Faro da Estaca de Bares

Para outras páxinas con títulos homónimos véxase: Bares.

Datos xerais
Faro de Estaca de Bares
Localización xeográfica	Cabo Estaca de Bares
Localización municipal	Mañón, Provincia da Coruña
Construción	1850
Datos técnicos
Código internacional	D-1686
Descrición	Poligonal
Altura sobre o nivel do mar	101 metros
Altura sobre o terreo	10 metros
Características	GpD (2) B 7,5s
Período	0.2+<1.5>+0.2+<5.6>=7.5
Alcance	25 millas náuticas

O faro da Estaca de Bares é un faro localizado na Estaca de Bares, situado a 101 metros de altura na entrada da ría do Barqueiro. É o último faro da costa coruñesa setentrional de toda a Península Ibérica. Está emprazado nunha meseta chamada Ventureiro, sobre un montículo que se prolonga na chamada "punta da Estaca de Bares", da que recibe o nome a que é a fronteira imaxinada onde mesturan as súas augas o Atlántico e o Cantábrico.

A torre ten unha altura de 33 metros; a luz do faro acada un alcance de 25 millas náuticas e está en funcionamento desde o 1 de setembro de 1850. Nun principio prestaban servizo tres torreiros. No ano 1939 instalouse un radiofaro.

Desde 1993 depende da Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao.

Historia

Os seus antecedentes históricos comezan no 1846 cando Pedro Juan de Zulueta, residente en Londres, e o ministro plenipotenciario de Inglaterra enviaron unha proposición á administración española solicitando o establecemento de dous novos faros, un en Fisterra e outro en cabo Ortegal. Consultada a opinión de mariñeiros e prácticos, encontrouse preferible para o segundo a localización prevista para un faro de primeira orde na Estaca de Bares, e ordenouse a confección de ámbolos dous proxectos. Realizados polo enxeñeiro Félix Huegón, comezaron os traballos no mes de decembro do 1849, cun continuo e forte temporal.

O seu custo foi de 131.830 reais. Nos meses de xuño e xullo seguinte, 1850 colocouse o aparello e, despois de terse acendido para facer as probas necesarias, comezou a alumear definitivamente o 1 de setembro do mesmo ano, con aparencia de luz branca xiratoria con eclipses de minuto en minuto.

Estaba servido por tres torreiros, primeiro ou maior, segundo e terceiro. Tiña unha lámpada mecánica Sauttler de tipo reloxería composta de catro partes: a maquinaria, o depósito do aceite, o corpo da bomba e os tubos de ascensión ao acendedor. Este era de cinco mechas e utilizou como combustible o aceite de oliva, a parafina e o petróleo. Funcionou ata o 20 de agosto do 1905. Agás a modificación do carro circular, realizada no 1861, segundo un proxecto de Lucio del Valle para minorar os desgastes das pistas de rodamento, apenas se tivo outras reformas.

O plan Xeral de Obras Públicas do 1939 aprobaría a súa electrificación e a instalación dun radiofaro e dunha sirena, o que supuxo tamén un cambio substancial na habitabilidade e no aspecto externo.

O 16 de setembro do 1948 entrou en servizo unha nova máquina de reloxería, co que aumentou a súa velocidade para dar aparencia de luz variada por lampos cada 10 segundos. O proxecto data do 18 de maio de 1949 e a súa execución deu como resultado o aspecto que ten hoxe.

Coa adopción do faro no 1993 pola Autoridade Portuaria de Ferrol-San Cibrao, instalouse un equipo luminoso completamente novo. Tamén foi monitorizado o faro na súa totalidade para ser supervisado dende o centro de control sito no porto de Ferrol.

No ano 1998 eliminouse o radiofaro circular LB 100 e instalouse unha estaciόn de DGPS que se encontra funcionando na actualidade.

Véxase tamén

Bibliografía

• Pazos, Lino (2003). Faros de Galicia. Guías Galaxia. Editorial Galaxia. ISBN 84-8288-636-3. 

Outros artigos

• Lista de faros de Galicia

Ligazóns externas

• Mapa dos faros e balizas da Autoridade Portuaria de Ferrol^{[Ligazón morta]}