Castillo de Bellver (petroleiro)

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

O Castillo de Bellver foi un superpetroleiro de bandeira española que se incendiou o 6 de agosto de 1983 fronte ás costas de Suráfrica, provocando unha vertedura de 252.000 toneladas de petróleo e unha das maiores mareas negras da historia.

Descrición[editar | editar a fonte]

O buque tiña unhas medidas de 334,02 m de eslora, 55,05 m de manga e 27 m de calado, e un peso morto de 271.000 toneladas. Era propiedade da empresa estatal española Elcano [1] e fora construído en Puerto Real (Cádiz), en 1978, cun valor de 2.700 millóns de pesetas.

O petróleo que transportaba na súa derradeira viaxe era propiedade da empresa nacional española Enpetrol (Empresa Nacional del Petróleo).

Accidente[editar | editar a fonte]

O Castillo de Bellver levantara áncora dos Emiratos Árabes Unidos o 20 de xullo de 1983, onde cargara 137.500 toneladas de petróleo cru lixeiro (tipo Murban e Upper Zakum) no porto de Jebeldhana e 112.500 toneladas no de Zirju Island. Dirixíase pola ruta do Cabo cara Cartagena, onde tiña previsto descargar nas instalacións de Enpetrol o 21 de agosto [2].

Ás 23.48 horas do 6 de agosto lanzouse a mensaxe de auxilio: "Tenemos fuego a bordo. Por favor, ayuden". O barco atopábase fronte á Baía de Saldanha, a uns 70 km ó noroeste de Cidade do Cabo (Suráfrica), no cabo de Boa Esperanza [3], e sufría unha explosión, sen que coñezan as causas, que provocou un incendio que se estendeu rapidamente de proa a popa. A consecuencia del, o barco quedou sen goberno, á deriva, para finalmente partir en dous no día seguinte. A popa afundiu axiña, a unhas 24 millas da costa, contendo aínda máis de 100.000 toneladas nos seus tanques; a proa foi remolcada a mar aberto e afundida mediante cargas explosivas controladas. No incendio morreron tres dos seus tripulantes[4]; a pasaxe estaba composta por 34 tripulantes masculinos máis dúas mulleres, familiares de dous oficiais, todos españois. O salvamento realizouse na madrugada do día 7, grazas á presenza ocasional nas proximidades do pesqueiro Harvest Carina, da filial surafricana de Pescanova, axudado por un helicóptero, que recolleu a dous mariñeiros, e un buque mercante, que recolleu a outro máis.

A vertedura inicial estimouse en 50 a 60.000 toneladas que arderon no incendio máis unhas 100.000 toneladas máis vertidas ó mar, afundíndose co resto da carga aínda nos seus tanques. A marea negra foi empurrada polos ventos cara a costa, pero un cambio dos ventos modificou o rumbo da mancha cara ao noroeste. A corrosión do casco do petrolero afundido provocou novos derrames, sendo o máis sobresaínte o que se produciu o 25 de xuño de 1994.

Impacto medioambiental[editar | editar a fonte]

Os danos medioambientais causados pola vertedura consideráronse pouco significativos, cun reducido impacto nos importantes caladoiros de pesca da zona. As condicións meteorolóxicas no momento do accidente favoreceron a loita contra a marea negra e o uso de 234 m3 de dispersantes na fronte da mancha impediu que chegase a augas próximas á costa.

O 50% das capturas de lagosta e peixe de Suráfrica fanse na zona do afundimento, que constitúe un importante lugar de reprodución para os peixes.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Nesa altura, Elcano dependía do Instituto Nacional de Industria, o INI (organismo dependente do Ministerio de Facenda que, en 1996, foi anulado para ser substituído pola Sociedade Estatal de Participacións Industriais, coñecida xeralmente como SEPI), e posuía cinco petroleiros, dos que o Castillo de Bellver era o de maior tamaño. Elcano xa sufrira a perda doutros dous petroleiros, o Castillo de Montjuic e o Elcano, ambos en 1972 e no Atlántico.
  2. El País, 7.08.1983.
  3. Exactamente a 33º 31' de latitude sur e 17º 06' de lonxitude este (El País, 7.08.1983).
  4. O xefe de máquinas, José Pérez Alcántara, e dous maquinistas, Alfonso Bandín Vélez e José Hueto Sonora, este último, galego (ABC, 7.08.1983).

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]