Federico Blume
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1831 Illas Virxes Estadounidenses - United States Virgin Islands, Estados Unidos de América |
| Morte | 5 de marzo de 1901 (69/70 anos) Lima, Perú |
| Datos persoais | |
| Educación | Universidade de Hanover (pt)  |
| Actividade | |
| Ocupación | científico |
| Familia | |
| Fillos | Federico Blume y Corbacho (en) |
O enxeñeiro Federico Blume Othon considerado o pioneiro da navegación submarina no Perú e en Suramérica, naceu en 1831 na illa de San Tomé, daquela nas Antillas danesas. Federico faleceu en Lima o 5 de marzo de 1901.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
O seu pai era alemán, e a súa nai, venezolana de Cumaná. Chamábase María Manuela Othon y Alcalá, e era prima irmá do Mariscal Antonio José de Sucre, o vencedor na batalla de Ayacucho (9 de decembro de 1824).
Federico Blume estudou enxeñería na Escola Industrial de Berlín e no lnstituto Politécnico de Hannover; con todo, non exerceu a súa profesión en Alemaña, senón en Venezuela, os Estados Unidos, Porto Rico e Cuba.
En 1855 viaxou ao Perú, onde o seu próximo parentesco con Sucre lle facilitou o seu nomeamento como enxeñeiro do Estado peruano; polo que desde entón fixou definitivamente a súa residencia no país andino.
Federico Blume traballou de forma activa no trazado e a construción dos ferrocarrís peruanos; con todo, sendo un grande entusiasta dos temas mariños e con motivo da guerra entre Perú e España, que cesaría tralo bombardeo do Callao pola frota española dirixida por Casto Méndez Núñez en 1866, proxectou e comprobou teoricamente a construción dun submarino, propoñendo devandito proxecto ao Goberno peruano. Pero, debido á retirada española, nada se fixo neste sentido e Blume desistiu temporalmente nos seus empeños de construír un submarino para a Armada peruana.
En 1879, Perú emprendeu unha infortunada guerra contra Chile para a que non estaba debidamente preparado dende o punto de vista naval. Naquel entón, Federico Blume era dono e operador do ferrocarril de Paita, e decidiu entón construír o seu submarino utilizando os seus propios talleres e sen contar coa axuda do Goberno peruano, aínda que lle tivo ao tanto dos seus plans.
O submarino de Blume, (nomeado Toro) foi probado navegando pola superficie e mergullado. Os oficiais da Armada peruana consideraron que a proba tivera uns resultados moi satisfactorios e deron fe da demostración. Pero, malia que este submarino pasara as probas con éxito, recibiu pouco crédito salvo no Perú, e grazas aos informes do investigador norteamericano Stewart nos Estados Unidos.
Como resultado da demostración, o xeneral Mendiburu, ministro de Guerra e de Mariña, ordenou que o submarino fose remolcado ata o Callao polo capitán de navío don Ezequiel Otoya co fin de que fose probado novamente co maior secreto.
Finalizadas as probas con éxito, decidiuse modificalo mediante a instalación dun equipo motriz activado por aire comprimido e unha ventilación similar á dos snorkels que logo utilizaron os alemáns na segunda guerra mundial. O xeneral Mendiburu, asesorado por mariños da súa confianza, quixo equipalo ofensivamente cun torpedo; con todo, Blume opúxose, xa que o deseñara especialmente para que transportase unha mina hidrostática capaz de adherirse ao costado ou debaixo do casco dun buque inimigo.
O submarino quedou preparado para o seu emprego na guerra, pero ao vencer Chile ao Perú os seus equipos foron inutilizados e a continuación foi afundido. Logo foi reflotado polo inimigo e levado a Chile, onde se perde definitivamente o seu rastro.
Minas hidrostáticas[editar | editar a fonte]
A captúra do buque Huáscar no combate de Angamos (1879), ao norte de Antofagasta, e a perda doutras unidades da Armada peruana, forzou o Perú a pasar á defensiva e, para combater á Armada chilena, procedeu ao uso das minas e outros artefactos explosivos como armas ofensivas. Don Federico Blume contou co eficaz asesoramento do oficial peruano don Bernabé Carrasco, así como doutros oficiais e civís peruanos, como o señor Cadros, para deseñar minas e outros artefactos moi utís e eficaces cos que os peruanos lograron destruír unidades da Mariña de Guerra de Chile, como o Loa e a corveta Covadonga, e tamén foron equipadas lanchas torpedeiras con torpedos adquiridos en Inglaterra.
A mina que máis nos interesa é a hidrostática, que consistía en dous envases de forma cilíndrica cargados con dinamita e articulados por dúas balanciñas o suficientemente arqueados como para poder axustarse á curvatura das pranchas do pantoque dos buques daquela época. Un dispositivo eléctrico, activado con baterías, detonaba as cargas ás que estaba unido mediante cables. A mina adheríase temporalmente ao casco do buque debido á propia flotabilidade que se lle daba. Desta forma poida que segundo fontes, pouco credibles, sexa unha máis das hipotéses, que esta clase de mina deseñada por Blume fose a que se empregou para afundir ao acoirazando USS Maine.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Biografía de Federico Blume páxina web da Armada do Perú (en castelán).