Francisco Villar Liébana
 | Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde decembro de 2019.) |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 23 de maio de 1942  (81 anos)Torredonjimeno, España (pt)  |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid Salamanca |
| Ocupación | lingüista , profesor universitario |
| Empregador | Universidade de Salamanca (1979–) Universidade Complutense de Madrid (–1979) |
| Profesores | Francisco Rodríguez Adrados |
| Lingua | Lingua castelá |
 | |
Francisco Villar Liébana, nado en Torredonjimeno, Xaén, o 23 de maio de 1942, é un lingüista español especializado en indoeuropeo e paleohispanística, autor de varios traballos fundamentais nestes eidos. É catedrático de lingüística indoeuropea na Universidade de Salamanca.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Discípulo de Francisco Rodríguez Adrados, ten levado a cabo numerosos estudos sobre a Hispania prerromana, contribuíndo entre outras cousas á comprensión dos Bronces de Botorrita (os máis importantes testemuños da lingua celtibérica e, máis amplamente, das linguas célticas continentais) e ao desenvolvemento dos estudos sobre as linguas da Hispania antiga: as chamadas linguas paleohispánicas, do tarteso ao lusitano. Por outra banda ten feito achegas ao desenvolvemento da indoeuropeística, en especial profundando na vertente lingüística da teoría kurgánica proposta por Marija Gimbutas e contrastando por consecuencia coa hipótese anatolia para o proceso de indoeuropeización, avanzada, no ámbito arqueolóxico, por Colin Renfrew; outros campos nos que ten investigado van desde a dialectoloxía indoeuropea á reconstrución dos procesos de indoeuropeización de Eurasia, con particular atención ás contribucións provenientes dos estudos de xenética histórica de Luigi Luca Cavalli-Sforza.
Entre as súas numerosas obras destaca Los Indoeuropeos y los orígenes de Europa: lenguaje e historia, editado en 1991, traducido a varias linguas e que se converteu en texto de referencia para a indoeuropeística contemporánea.
Obras[editar | editar a fonte]
- (en castelán) Lenguas y pueblos indoeuropeos, 1971.
- (en castelán) Origen de la flexión nominal indoeuropea, Madrid, Instituto "Antonio de Nebrija", 1974.
- (en castelán) Dativo y locativo en el singular de la Flexion Nominal Indoeuropea, Salamanca, Ediciones universidad de Salamanca, 1981.
- (en castelán) Ergatividad, acusatividad y genero en la familia linguistica indoeuropea, Salamanca, Ed. Universidad de Salamanca, 1983.
- (en castelán) Los indoeuropeos y los orígenes de Europa. Lenguaje e historia, Madrid, Gredos, 1991 (19962).
- (en castelán) Estudios de celtibérico y de toponimia prerromana, Salamanca, Universidad, 1995.
- (en castelán) Indoeuropeos y no indoeuropeos en la Hispania prerromana. Las poblaciones y las lenguas prerromanas de Andalucia, Cataluña y Aragon según la información que nos proporciona la toponimia, Salamanca, Universidad de Salamanca, 2000.
- (en castelán) El 4º bronce de Botorrita (Contrebia Belaisca): arqueología y linguistica, Salamanca, Ediciones Universidad de Salamanca, 2001.
- (en castelán) Vascos, Celtas e Indoeuropeos. Genes y lengua (con Blanca M. Prosper), Salamanca, Ediciones Universidad de Salamanca, 2005 ISBN 84-7800-530-7.
