Ameixa asiática
| Corbicula fluminea | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Ameixa asiática mostrando o típico desgaste do umbo. | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||
| 'Corbicula fluminea' (O. F. Müller, 1774) | |||||||||||||||||||||
A ameixa asiática é unha variedade de molusco, semellante a unha ameixa, propia de augas doces. Identifícase como Corbicula fluminea e considérase como especie invasora dos ecosistemas nos que se instala.
Área de distribución[editar | editar a fonte]
Foi detectada no río Miño por vez primeira na Península Ibérica, a finais dos anos oitenta, e bautizada como ameixa xaponesa de auga doce ou ameixa asiática.
A área natural de distribución é o sueste asiático, onde se utiliza para consumo. De aí pasou ós Estados Unidos en 1924, onde fora introducida por inmigrantes chineses. A chegada a España pode explicarse por importacións de ameixa xaponesa desde Portugal, pero tamén cabe a posibilidade de que viñese adherida ós cascos dos barcos, como aconteceu con outras especies invasoras, como foi o caso do mexillón cebra (Dreissena polymorpha).
En España xa foi atopada en Cataluña, Aragón, Andalucía e Estremadura. En Galicia pode atoparse con preocupante frecuencia nos fondos areosos do curso do Miño desde Salvaterra a Tui (Xurxo Pérez Pintos e Xosé Bouzó Fernández, 2004) e tamén noutros ríos galegos, así como na lagoa de Antela no Vilar de Santos ou no regato Pontiñas, en Lalín.
Morfoloxía[editar | editar a fonte]
A cuncha é de cor marrón. Presenta unhas estrías concéntricas moi apertadas e marcadas, alcanzando tamaños de ata 4–5 cm de lonxitude, normalmente menores (ó redor dos 2 cm). Resulta característico o desgaste do umbo (vértice apical que sobresae da articulación ou charnela)
Impacto ambiental[editar | editar a fonte]
Posúe unha elevada capacidade reprodutora, polo que alcanza altísimas densidades, de ata 20.000 individuos por metro cadrado, e pode causar importantes danos nas infraestruturas hidráulicas, así como en centrais hidroeléctricas. Provoca tamén importantes alteracións na cadea trófica e chega a desprazar ós bivalvos autóctonos.
