Gran Premio de Alemaña de 1976

Gran Premio de Alemaña de 1976
Detalles da carreira
	Carreira 10 de 16 no Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1976.
	; Trazado do circuíto de Nürburgring.
Data	1 de agosto de 1976
Nome oficial	Grosser Preis von Deutschland
Localización	Nürburgring, Nürburg, Alemaña
Percorrido	Percorrido permanente de carreira ; 22´835 km
Distancia	14 voltas, 319´690 km
Clima	Choiva no comezo, logo seco
Pole position
Tempo	7:06.5
Volta rápida
Tempo	7:10.8 na volta 13
Podio

O Gran Premio de Alemaña de Fórmula 1 de 1976 (oficialmente o XXXVIII Großer Preis von Deutschland) foi unha carreira de Fórmula 1 que se celebrou en Nürburgring o 1 de agosto de 1976. A carreira, disputada sobre 14 voltas, foi a 10º rolda da tempada de Fórmula Un de 1976. Foi o 38º Gran Premio de Alemaña e a 35º que se celebrou no circuíto de Nürburgring. Pasou a historia por ser o escenario do grave accidente de Niki Lauda. Tamén foi a última carreira de Fórmula Un que se celebrou no trazado de Nordschleife. A carreira, gañouna James Hunt.

Informe da Carreira[editar | editar a fonte]

O vello Nürburgring, chamado O inferno verde polo 3 veces campión do mundo Jackie Stewart, considerábase o circuíto máis difícil e esixente do mundo. Cunha lonxitude de 22´8 km., foi de lonxe o circuíto máis longo do calendario, construíuse nas montañas Eifel, polo que contaba con máis de 300 m. de cambio de rasante. Pola súa propia natureza, foi imposible actualizalo aos estándares de seguridade da década de 1970. Era estreito, tiña moi poucas áreas de escape e numerosas seccións eran case inaccesibles para os bombeiros. Tamén era moi desigual, de feito, en varios puntos, incluíndo Flugplatz e Pflanzgarten, os coches podían saír voando fóra da pista. O tamaño do circuíto tamén significaba que as condicións meteorolóxicas da pista podían variar moito, con algunhas seccións secas e outros molladas, polo que era difícil ou imposible unha opción de pneumáticos segura. Dúas semanas antes da carreira, produciuse un accidente mortal na Flugplatz durante a práctica para unha carreira de Fórmula Super-Vee que segundo Autosport, foi o 131º accidente mortal en Nürburgring ao longo dos seus 49 anos de historia.^[3] Antes da carreira de 1976, xa se decidira que logo de case 50 anos de ser a sede do principal evento de automobilismo de Alemaña, a carreira de 1976 ía ser o último Gran Premio de Alemaña no vello Nürburgring e o último na sección de Nordschleife.

O campión mundial Niki Lauda, que tamén era o líder en puntos da tempada en curso, non se sorprendeu das pésimas condicións de seguridade do infernal circuíto alemán, sobre todo porque o prognóstico era de choiva, tratou de organizar un boicot á carreira, pero os outros pilotos votaron en contra, e a carreira seguiu adiante.

A fin de semana comezou con algúns cambios na aliñación de pilotos: Jacky Ickx foi despedido do equipo Walter Wolf Racing e foi substituído por Arturo Merzario e presentouse un novo equipo, a Scuderia Rondini, que comprou un vello Tyrrell 007 para Alessandro Pesenti-Rossi. RAM ía correr con Rolf Stommelen nun dos seus ex Brabham BT44 de fabrica, pero no medio da sesión de práctica a policía local confiscou o vehículo (por unha acción legal do expiloto Loris Kessel), e como resultado Stommelen pasou ao equipo oficial Brabham para pilotar un BT45 de reposto con motor Alfa-Romeo.

En 1975, Lauda fora o primeiro e único piloto en baixar da marca de 7 minutos. Os afeccionados esperaban que el ou os demais poderían repetir isto logo da modificación das normas técnicas, sendo a desaparición das altas tomas de aire a diferenza máis visible.

Debido ás condicións de mollado do sábado, a grella foi a resultante da cualificación do venres, cuns tempos por volta de 7:06, máis similares aos de 1972.^[4] James Hunt logrou a pole con Niki Lauda segundo, mentres que Patrick Depailler quedou terceiro no Tyrrell P34 de seis rodas. Hans-Joachim Stuck foi cuarto no seu March por diante de Clay Regazzoni, Jacques Laffite, Carlos Pace, Jody Scheckter, Jochen Mass e Carlos Reutemann.

