Desoxitimidina trifosfato
| Desoxitimidina trifosfato | |
|---|---|
 | |
[(2R,3S,5R)-3-hidroxi-5-(5-metil-2,4-dioxopirimidin-1-il)oxolan-2-il]metil (hidroxi-fosfonooxifosforil) hidróxeno fosfato | |
Outros nomes dTTP, 2'-desoxitimidina trifosfato | |
| Identificadores | |
| Número CAS | 365-08-2 |
| PubChem | 64968 |
| ChemSpider | 58493 |
| MeSH | thymidine+5'-triphosphate |
| ChEMBL | CHEMBL363559 |
| Imaxes 3D Jmol | Image 1 |
| |
| Propiedades | |
| Fórmula molecular | C10H17N2O14P3 |
| Masa molecular | 482,168 |
| Se non se indica outra cousa, os datos están tomados en condicións estándar de 25 °C e 100 kPa. | |
A desoxitimidina trifosfato, tamén chamada trifosfato de desoxitimidina, abreviada como dTTP (ou tamén timidina trifosfato ou TTP), é un nucleósido trifosfato formado polo nucleósido desoxitimidina esterificado cun grupo de tres fosfatos. A molécula consta do azucre desoxirribosa unido á base nitroxenada timina por enlace N-glicosídico entre o carbono 1' do azucre e o nitróxeno en posición 1 da base, e un grupo de tres fosfatos esterificados no carbono 5' e unidos entre si por enlace anhidro[1].
O nome da molécula con frecuencia abréviase coas siglas TTP, pero é máis exacto denominala dTTP, xa que realmente é un desoxirribonucleótido. O feito de que con frecuencia se use por economía TTP en vez de dTTP é porque non hai confusión con outros nucleótidos, xa que só aparece na forma desoxi formando parte do ADN e non hai un nucleótido similar con ribosa na célula, a diferenza do que sucede cos outros nucleótidos nos que si hai que distinguir.
A función principal do dTTP é intervir na síntese do ADN durante a súa replicación. O dTTP chega á zona de síntese e perde dous fosfatos en forma de pirofosfato, enlazándose á cadea de ADN en formación como dTMP.
O dTTP orixínase por fosforilación do dTDP na reacción:
No laboratorio é usado pola ADN ligase para crear extremos protuberantes (cohesivos) nos fragmentos de ADN durante os experimentos de clonación.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Lehninger A. Principios de Bioquímica. (1988). Omega. Barcelona. ISBN 84-282-0738-0
