Congreso dos Soviets de Todas As Rusias

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Segundo Congreso dos Soviets

O Congreso Panruso dos Soviets (en ruso: Всероссийский Съезд Советов) foi o máximo órgano de goberno da República Socialista Federativa Soviética de Rusia (RSFSR) entre 1917 e 1922, e dentro da Unión Soviética, entre 1922 e 1936. A Constitución soviética de 1918 mandaba ao Congreso a reunirse polo menos dúas veces ao ano. A Constitución de 1924 reduciu ese mínimo a unha vez ao ano.

Historia[editar | editar a fonte]

Primeiro Congreso[editar | editar a fonte]

O Primeiro Congreso Panruso dos Soviets de Deputados dos Obreiros e Soldados (3 de xuñoxul./ 16 de xuñogreg.[1]-7 de xullo de 1917) foi convocado pola Conferencia Nacional dos Soviets. Estivo dominado polos partidos pro-gobernamentais (socialrevolucionarios, menxeviques etc.) e confirmou a supremacía do Goberno Provisional Ruso. Os socialistas moderados, en efecto, representaban cinco sextos de todos os delegados, mentres que os de extrema esquerda apenas contaban cuns cento vinte representantes.[2] Se entre os primeiros abundaban os representantes de soldados –a miúdo membros da intelectualidade partidarios da defensa–[3] e campesiños, entre os segundos facíano os representantes obreiros das cidades, síntoma da división do país entre o radicalismo das cidades e a maior moderación do campo.[2] O bloque «defensista revolucionario» dominou o congreso desde o comezo.[1] Dos oitocentos vinte e dous delegados con dereito a voto, menxeviques e socialrevolucionarios contaban con cincocentos setenta e un.[1] A dirección do bloque recaeu na dirección defensista menxevique, que recibiu en xeral o apoio dos delegados menxeviques das provincias e dos socialrevolucionarios.[1] Foi o primeiro foro elixido por unha banda substancial da poboación do período interrevolucionario e durou tres semanas.[2] Reuniu a mil noventa delegados de catrocentas organizacións que contaban cuns vinte millóns de membros.[1]

A relación entre os soviets e o Goberno debateuse durante cinco días e participaron na discusión ao redor de sesenta oradores.[4] Bolxeviques e menxeviques internacionalistas condenaron a coalición.[4] Os representantes da esquerda radical defenderon o fin da coalición e a formación dun novo Consello de Ministros socialista, apoiando a súa reivindicación no triunfo electoral nas recentes votacións municipais, que outorgaran a vitoria aos menxeviques nos barrios máis acomodados da capital e aos bolxeviques nos suburbios obreiros.[5] A maioría moderada, con todo, desdeñou a proposta e o ofrecemento de Lenin de aceptar a responsabilidade de gobernar.[6] Os partidarios da coalición obtiveron unha ampla vitoria na votación do 8 de xuñoxul./ 21 de xuñogreg. –543 votos favorables fronte a 126 contrarios e abstencións–.[7] A moción aprobada, con todo, limitaba a confianza outorgada polo congreso aos ministros socialistas e ao programa gobernamental, non ao resto de ministros do Goberno.[7]

O principal asunto, ademais da relación co Goberno, que se tratou no congreso foi o estado do Exército.[8] Premidos polos Aliados, o Goberno e o Estado Maior preparaban unha ofensiva militar, para a que desexaban o beneplácito dos soviets.[8]

Ademais, os delegados apoiaron a acción do ministro de Xustiza P. N. Pereverzev contra os anarquistas que tomaran a dacha do antigo e odiado ministro tsarista Piotr Durnovo e condenaron a ocupación dunha imprenta por outro grupo anarquista.[7]

Durante o congreso levouse a cabo a gran manifestación do 18 de xuñoxul./ 1 de xullogreg., convocada polos dirixentes moderados do sóviet, que evidenciou a crecente influencia dos radicais entre a poboación da capital e o rexeitamento crecente dunha parte considerable parte dos traballadores á coalición de Goberno.[9][10] O apoio aos moderados, con todo, foi maior noutras cidades onde tamén se celebraron manifestacións.[11]

O congreso creou un organismo permanente para representar a autoridade soviética entre congresos, o Comité Executivo Central de Todas as Rusias (VTsIK).[11] Elixido o 17 de xuñoxul./ 30 de xuñogreg., contou con 104 membros menxeviques e 100 socialrevolucionarios dun total de 257.[11]

Segundo Congreso[editar | editar a fonte]

Coincidindo co derrocamento do Goberno Provisional Ruso pola Revolución de Outubro, o Segundo Congreso Panruso dos Soviets (7-9 de novembro de 1917) ratificou a transformación revolucionaria do poder do Estado coa aprobación dos deputados bolxeviques e social-revolucionarios de esquerda. Proclamou a formación do novo goberno, o Consello de Comisarios do Pobo ou Sovnarkom. Os social-revolucionarios de dereita e os menxeviques abandonaron a sesión en protesta.

