Dana Scott
Dana Stewart Scott, nado en Berkeley (California) o 11 de outubro de 1932, é un matemático, filósofo e informático estadounidense. É Profesor Emérito de Ciencias da Computación, Filosofía e Lóxica Matemática na Universidade Carnegie Mellon, actualmente xubilado. Vive na súa cidade natal. O seu traballo sobre a teoría de autómatas fíxoo merecedor do Premio Turing da ACM en 1976, mentres que o seu traballo en colaboración con Christopher Strachey nos anos 1970 fixaron as bases para os enfoques modernos en semántica de linguaxes de programación. Traballou tamén en lóxica modal, topoloxía e teoría de categorías. É o editor xefe da revista Logical Methods in Computer Science.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Licenciouse en matemáticas pola Universidade de California, Berkeley en 1954. A súa tese doutoral titulada Secuencias Converxentes de Teorías Completas, baixo a supervisión de Alonzo Church, foi defendida en 1958 na Universidade de Princeton. Tras completar os seus estudos de doutoramento, mudouse á Universidade de Chicago, impartindo clases ata 1960.
En 1959 publicou un artigo xunto con Michael O. Rabin, un compañeiro de Princeton, titulado Finite Automata and Their Decisión Problem (Autómatas Finitos e o Problema da súa Decidibilidade), que introduciu a idea das máquinas non determinísticas no campo da teoría de autómatas. Este traballo proporcionoulles o Premio Turing por presentar un concepto tan fundamental en complexidade computacional.
Universidade de California, Berkeley, 1960–1963[editar | editar a fonte]
Scott foi contratado como profesor asistente de matemáticas na Universidade de California en Berkeley e dedicouse a traballar en problemas clásicos de lóxica matemática, especialmente a teoría de conxuntos e a teoría de modelos de Alfred Tarski.
Durante este período comezou a supervisar a tese doutoral de estudantes como James Halpern e Edgar López Escobar, sendo o traballo de Scott como director de teses unha importante fonte de inspiración intelectual.
Lóxica modal[editar | editar a fonte]
Scott tamén comezou a traballar en lóxica modal durante este período, iniciando unha colaboración con John Lemmon. Scott estaba interesado na lóxica temporal e a conexión co tratamento do tempo na semántica de linguaxes naturais e empezou a colaborar con Richard Montague. Máis tarde, Scott e Montague descubriron independentemente unha importante xeneralización da semántica de Kripke para a lóxica modal e tensa, que chamaron semática de Scott-Montague.
John Lemmon e Scott comezaron a traballar nun libro de texto sobre lóxica modal, pero a morte de Lemmon en 1966 interrompeu o seu desenvolvemento. Scott compartiu o manuscrito incompleto entre os seus compañeiros, introducindo numerosas técnicas na semántica da teoría de modelos e presentando un perfeccionamento do modelo canónico que se fixo estándar, e introducindo a técnica de construír modelos mediante filtracións, sendo ambos conceptos centrais na moderna semántica de Kripke. Scott finalmente publicaría o traballo co título de An Introduction to Modal Logic (Lemmon and Scott, 1977).
Stanford, Amsterdam e Princeton, 1963–1972[editar | editar a fonte]
Continuando unha observación inicial de Robert Solovay, Scott formulou o concepto de modelo de valor booleano. En 1967 Scott publicou un artigo, A Proof of the Independence of the Continuum Hypothesis, no que usaba modelos de valores booleanos como análise da independencia de hipóteses de continuo alternativo ó de Paul Cohen. Este traballo fíxoo gañar o Premio Leroy P. Steele de 1972.
Oxford University, 1972–1981[editar | editar a fonte]
Dana Scott aceptou un emprego como profesor de lóxica matemática na Facultade de Filosofía da Universidade de Oxford en 1972.
Semántica de linguaxes de programación[editar | editar a fonte]
Durante este período, Scott traballou con Christopher Strachey, e a pesar da presión administrativa, lograron supervisar gran cantidade de traballos que supoñían os fundamentos matemáticos en semántica de linguaxes de programación. O seu traballo constitúe unha das pezas máis influentes na informática teórica, considerándose como a fundación dunha das maiores escolas de ciencias da computación. Unha das maiores contribucións de Scott é a súa teoría de dominios, que dota ós programas con funcións recursivas e estruturas de control de bucles de semántica denotativa. Ademais, proveu os fundamentos para a comprensión da información continua e infinitesimal, a través da teoría de dominios e a súa teoría dos sistemas de información.
O seu traballo nesta época fíxoo gañador de:
- O Premio Harold Pender de 1990 pola súa aplicación de conceptos de lóxica e álxebra ao desenvolvemento da semántica matemática de linguaxes de programación;
- O Premio Rolf Schock de 1997 en lóxica e filosofía, pola Real Academia Sueca das Ciencias polos seus traballos en lóxica, especialmente a creación da teoría de dominios, que fixo posible estender o paradigma semántico de Tarski aos linguaxes de programación, así como aos modelos da lóxica combinatoria de Curry e o cálculo lambda de Church;
- O Premio Bolzano de 2001 ó Mérito nas Ciencias Matemáticas, pola Academia Checa das Ciencias.
Universidade Carnegie Mellon 1981–2003[editar | editar a fonte]
Na Universidade Carnegie Mellon, Scott propuxo a teoría de espazos equilóxicos como sucesora da teoría de dominios; Entre as moitas vantaxes, a categoría de espazos equilóxicos é un conxunto cartesianamente cerrado, mentres que a categoría de dominios non o é.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
 |
Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Dana Scott |
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
| Predecesor: Allen Newell Herbert Simon |
Premio Turing 1976 |
Sucesor: John Backus |