Volveu a chover antes da carreira e polo tanto a maioría dos pilotos comezou a carreira con pneumáticos de choiva, agás Jochen Mass, que, tiña unha grande experiencia en Nürburgring e esperaba un cambio para mellor do tempo, e decidiu utilizar pneumáticos de seco. Ao comezo Regazzoni adiantouse mentres que Hunt e Lauda retrocederon. Hunt quedou segundo, terceiro estaba Mass logo dunha rápida saída, e cuarto estaba Laffite que aproveitouse do feito de que o coche de Stuck fora empuxado fóra da grella cun problema de embrague (aínda que o alemán comezou na parte traseira da grella). No transcurso da primeira volta Regazzoni trompeou e caeu ao cuarto posto. Ao final da volta, o tempo cambiou a seco e a maioría dos pilotos entraron a cambiar pneumáticos de seco, quedando Mass no segundo lugar detrás de Peterson, quen decidiu continuar con pneumáticos de choiva outra volta. Ao final da 2ª volta Mass estaba líder, con Gunnar Nilsson (que non parara) en segundo lugar e Hunt terceiro.

Niki Lauda tamén cambiara os seus pneumáticos tras a primeira volta e estaba tratando de compensar o tempo perdido. Xusto logo da curva rápida á esquerda antes da curva á dereita de Bergwerk, o seu Ferrari 312T2 precipitouse á dereita e trompeou a través da vala nun banco de terra. O coche rebotou de novo á pista, envolto en chamas. Guy Edwards logrou evitar o Ferrari, pero tanto Harald Ertl como Brett Lunger golpeárono. Os tres pilotos detivéronse e trataron de sacar a Lauda das chamas, uníuselles Merzario que detivo o seu Wolf Williams logo de ver os restos do accidente. Lauda sufriu queimaduras graves e foi trasladado en helicóptero ao hospital Bundeswehr de Koblenz, desde onde trasladárono á Clínica de Traumatoloxía de Ludwigshafen, onde se atopaba sección de queimados máis avanzada nese momento en Alemaña, onde loitou pola súa vida durante os seguintes días.

A maioría dos coches pararan no lugar do accidente, ao non poder pasar pola estreita pista. A carreira detívose despois do accidente e na reanudación só había 20 coches (4 coches menos que na primeira saída), Chris Amon decidiu non reiniciar a carreira. A choiva cesara e Hunt pasou a Regazzoni, Scheckter, Depailler e Pace para lograr a vantaxe definitiva. En Flugplatz Peterson perdeu o control do seu March e estrelouse fortemente, mentres Regazzoni fixo outro trompo e Depailler saíuse ao evitar o Ferrari. Pace superou a Scheckter e así terminou a primeira volta en segunda posición. Na segunda volta Scheckter pasou Pace e o brasileiro caeu detrás de Regazzoni na terceira volta, Vittorio Brambilla cando ía sexto estrelouse na ponte Adenau debido a un fallo dos freos no seu March. Mass aproveitouse diso e superou a Gunnar Nilsson na quinta volta e a Pace na volta 10. Na 12ª volta Regazzoni trompeou de novo e Mass avanzou a terceira posición con Pace cuarto, Nilsson quinto e Stommelen sexto.

O accidente de Lauda demostrou por que o vello Nürburgring volvérase demasiado perigoso e demasiado difícil de xestionar satisfactoriamente para un Fórmula Un. Nordschliefe era demasiado longo para os camións de bombeiros e ambulancias normais, malia que o " ONS-Staffel "estaba equipado cun Porsche 911 como coche de rescate. Se non chega a ser polos esforzos dos seus compañeiros pilotos, Lauda probablemente morrería antes da chegada dos equipos de rescate. Despois de que o circuíto de Nürburgring fora reconstruído e acurtado, a Fórmula Un volveu ó novo Nürburgring de 5´148 km. para o Gran Premio de Europa de 1984, e o Gran Premio de Alemaña de 1985.

Chris Amon decidiu poñer fin á súa carreira inmediatamente despois do accidente de Lauda, pero volveu unha última vez no Gran Premio do Canadá de 1976, conducindo un Williams-Ford de Walter Wolf Racing.