Terceiro Congreso[editar | editar a fonte]

Ao Terceiro Congreso (23-31 de xaneiro de 1918) asistiron delegados de 317 soviets de obreiros, soldados e campesiños, así como 110 delegados de comités de exército, corpo e división. Os bolxeviques comprendían 441 dos 707 delegados (62,4%). No cuarto día de sesións chegaron máis delegados. Ao finalizar formaban o conclave 1.587 delegados.

O Congreso tivo un Presidium composto de dez bolxeviques e tres social-revolucionarios de esquerda cun delegado adicional polo resto de grupos (social-revolucionarios de dereita, menxeviques etc.).

Os partidos socialdemócratas de Suíza, Romanía, Suecia e Noruega, o Partido Socialista Británico e o Partido Socialista de América enviaron mensaxes de solidariedade.

Celebrado pouco logo da disolución da Asemblea Constituínte Rusa por orde do Comité Executivo Central Panruso (VTsIK), o Congreso resolveu expurgar todas as referencias á convocatoria de devandita Asemblea de todas as novas edicións de decretos e leis do Consello de Comisarios do Pobo (Goberno soviético ou Sovnarkom).

O Congreso recibiu:

Os menxeviques, social-revolucionarios de dereita e menxeviques internacionalistas de Yuli Mártov utilizaron o Congreso para mostrar a súa oposición á política interior e exterior que aprobaron os bolxeviques. A Declaración de Dereitos do Pobo Traballador e Explotado foi aprobada e converteuse na base da Constitución soviética de 1918. Foi así mesmo aprobado establecer a República Socialista Federativa Soviética de Rusia (RSFSR) en base á unión libre dos pobos de Rusia. O Congreso aprobou así mesmo o Decreto sobre a Terra que proveu os eixes básicos da redistribución e nacionalización da terra.[12]

Cuarto Congreso[editar | editar a fonte]

Celebrado o 14-16 de marzo de 1918, foi ratificado o Tratado de Brest-Litovsk.[13][14] A oposición dos Socialrevolucionarios de esquerda ao tratado levou a que votasen en contra da ratificación e retirásense do Sovnarkom, no que participaran o coalición cos bolxeviques desde finais de 1917, aínda que permaneceron no CEC, nos consellos e na Cheka.[14]

Quinto Congreso[editar | editar a fonte]

Celebrado o 4-10 de xullo de 1918. Aprobou a Constitución soviética de 1918.

O congreso, planeado en principio para o 28 de xuño, pospúxose en dúas ocasións, primeiro ao 3 de xullo e máis tarde ao 4[15] de xullo.[16] Malia que días antes da súa apertura a maioría dos diarios independentes indicaban que os socialrevolucionarios de esquerda ían contar practicamente cos mesmos delegados que os bolxeviques, o chamamento urxente dos estes para enviar delegados extraordinarios ao congreso desde a provincias ata si os seus credenciais non as aprobaban os soviets locais nin a comisión de validación do congreso fixo que ao comezar o congreso os bolxeviques asegurásense unha folgada maioría de 678 delegados fronte aos 269 socialrevolucionarios de esquerda, 30 maximalistas, 5-6 socialdemócratas internacionalistas e uns 48 sen afiliación partidista.[16] [17] As protestas dos socialrevolucionarios de esquerda pola presenza destes delegados resultaron en van.[16] A esperanza dos socialrevolucionarios de cambiar a política gobernamental a través do congreso desvanecéronse.[18]

