Centro Gallego de Buenos Aires
| Centro Gallego de Buenos Aires  | |
|---|---|
 | |
 Panteón do Centro Gallego no cemiterio de La Chacarita  | |
| Tipo | edificio, hospital e organización |
| Data de fundación | 2 de maio de 1907 |
| Localización | |
| Enderezo | Avenida Belgrano 2199 |
| En | Buenos Aires |
| País | Arxentina |
| 34°36′50″S 58°23′50″O / -34.613983, -58.397299 | |
| Na rede | |
| https://centrogallego.ar/ | |
    | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Co nome Centro Gallego de Buenos Aires denomínanse dous centros galegos da capital da Arxentina. Primeiramente o fundado en 1879, desaparecido en 1892, e posteriormente o fundado en 1907. O centro é a única institución correspondente da Real Academia Galega.
Historia[editar | editar a fonte]
Ao falecer Pascual Veiga, o autor da melodía Alborada galega, realizouse un acto na súa memoria o 31 de outubro de 1906, no antigo Teatro Vitoria. Por mor dese acontecemento, o xornalista José Ramón Lence publicou no Diario Español un artigo que «enfervorizou e mobilizou á colectividade galega, xurdindo neste clima a iniciativa de fundar o Centro Gallego, feito que se concretou o 2 de maio de 1907», e por iso alguén dixo que «… o Centro Gallego naceu dunha canción».
.jpg)
O 2 de maio de 1907 reuníronse representantes de varias asociacións galegas e o xornalista Lence, na rúa Alsina 946, casa do presidente do Centro Vigués, Antonio Varela Gómez, asinando a acta de fundación na cal se establecía que a mesma respondía ao obxectivo de «… encher as necesidades de que completamente carece a nosa colectividade».
No mes de xuño de 1907, e con ao redor de 200 socios, o Centro trasladouse a un local alugado da rúa Estados Unidos 1056, onde tiveron lugar as primeiras clases nocturnas de alfabetización. Antonio Varela Gómez presidiu a Comisión Organizadora ata a redacción do primeiro Estatuto, o día 21 de xullo, cando foi elixido presidente Roque Ferreiro.
O 1 de outubro de 1907 comezou a editarse co nome de Rexión Galaica, a primeira publicación realizada pola Institución, que correspondía a un folleto publicado do 5 ao 20 de cada mes. En xaneiro de 1909 o Centro mudouse á rúa Perú 689, lugar no que se instalou un pequeno servizo de curacións que funcionaba baixo o control do Dr. Pablo Rubido, profesional que atendía de maneira gratuíta aos asociados no seu consultorio particular, mentres que as curacións estaban a cargo dun enfermeiro rentado. Dous anos máis tarde foron aprobados os Estatutos que integraron á Institución no Mutualismo.
No ano 1912 o Centro estableceuse na casa de rúa Vitoria (hoxe Hipólito Yrigoyen) 1176, onde se instalaron os primeiros consultorios médicos que dirixía gratuitamente o Dr. Avelino Barrio, primeiro Director Médico. Así mesmo, implantouse a asistencia a domicilio, creándose tamén un consultorio nocturno, que atendía de 20 a 21 horas. Alí funcionaban ademais os servizos de farmacia, fúnebre e de asesoramento xurídico.
A atención médica foise acrecentando e no ano 1914 a Institución xa contaba con dez facultativos. En 1913, durante a presidencia de Laureano Alonso Pérez, apareceu o primeiro número do Boletín Oficial del Centro Gallego, que máis tarde comezou a editarse co nome de Galicia, órgano de comunicación da Institución.
A afluencia de socios continuou e obrigou a adquirir un edificio acorde coas novas necesidades, o que trouxo como consecuencia que no ano 1917, e mercé a unha subscrición popular, fóra adquirido o inmoble de Belgrano 2189, lugar no cal está emprazado actualmente. O mesmo foi comprado en 65.000 pesos, aínda que eran necesarios 41.000 pesos máis para a reedificación, motivo polo cal os integrantes de cada unha das comisións postulantes, vagaron de porta en porta, ata conseguir reunir os fondos. A obra comezou en 1918, inaugurándose o 2 de maio de 1920.
Anos máis tarde fíxose un chamamento á cooperación social, que deu como resultado un grande aumento no ingreso de socios, e novamente unha das primeiras decisións da Xunta Directiva, foi a construción do edificio anexo ao local de Belgrano 2171, facéndose cargo o propio presidente, Alfredo Álvarez, da dirección técnica e da compra de materiais a prezo de almacenistas. En 1923 foi a inauguración, sumando ás salas de clínica e cirurxía, 30 dormitorios cuxo mobiliario foi doado por significativas personalidades.
Entre 1923 e 1926 adquiríronse seis propiedades contiguas ao edificio social, por Belgrano, Pasco e Moreno. Emitíronse «obrigacións de 50 pesos cada unha sen interese, a cobrarse en cotas de 5 pesos mensuais e co compromiso, por parte do Centro, de reintegralas en cotas anuais, non menores do 10%». Como resultado desa subscrición a maioría dos contribuíntes doaron o importe en efectivo.
En 1929 comprouse o inmoble de Belgrano 2159. En 1931 convocouse un concurso de anteproxectos para a construción da primeira parte do Edificio Social nos terreos de Belgrano e Pasco, e elixiuse como gañadora a proposta dos arquitectos Calvo, Jacobs e Giménez. Para a cerimonia, na que se colocou a pedra fundamental, foi traída terra das catro provincias galegas.
A inauguración foi o 2 de maio de 1936. En 1938 adquiríronse dúas propiedades en Pasco 362 e 368, para a prosecución das obras. En 1940 iniciouse a construción da segunda etapa, en Belgrano e Pasco, que foi inaugurada en 1941.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- "Centro Gallego de Buenos Aires". Enciclopedia Galega Universal. Ir Indo. 1999-2002. ISBN 84-7680-288-9.
- Gran Enciclopedia Galega Silverio Cañada (DVD). El Progreso. 2005. ISBN 84-87804-88-8.
Outros artigos[editar | editar a fonte]
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
|
Este artigo é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
|