Columbano Bordalo Pinheiro
_-_Columbano_Bordalo_Pinheiro_(Museu_Nacional_de_Arte_Contempor%C3%A2nea_-_Museu_do_Chiado).png)  | |
| Nome orixinal | (pt) Columbano Augusto Prostes Bordalo Pinheiro |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 21 de novembro de 1857 Lisboa, Portugal |
| Morte | 6 de novembro de 1929 (71 anos) Lisboa, Portugal |
| Director de museo | |
| | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Portugal Reino de Portugal |
| Actividade | |
| Ocupación | pintor , vexilógrafo (pt)  |
| Empregador | Universidade de Lisboa |
| Xénero artístico | Retrato |
| Movemento | Pintura do realismo (pt) |
| Lingua | Lingua portuguesa |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Familia | |
| Pai | Manuel Maria Bordalo Pinheiro (pt) |
| Irmáns | Rafael Bordalo Pinheiro e Maria Augusta de Prostes Bordalo Pinheiro (pt) |
Premios | |
  | |
Columbano Bordalo Pinheiro (Lisboa, 21 de novembro de 1857 — Lisboa, 6 de novembro de 1929). Pintor naturalista e realista portugués.
Fillo do pintor e escultor Manuel Maria Bordalo Pinheiro, iniciou a súa formación na Academia de Belas-Artes de Lisboa, onde foi alumno de Simões de Almeida, un afamado escultor do romanticismo portugués.
Anos despois de completar a súa formación, mudouse a París, beneficiando dunha bolsa de estudo, custeada polo rei consorte D. Fernando II, xa viúvo da raíña D. Maria II. En París, recibiu a influencia de pintores como Manet e Edgar Degas, sendo esta notable na súa obra.
Na "cidade da luz", expuxo por primeira vez en 1882, no famoso "Salon de Paris". Nesta exposición presentou ao público, o cadro Soirée chez Lui, sendo este aclamado pola difícil crítica de artes parisiense.
De volta a Portugal, xuntouse ao "Grupo de Leão", o cal tentaba renovar a estética das composicións da arte do país. Deste período destacan os retratos de Ramalho Ortigão, Teófilo Braga, Eça de Queirós e Antero de Quental, pintados por el. Alén disto, pintou os paneis que se atopaban na sala de recepcións do Palácio de São Bento, os Painéis dos Passos Perdidos.
En 1901, converteuse en profesor de pintura histórica na Academia de Belas-Artes de Lisboa, onde se formara na súa xuventude e, en 1914, foi nomeado polo novo réxime republicano, recentemente instaurado, para director do acabado de crear Museo Nacional de Arte Contemporánea (1911), sucedendo a Carlos Reis.
