Fosfocreatina

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Fosfocreatina
Identificadores
Abreviaturas PCr
Número CAS 67-07-2
PubChem 587
ChemSpider 567
UNII 020IUV4N33
Número CE 200-643-9
Código ATC C01EB06
Imaxes 3D Jmol Image 1
Image 2
Propiedades
Fórmula molecular C4H10N3O5P
Masa molar 211,11 g mol−1

Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa.

A fosfocreatina [1], tamén chamada, creatina fosfato, fosfato de creatina ou PCr (ás veces Pcr), é un composto formado por unha molécula de creatina fosforilada nun dos seus nitróxenos, que serve como unha reserva rapidamente mobilizable de fosfatos de alta enerxía, que se encontra no músculo e cerebro.

Química[editar | editar a fonte]

A fosfocreatina está formada con partes de tres aminoácidos: arxinina (Arg), glicina (Gly), e metionina (Met). Pode biosintetizarse a partir de arxinina e glicina que dan lugar a guanidinoacetato (nos riles, páncreas), o cal vai sufrir metilación (na que se require S-adenosil metionina) para dar creatina (no fígado, páncreas), e esta será fosforilada pola acción da creatina quinase (na que se require ATP) para dar finalmente fosfocreatina (músculo principalmente).

A fosfocreatina catabolízase por deshidratación para formar a base de Schiff cíclica creatinina, que se elimina pola urina.

A creatina que se sintetiza no fígado, transpórtase ás células musculares por vía sanguínea para ser almacenada.

A lanzadeira da creatina fosfato facilita o transporte de fosfatos de alta enerxía desde a mitocondria.

Función[editar | editar a fonte]

A fosfocreatina pode doar anaerobicamente o seu grupo fosfato ao ADP orixinando ATP durante os primeiros 2 ou 7 segundos que seguen a un esforzo muscular ou neuronal moi intenso. Inversamente, o exceso de ATP pode utilizarse durante un período de repouso ou baixo esforzo para converter a creatina en fosfocreatina. A fosforilación reversible da creatina está catalizada por varios encimas creatina quinases .[2]

Fosfocreatina + ADP ←→ creatina + ATP

A enerxía libre estándar (ΔGº') liberada durante a hidrólise do fosfato da fosfocreatina é de -10,3 kcal/mol.[3]

A presenza de creatina quinase (CK-MB, MB significa músculo/cerebro) no plasma sanguíneo é un indicativo de danos nos tecidos e utilízase na diagnose do infarto de miocardio.[4]

A capacidade da célula de xerar fosfocreatina a partir do exceso de ATP formado durante o descanso, e o seu uso da fosfocreatina para unha rápida rexeneración do ATP durante a actividade intensa, proporciona un amortecemento espacial e temporal para as variacións da concentración de ATP, que se manteñen case constantes. Noutras palabras, a fosfocreatina actúa como unha reserva de fosfatos de alta enerxía. A fosfocreatina xoga un importante papel nos tecidos que teñen demandas de enerxía altas e flutuantes como a musculatura, corazón ou cerebro. Como o contido de fosfocreatina do músculo esquelético é unhas 3 ou 4 veces maior ca o de ATP poden almacenarse en forma de fosfocreatina cantidades de fosfatos de alta enerxía dabondo como para soster a actividade muscular durante períodos curtos de actividade intensa.

Reacción reversible da creatina quinase.

Os fosfatos que como a fosfocreatina (ou a fosfoarxinina en invertebrados) funcionan como reservas enerxéticas temporais reciben o nome de fosfáxenos.

Historia[editar | editar a fonte]

O descubrimento da fosfocreatina [5][6] realizárono Grace Eggleton e Philip Eggleton na Universidade de Cambridge[7] e por separado Cyrus Fiske e Yellapragada Subbarow da Escola Médica de Harvard[8] en 1927. Uns poucos anos despois David Nachmansohn, traballando baixo a dirección de Meyerhof no Kaiser Wilhelm Institute de Berlin, contribuíu ao coñecemento da función da fosfocreatina na célula.[6]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. PubChem compound
  2. Wallimann, Theo; Tokarska-Schlattner, Malgorzata; Schlattner, Uwe (2011-05). "The creatine kinase system and pleiotropic effects of creatine". Amino Acids (en inglés) 40 (5): 1271–1296. ISSN 0939-4451. PMC 3080659. PMID 21448658. doi:10.1007/s00726-011-0877-3. 
  3. A. Lehninger. Principios de Bioquímica. Omega. 1988. Páxina 383. ISBN 84-282-0738-0
  4. Schlattner, U.; Tokarska-Schlattner, M., and Wallimann, T. (2006). "Mitochondrial creatine kinase in human health and disease". Biochimica et Biophysica Acta - Molecular Basis of Disease 1762 (2): 164–180. PMID 16236486. doi:10.1016/j.bbadis.2005.09.004. 
  5. Saks, Valdur (2007). Wiley-VCH, ed. Molecular system bioenergetics: energy for life. Weinheim. pp. 2. ISBN 9783527317875. 
  6. 6,0 6,1 Ochoa Severo (1989). Sherman, E. J., ed. David Nachmansohn. Biographical Memoirs 58. National Academies Press. pp. 357–404. ISBN 9780309039383. 
  7. Eggleton, Philip; Eggleton, Grace Palmer (1927). "The inorganic phosphate and a labile form of organic phosphate in the gastrocnemius of the frog". Biochemical Journal 21 (1): 190–195. PMC 1251888. PMID 16743804. 
  8. Fiske, Cyrus H.; Subbarao, Yellapragada (1927). "The nature of the 'inorganic phosphate' in voluntary muscle". Science 65 (1686): 401–403. PMID 17807679. doi:10.1126/science.65.1686.401. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]