Clasificación[editar | editar a fonte]

Jody Scheckter Tyrrell P34-Ford en Südkehre

Hans-Joachim Stuck. Nótese a alta barra antienvorco, comparada coa de Brambilla

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	11	James Hunt	McLaren-Ford	14	1:41:42.7	1	9
2	3	Jody Scheckter	Tyrrell-Ford	14	+ 27.7	8	6
3	12	Jochen Mass	McLaren-Ford	14	+ 52.4	9	4
4	8	Carlos Pace	Brabham-Alfa Romeo	14	+ 54.2	7	3
5	6	Gunnar Nilsson	Lotus-Ford	14	+ 1:57.3	16	2
6	77	Rolf Stommelen	Brabham-Alfa Romeo	14	+ 2:30.3	15	1
7	28	John Watson	Penske-Ford	14	+ 2:33.9	19
8	16	Tom Pryce	Shadow-Ford	14	+ 2:48.2	18
9	2	Clay Regazzoni	Ferrari	14	+ 3:46.0	5
10	19	Alan Jones	Surtees-Ford	14	+ 3:47.3^[2]	14
11	17	Jean-Pierre Jarier	Shadow-Ford	14	+ 4:51.7	23
12	5	Mario Andretti	Lotus-Ford	14	+ 4:58.1	12
13	30	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	14	+ 5:25.2	20
14	40	Alessandro Pesenti-Rossi	Tyrrell-Ford	13	+ 1 volta	26
15	25	Guy Edwards	Hesketh-Ford	13	+ 1 volta	25
Ret	20	Arturo Merzario	Wolf-Williams-Ford	3	Freos	21
Ret	9	Vittorio Brambilla	March-Ford	1	Accidente	13
Ret	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	0	Accidente	3
Ret	7	Carlos Reutemann	Brabham-Alfa Romeo	0	Sistema combustible	10
Ret	10	Ronnie Peterson	March-Ford	0	Accidente	11
Ret	34	Hans Joachim Stuck	March-Ford	0	Embrague	4
Ret	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	0	Caixa de cambios	6
Ret	22	Chris Amon	Ensign-Ford	(1)	Retirado despois da primeira carreira	17
Ret	1	Niki Lauda	Ferrari	(1)	Accidente na primeira carreira	2
Ret	18	Brett Lunger	Surtees-Ford	(1)	Accidente na primeira carreira	24
Ret	24	Harald Ertl	Hesketh-Ford	(1)	Accidente na primeira carreira	22
NSC	33	Lella Lombardi	Brabham-Ford		Coche incautado pola policía
NSC	38	Henri Pescarolo	Surtees-Ford

Posicións logo da carreira[editar | editar a fonte]

Clasificación do campionato de pilotos

Pos	Piloto	Puntos
1	Niki Lauda	58
2	James Hunt	44
3	Jody Scheckter	34
4	Patrick Depailler	26
5	Clay Regazzoni	16

Clasificación do campionato de construtores

Pos	Construtor	Puntos
1	Ferrari	61
2	McLaren-Ford	49 (50)
3	Tyrrell-Ford	47
4	Ligier-Matra	10
5	Penske-Ford	9

Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 7 mellores resultados das primeiras 8 roldas e os 7 mellores resultados das últimas 8 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados. Os puntos non reflicten os resultados finais do Gran Premio do Reino Unido de 1976 porque foi recorrido

Carreira anterior: Gran Premio do Reino Unido de 1976	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1976	Carreira seguinte: Gran Premio de Austria de 1976
Carreira anterior: Gran Premio de Alemaña de 1975	Gran Premio de Alemaña	Carreira seguinte: Gran Premio de Alemaña de 1977

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 135. ISBN 0-85429-380-9.
↑ ^2,0 ^2,1 Lang (1983), p. 138.
↑ http://www.motorsportmemorial.org/focus.php?db=ct&n=1318
↑ Effenberger, Günther; Handke, Peter (1978). Niki Lauda, ein Leben für die Formel 1. Munich: Heyne Nr. 5427. ISBN 978-3-453-00826-7

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

A menos que se indique o contrario, todos os resultados da carreira tómanse de "The Official Formula 1 website". Consultado o 2007-06-16.

[LangVol3P135-1] Lang, Mike (1983). Grand Prix! Vol 3. Haynes Publishing Group. p. 135. ISBN 0-85429-380-9.

[LangVol3P138-2] 2,0 ^2,1 Lang (1983), p. 138.

[3] ttp://www.motorsportmemorial.org/focus.php?db=ct&n=1318

[4] Effenberger, Günther; Handke, Peter (1978). Niki Lauda, ein Leben für die Formel 1. Munich: Heyne Nr. 5427. ISBN 978-3-453-00826-7

[1]

[2]

[3]

[4]