O congreso comezou con gran tensión[15] coa aprobación dunha moción de Trotski para poder fusilar sen xuízo a aqueles que se opuxesen á ocupación alemá de Ucraína, que se interpretou como unha ameaza aos socialrevolucionarios de esquerda.[19] Ao día seguinte, Lenin animou aos socialrevolucionarios a abandonar o congreso polo seu desgusto pola distribución de delegados e a súa oposición ás políticas bolxeviques.[19] Os oradores socialrevolucionarios, Mariya Spiridónova, Borís Kamkov e Karelin criticaron duramente aos bolxeviques e ao imperialismo alemán.[19]

O congreso reabriu as sesións o 9 de xullo, tralo esmagamento do alzamento socialrevolucionario, sen a presenza xa dos delegados do PSRI, que foran arrestados durante o levantamento.[20] O congreso condenou o alzamento como intento do PSRI de tomar o poder, aprobou[21] as accións do Goberno para esmagar a revolta e expulsou dos consellos aos socialrevolucionarios de esquerda que non condenasen as accións do seu comité central.[20]

Ao día seguinte, pouco antes de clausúraa, aprobou a primeira Constitución soviética.[20][21] A Constitución definía ao congreso nacional de consellos como a maior autoridade do Estado, deixando o poder en mans do comité executivo central (CEC) nos períodos entre congresos, e co Sovnarkom subordinado ao CEC; na práctica, con todo, o poder seguiu estando en mans do Consello de Comisarios.[20] Entre o V Congreso e o VI –celebrado en novembro–, o CEC, malia ser o organismo supremo entre congresos e de contar con autoridade suprema en lexislación, administración e control do Goberno, reuniuse unicamente oito veces, de xeito cerimonial ante a ausencia xa de partidos de oposición, mentres que o Sovnarkom mantivo reunións diarias.[20]

Sexto Congreso[editar | editar a fonte]

Celebrado, con carácter extraordinario, o 6-9 de novembro de 1918, incluíndo a deputados cosacos, ademais da os obreiros, soldados e campesiños.

Sétimo Congreso[editar | editar a fonte]

Celebrado o 5-9 de decembro de 1919.

Disolución[editar | editar a fonte]

O Congreso cesou de existir tralo XVII Congreso Panruso dos Soviets, celebrado en xaneiro de 1937, ao finalizar a reforma constitucional de 1936-1937, coa aprobación da Constitución da Unión Soviética de 1936 e a Constitución da RSFSR de 1937, e ao substituírse a elección indirecta dos soviets pola elección directa do Soviet Supremo da RSFSR como órgano máximo.

Elección[editar | editar a fonte]

Véxase tamén: Centralismo democrático.

O Congreso estaba formado por representantes dos soviets de cidade (1 delegado por cada 25.000 votantes) e os sóviets de óblast (provincia) e república autónoma (1 deputado por cada 125.000 habitantes), primando o voto urbano sobre o voto rural.

Poderes[editar | editar a fonte]

A xurisdición exclusiva do Congreso consistía en:

Sobre o resto de cuestións o Congreso e o Comité Executivo Central posuían a mesma autoridade.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 Galili 1989, p. 304.
  2. 2,0 2,1 2,2 Deutscher 1997, p. 262.
  3. Galili 1989, p. 305.
  4. 4,0 4,1 Galili 1989, p. 306.
  5. Deutscher 1997, p. 262-263.
  6. Deutscher 1997, p. 267.
  7. 7,0 7,1 7,2 Galili 1989, p. 307.
  8. 8,0 8,1 Deutscher 1997, p. 265.
  9. Deutscher 1997, p. 268-269.
  10. Galili 1989, p. 313-314.
  11. 11,0 11,1 11,2 Galili 1989, p. 314.
  12. Third All-Russian Congress of Soviets of Workers', Soldiers' and Peasants' Deputies (January 23-31, 1918)
  13. Extraordinary Fourth All-Russia Congress Of Soviets (March 14-16, 1918)
  14. 14,0 14,1 Mawdsley 1987, p. 40.
  15. 15,0 15,1 Carr 166, p. 172.
  16. 16,0 16,1 16,2 Rabinowitch 2007, p. 288.
  17. Carr dá cifras lixeiramente distintas e favorables aos bolxeviques: 745 bolxeviques e 352 para o PSRI. Carr p. 172
  18. Rabinowitch 2007, p. 290.
  19. 19,0 19,1 19,2 Rabinowitch 2007, p. 289.
  20. 20,0 20,1 20,2 20,3 20,4 Rabinowitch 2007, p. 295.
  21. 21,0 21,1 Carr 166, p. 173.

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]