Félix de Pomés

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Félix de Pomés
Información persoal
Nome Fèlix de Pomés i Soler
Nacemento 5 de febreiro de 1889
Lugar de nacemento Barcelona
Falecemento 17 de xullo de 1969
Lugar de falecemento Barcelona
Posición Centrocampista
Carreira sénior
Anos Equipos Aprs (Gls)
1910-1911 Universitary SC
1911 RCD Espanyol
1911-1912 Universitary SC
1912-1913 Casual SC
1913-1914 FC Barcelona
1914-1916 RCD Espanyol
Selección nacional
– Selección de fútbol de Cataluña 6 (0)
Na rede
IMDB: nm0002628 Editar o valor em Wikidata
Partidos e goles só en liga doméstica.

[ editar datos en Wikidata ]

Fèlix de Pomés i Soler, nado en Barcelona o 5 de febreiro de 1889 e finado na mesma cidade o 17 de xullo de 1969[1][2] foi un futbolista, tirador de esgrima, debuxante, actor e director de cinema catalán.

Traxectoria deportiva[editar | editar a fonte]

Era membro dunha familia aristócrata barcelonesa e no que na época se coñecía como un sportmen.[2] Como futbolista xogaba na posición de medio campo ou de interior dereito. Non obstante iniciouse como porteiro. O seu primeiro club foi o Universitary SC, onde xogou ata 1912, mentres estudaba medicina. Foi neste club cando se reconverteu en centrocampista.[3] No ano 1911 xogou brevemente no RCD Espanyol. No ano 1912, cando algúns xogadores do FC Barcelona como Josep Quirante, Carles Comamala, Charles Wallace, Percival Wallace ou Paco Bru abandonaron a entidade para crear o Casual SC, De Pomés foi con eles.[3] Pero a vida do Casual foi efémera e De Pomés ingresou no FC Barcelona, onde xogou entre 1913 e 1914 un total de 22 partidos.[4] Este último ano, grazas á mediación do seu amigo Santiago Massana retornou ao RCD Espanyol, permanecendo ata 1916. Co Espanyol gañou o Campionato de Cataluña da temporada 1914-15, e foi tamén campión de España o mesmo ano.[3]

Foi internacional coa selección de fútbol de Cataluña en seis ocasións entre 1912 (contra Francia no campo do Espanyol) e 1917 (contra a rexión Centro).[3][5]

Ao abandonar o mundo do fútbol centrouse na esgrima, deporte co que foi campión de Cataluña e representando a España participou nos Xogos Olímpicos de 1924 e 1928. Nos primeiros superou a primeira rolda en espada por equipos, chegando a cuartos de final. Nos de 1928 logrou un quinto posto en espada por equipos.[2] Para a esgrima o seu club de referencia era o Casino Militar de Barcelona.[2][3]

Traxectoria cinematográfica[editar | editar a fonte]

A súa carreira como actor vai de 1928 ata 1967, actuando nun total de 74 filmes e dirixindo dous.

A súa primeira película foi no filme alemán Die große Abenteuerin (1928) de Robert Wiene. Nos anos trinta, De Pomés tamén foi o primeiro director de dobraxe que había en España, traballo que realizaba desde Barcelona. Durante estes anos converteuse en actor para os grandes majors de Hollywood, estando en nómina da Paramount nos estudos que tiña en Joinville de París actuaba na versión en castelán de filmes norteamericanos como La fiesta del diablo (1931), versión de The Devil's Holiday (1930) ou Doña Mentiras (1931), versión de The Lady Lies (1930). En Barcelona protagonizou Rataplan (1935) de Francesc Elias, Usted tiene ojos de mujer fatal (1939) de Joan Parellada escrita por Enrique Jardiel Poncela, Nuevos ideales (Metro Goldwin Meyer, 1939) de Salvador Alberich e Aurora de Esperanza (1937).[3][6]

En 1941 dirixiu a súa primeira película, La madre guapa, onde participou a súa filla Isabel de Pomés, tamén actriz. Como actor traballou en La Torre de los siete jorobados (1944), Once pares de botas (1954), de Francesc Rovira-Beleta onde participaron futbolistas como Francesc Xavier Marcet, Ricard Teruel, Alfredo Di Stefano, Luis Molowny, Joan Segarra, Antoni Puchades, Telmo Zarra, Agustín Gaínza, Venancio Pérez ou Jacinto Quincoces. Nos anos 50 volveu participar en producións americanes como John Paul Jones (1959), King of Kings (1961), onde interpretou o papel de Xosé de Arimatea, Orgullo e paixón (1957) con Cary Grant e Frank Sinatra ou Solomon and Sheba (1959), rodada en Zaragoza e en El Escorial, entre outras localizacións. Entre os seus últimos filmes salienta a comedia romántica Quanto sei bella Roma (1959), Lost Command (1966), con Anthony Quinn, Alain Delon e Claudia Cardinale. A súa derradeira película foi Una historia de amor (1967) de Jordi Grau, protagonizada por Simón Andreu e Serena Vergano.[3]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ La Vanguardia, ed. (18 de xullo de 1969). "Necrología". Consultado o 20-10-2012. 
  2. ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 "Félix de Pomés Olympic Results". sports-reference.com. Arquivado dende o orixinal o 09 de maio de 2011. Consultado o 2010-03-28. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 Xavier Boró, ed. (30-I-2006). "Històries blanc-i-blaves". Consultado o 20-8-2012. [Ligazón morta]
  4. ↑ Iturriaga, Ángel (2010). Diccionario de Jugadores del F. C. Barcelona. Editorial Base. ISBN 9788492437740. 
  5. ↑ Closa, Antoni e Rius, Jaume (1999). Selecció Catalana de Futbol: nou dècades d'història. Editorial Jaume Rius. ISBN 8492294434. 
  6. ↑ La Vanguardia, ed. (20 de febreiro de 1936). "Biografías". Consultado o 20-10-2012. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Félix_de_Pomés&oldid=6648495»