5 | 10 | Eliseo Salazar
|
ATS-Ford | 57 | + 3 voltas | 14 | 2 |
| DSC | 9 | Manfred Winkelhock
|
ATS-Ford | 54 | Descualificado | 12 | |
| NC | 36 | Teo Fabi
|
Toleman-Hart | 52 | Non clasificado | 10 | |
| Ret | 16 | René Arnoux
|
Renault | 44 | Turbo | 1 | |
| Ret | 23 | Bruno Giacomelli
|
Alfa Romeo | 24 | Motor | 6 | |
| Ret | 32 | Riccardo Paletti
|
Osella-Ford | 7 | Suspensión | 13 | |
| Ret | 15 | Alain Prost
|
Renault | 6 | Motor | 2 | |
| Ret | 22 | Andrea de Cesaris
|
Alfa Romeo | 4 | Eléctrico | 7 | |
| Ret | 4 | Brian Henton
|
Tyrrell-Ford | 0 | Transmisión | 11 | |
| Ret | 35 | Derek Warwick
|
Toleman-Hart | 0 | Eléctrico | 8 |
Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]
|
|
- Notas: Só están incluídos os cinco primeiros postos da clasificación.
| Carreira anterior: Gran Premio do oeste dos Estados Unidos de 1982 |
Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1982 |
Carreira seguinte: Gran Premio de Bélxica de 1982 |
| Carreira anterior: Gran Premio de San Marino de 1981 |
Gran Premio de San Marino | Carreira seguinte: Gran Premio de San Marino de 1983 |
Notas[editar | editar a fonte]
A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-16.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Gran Premio de San Marino de 1982 |