Francesco Borromini

Francesco Borromini
	; Retrato de Francesco Borromini.
Biografía
Nacemento	25 de setembro de 1599; Bissone (Suíza)
Morte	3 de agosto de 1667 (67 anos); Roma, (Italia)
Causa da morte	Suicidio
Lugar de sepultura	Basílica de São João dos Florentinos (pt)
Datos persoais
País de nacionalidade	italiana e suíza
Actividade
Campo de traballo	Arquitectura barroca
Lugar de traballo	Roma (1615–1667); Milán (1608–1615)
Ocupación	arquitecto
Período de actividade	1608 - 1667
Movemento	Barroco
Profesores	Carlo Maderno
Lingua	Lingua italiana
Obra
	Obras destacables (1638) Igrexa de San Carlo alle Quattro Fontane ;
Familia
Parentes	Carlo Maderno (tío)
	Premios (26 de xullo de 1652) Suprema Orde de Cristo Concedido por Inocencio X ;

Francesco Borromini, alcume de Francesco Castelli, nado o 25 de setembro de 1599 e finado o 3 de agosto de 1667, foi un arquitecto barroco italiano.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Naceu no cantón do Tesino (Suíza), fillo do canteiro Giovanni Domenico Castelli e de Anastasia Garovo. Iniciou a súa carreira axudando na canteira ao seu pai, pero pronto se trasladou a Milán para estudar e perfeccionarse. Alí empezoulselle a chamar co sobrenome de Bessone, en alusión ao seu pobo natal, situado preto de Lugano, na rexión de lingua italiana de Suíza. Francesco traballou nas obras do "duomo" da catedral de Milán.

En 1619 chega a Roma, onde cambia o seu apelido de Castelli a Borromini, e comeza a traballar para o seu parente afastado, Carlo Maderno nas obras da Basílica de San Pedro. Á morte de Maderno en 1629 únese ao equipo de Gian Lorenzo Bernini nos traballos de ampliación e refacción da fachada do palazzo Barberini.

Borromini traballa alí como asistente de Bernini, pero logo duns poucos anos prodúcese entre ambos unha inimizade que duraría toda a vida.

Durante o pontificado de Inocencio X (1644-1633) , gaña a confianza do Papa, o que lle permite desprazar ao seu eterno rival no posto de arquitecto principal de Roma. Con todo, co seguinte Papa, Alexandre VII (1655-1657) novamente renace a estrela de Bernini, acrecentando o enfrontamento entre ambos os arquitectos. A partir de alí Borromini dedícase a completar os interiores da igrexa de Sant'Ivo alla Sapienza, da actual Universidade romana, e aos traballos en San Xoán de Letrán. Adicionalmente, completa o basamento da fachada da súa primeira obra independente, a igrexa de San Carlo alle Quattro Fontane no Quirinal. A galería de Borromini no Palazzo Spada xoga coa perspectiva de tal maneira que se vai encollendo, o que a fai parecer máis longa do que é.

Borromini, afastado da alegoría, amosa a súa preocupación polo dominio do espazo que se corresponde coa situación do home no mundo e coa súa actividade, espiritual e materialmente sempre cambiante, o que confire á súa arquitectura un carácter dramático e revolucionario.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Igrexa de San Carlo alle Quattro Fontane