Fernando Quiroga Palacios

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Fernando Quiroga Palacios
Cardeal da Igrexa católica
Biografía
Nacemento21 de xaneiro de 1900 en Maceda
Pasamento7 de decembro de 1971 en Madrid
EstudosDoutor en Teoloxía
Alma máterUniversidade Pontificia de Santiago de Compostela
Ordes
Ordenación sacerdotal10 de xuño de 1922, por Florencio Cerviño González
Consagración episcopal24 de marzo de 1946, por Antonio García García
Creado cardeal12 de xaneiro de 1952, por Pío XII
Arcebispo de Santiago de Compostela
Cardeal-presbítero de Santo Agostiño
4 de xuño de 1949 - 7 de decembro de 1971
(morte)
PredecesorCarmelo Ballester Nieto
SucesorÁngel Suquía Goicoechea
Cargos anterioresPresidente da Conferencia Episcopal Española (1966-1969)
Bispo de Mondoñedo (1945-1949)
Outros

Escudo de Fernando Quiroga Palacios
Omnia in Caritate Fiant
Ficha en catholic-hierarchy.org

Fernando Quiroga Palacios, nado en Maceda o 21 de xaneiro de 1900 e finado en Madrid o 7 de decembro de 1971, foi un sacerdote e bispo católico galego. Doutor en Teoloxía, foi o primeiro Presidente da Conferencia Episcopal Española.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Lápida de Quiroga Palacios.
Lápida en homenaxe a Quiroga Palacios en Campobecerros.

Naceu nunha familia humilde, sendo o menor de cinco fillos, e quedou orfo de nai con dous anos. O seu pai foi cabo da Garda Civil e despois mestre de escola. Estudou no Seminario de Ourense e ordenouse sacerdote o 10 de xuño de 1922. Entre 1922 e 1923 foi ecónomo e coadxutor de Campobecerros (Castrelo do Val) e outra parroquia ourensá. Entre 1933 e 1946 dirixiu a revista Verdad y Vida.

Doutorouse en Teoloxía na Universidade Pontificia de Santiago e posteriormente doutorouse en Sagradas Escrituras pola Universidade Bíblica Pontificia de Roma. Foi profesor dos seminarios de Ourense e Valladolid. En 1945 foi designado bispo de Mondoñedo-Ferrol, posto no que permaneceu até o 4 de xuño de 1949, cando foi nomeado arcebispo de Santiago.[1] En 1957 inaugurou o Seminario Menor de Santiago de Compostela. Iniciou as obras de restauración do Seminario Maior e continuou as escavacións da catedral, onde se descubriu a tumba do bispo Teodomiro. Divulgador do Camiño de Santiago, creou o Instituto de Estudos Xacobeos e a súa revista Compostellanum. Impulsou as peregrinacións e o Ano Santo Xacobeo, organizando os correspondentes a 1954, 1965 e 1971, procurando recuperar o atractivo relixioso e o seu carácter multitudinario. Foi o primeiro cardeal que celebrou misa en lingua galega.

O 12 de xuño de 1952 foi nomeado cardeal polo papa Pío XII[2]. Amigo do cardeal Angelo Roncalli[3], participou como cardeal elector no Conclave de 1958 que o designou Pontífice. Foi tamén cardeal elector no Conclave de 1963 que designou o cardeal Giovanni Montini como papa Paulo VI.

Foi nomeado membro da comisión preparatoria do Concilio Vaticano II por Xoán XXIII, participando tamén nas sesións do propio concilio. Nel impulsáronse as Conferencias Episcopais, e logo da creación da Conferencia Episcopal Española en 1966 foi nomeado o seu primeiro presidente[4].

Vacante a sede arcebispal de Toledo tralo falecemento do cardeal Enrique Plá o 5 de xullo de 1968, dábase por certo que o cardeal Quiroga Palacios sería elevado á sede primada[5], se ben enfermou de gravidade antes de que o 5 de decembro de 1971 se fixesen públicos os nomeamentos das sedes episcopais e arcebispais vacantes[6].

Faleceu en Madrid o 7 de decembro dese mesmo ano[7], sendo soterrado na catedral de Santiago de Compostela, ao pé do Pórtico da Gloria.

Distincións[editar | editar a fonte]

Foi nomeado académico de honra da Real Academia Galega pola súa defensa de Galicia. Recibiu a Gran Cruz da Orde de Isabel a Católica[8], a Gran Cruz da Orde de San Raimundo de Peñafort[9], a Medalla de Ouro ao Mérito Turístico[10], a Gran Cruz de Honor e Devoción da Soberana Orde de Malta[11] e a Medalla de Ouro de Santiago de Compostela. Foi nomeado Fillo Predilecto de Maceda e Fillo Adoptivo de Santiago de Compostela e A Coruña.

Escudo de armas[editar | editar a fonte]

Escudo de armas.

As armas do cardeal Quiroga están formadas por un escudo acuartelado en cruz e entado en punta:

O primeiro, partido: 1º de goles, cáliz de oro, sumado da Sagrada Forma de prata e acompañado de sete cruces do mesmo, tres en cada flanco e unha na punta, esta flanqueada das letras M e O de ouro (Mondoñedo). 2º. De azul, unha nube de prata sumada da urna do sepulcro do Apóstolo Santiago, surmontada dunha estrela de oito puntas de ouro (Compostela).
O segundo, de prata, sobre ondas de azul e prata que representan un caudal de auga, unha ponte de cinco arcos de ouro, sumado na dereita por un castelo de ouro, ameado, mazonado de sable e aclarado de goles, e á esquerda un león rampante, armado uñado e linguado de ouro que levanta na súa dereita unha espada do mesmo metal, e no centro do xefe do escudo unha coroa real pechada (Ourense).
O terceiro, de goles, con cinco estacas de prata postas en pau e colocadas en faixa (Quiroga).
O cuarto, de goles, unha aspa resoltamente, axadrezada de dúas ordes de escaques de ouro e goles (Palacios). Entado en punta, de prata, a cifra en letras de sable "JHP".
En escusón de azur, un Sagrado corazón. Asomando tralo escudo, cruz patriarcal de ouro, de dobre traversa. Acolada a Cruz da Soberana Orde Militar e Hospitalaria de Malta.
Ao timbre, galero con quince borlas dispostas en cinco ordes a cada lado, todo de goles e rodeado das Bandas das Reais Ordes de Isabel a Católica e San Raimundo de Peñafort. Lema: Omnia in cartitate fiant.

Bispos consagrados por Fernando Quiroga[editar | editar a fonte]

Sucesión apostólica[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Sucesión apostólica.

Notas[editar | editar a fonte]

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]


Predecesor:
Benjamín de Arriba y Castro
 Bispo de Mondoñedo 
1945-1949
Sucesor:
Mariano Vega Mestre
Predecesor:
Carmelo Ballester Nieto
 Arcebispo de Santiago de Compostela 
1949 - 1971
Sucesor:
Ángel Suquía