Eugène Delacroix
.jpg)
Ferdinand Victor Eugène Delacroix, nado o 26 de abril 1798 e morto o 13 de agosto de 1863, foi un pintor francés, o máis importante dos pintores románticos.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Familia[editar | editar a fonte]
Eugène foi o cuarto e último fillo do matrimonio formado polo político Charles-François Delacroix (1741-1805), ministro de exteriores do Directorio, e de Victoire Oeben (1758-1814), que pertencía a unha familia de ebanistas, artesáns e debuxantes.
Ao morrer o seu pai, en 1805, sendo nese momento prefecto de Xironda, Eugène trasládase coa súa familia a París.[1], a un apartamento da súa irmá máis vella Henriette e de Raymond de Verninac.[2] Ao ano seguinte inscríbese no Liceo Imperial (actual Liceo Louis-le-Grand) onde recibe unha boa educación. As súas lecturas son clásicas: Horacio, Virxilio, pero tamén Racine, Corneille e Voltaire. Aprende grego e latín. Os numerosos debuxos e bosquexos escritos nos seus cadernos xa dan fe dos seus dons artísticos. Coñeceu aos seus primeiros confidentes no Lycée Impérial: Jean-Baptiste Pierret (1795-1854), Louis (1790-1865) e Félix (1796-1842) Guillemardet e Achille Piron (1798-1865).[3] Compartiron a súa vida bohemia e permaneceron fieis a el ata o final da súa vida.
Estudos e formación[editar | editar a fonte]
Aos 18 anos ingresou na escola superior de belas artes, no estudo de P. Guérin, onde Théodore Géricault e Gros foron os seus mestres. Visita frecuentemente o Louvre, estudando e copiando aos grandes pintores que admira: Rubens, Velázquez, Rembrandt, Paolo Veronese, e debátese entre a tradición e o clasicismo e o desexo de achar, tralas aparencias, a realidade. O pintor paisaxista Bonington ensinoulle a pintar a natureza. Raymond Soulier iniciouno na acuarela.
O artista frecuenta os salóns literarios onde coñece a Stendhal, Mérimée, Victor Hugo, Alexandre Dumas, Baudelaire. Melómano apaixonado, relaciónase con Paganini, e Frédéric Chopin, e outros, dos que fai os seus retratos. Delacroix prefire a amizade de músicos, escritores e poetas á dos pintores da súa época.
En 1822, Delacroix expón, por primeira vez, Dante e Virxilio nos infernos, unha obra chea de forza, dunha composición ambiciosa e cores moi traballadas: a luz deslízase sobre as musculaturas inchadas, un incendio consome unha cidade (en segundo plano), as capas ondean ao vento. A fantasía, o macabro e o erotismo mistúranse. Dous anos máis tarde pinta As matanzas de Quíos, unha obra enérxica e cun colorido moito máis vivo. Ambos cadros concretizan a súa ambivalencia interior que se debate entre o romanticismo e o clasicismo, entre deseño e cor, polémica interna que o acompañará durante toda a súa vida.
En 1827 expón A morte de Sardanápalo, un cadro no que fai gala dunha das súas máis espléndidas combinacións de cor, e cun trazado cheo de vigor, tras un esbozo ao temple fixo unha serie de estudos parciais ao pastel e, despois, ao natural. O cadro foi vendido en 1847 a M. Wilson, que o instala no seu castelo de Brie, o que provocou unha grave deterioración do cadro, e unha difícil restauración.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Sérullaz 1989, p. 50
- ↑ Sérullaz 2007, p. 5.
- ↑ Sérullaz 1989, p. 50 ; Sérullaz & Doutriaux 1998, p. 17.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Eugène Delacroix  |
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Sérullaz, Maurice (1989). Fayard, ed. Biographie de Eugène Delacroix. París. p. 476. ISBN 2213022631.
- Sérullaz, Arlette; Doutriaux (1998). Éditions Gallimard, Réunion des Musées Nationaux, ed. Delacroix : « Une fête pour l'œil ». Arts. Découvertes Gallimard. Liste des volumes de « Découvertes Gallimard » 2ª parte) (París). p. 347. ISBN 2-711-83698-3.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
| Control de autoridades |
|
|---|
