Concilio de Clermont
- Para o anterior Concilio de Clermont vexa Concilio de Clermont (535).
O Concilio de Clermont foi un sínodo mixto, de eclesiásticos e laicos da Igrexa católica que tivo lugar en novembro de 1095 e que desencadeou a primeira cruzada.
En 1095, o emperador bizantino Aleixo I Comneno enviou legados a Occidente solicitando axuda militar contra os selxúcidas. A mensaxe foi recibida polo papa Urbano II; este encontrábase daquelas no Concilio de Piacenza, e en novembro daquel ano convocou o Concilio de Clermont para debater o asunto. Ao convocar o concilio, Urbano pediulle aos bispos e abades que trouxeran os señores locais de importancia.
O Concilio durou desde o 18 até o 28 de novembro de 1095 e asistiron uns 300 clérigos de toda Francia. Urbano tratou as reformas cluniacenses e confirmou a excomuñón do rei francés Filipe I polo seu segundo matrimonio. O xoves 27 de novembro, Urbano falou por primeira vez dos problemas no leste e declaroulle a guerra santa (bellum sacrum) aos musulmáns que ocupaban Terra Santa.
Segundo o cronista contemporáneo Fulquerio de Chartres, Urbano tamén falou de varios abusos da Igrexa como a simonía e do incumprimento da Tregua de Deus. Logo pediulle aos cristiáns occidentais, pobres e ricos, que acudisen en auxilio dos gregos no leste, pois Deus vult ('Deus quéreo'), exclamación coa que o papa terminou o seu discurso. Fulquerio recolle que Urbano prometeu a remisión dos pecados para aqueles que realizaran a viaxe a Terra Santa, aínda que probablemente non se refería ao que co tempo se chamarían indulxencias.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Medieval Sourcebook: Discurso do papa Urbano II no Concilio de Clermont, 1095 (5 versións do discurso) Arquivado 01 de decembro de 1998 en Wayback Machine. (en inglés)
