Canuto o Grande

Canuto o Grande
	;
Nome orixinal	(non) Knūtr inn rīki
Biografía
Nacemento	994 ; Dinamarca
Morte	12 de novembro de 1035 (Gregoriano) (40/41 anos); Shaftesbury (pt)
Causa da morte	Morte natural
Lugar de sepultura	catedral de Winchester
Monarca de Noruega
	1028 – 1035 ; ← Olaf Haraldsson – Magno I da Noruega (pt) →
Monarca de Dinamarca
	1018 – 12 de novembro de 1035 (finado no cargo) ; ← Haroldo II da Dinamarca (pt) – Canuto II de Inglaterra (pt) →
Monarca de Inglaterra
	1016 – 12 de novembro de 1035 (finado no cargo) ; ← Edmundo II de Inglaterra (pt) – Haroldo I de Inglaterra (pt) →
Datos persoais
País de nacionalidade	Dinamarca ; Império do Mar do Norte (pt)
Relixión	Cristianismo
Actividade
Lugar de traballo	Inglaterra ; Dinamarca ; Noruega
Ocupación	monarca , escritor
Lingua	Lingua latina
Outro
Título	Rei
Familia	Casa de Knýtlinga (pt)
Cónxuxe	Ema da Normandia (pt) (1017 (Gregoriano)–); Elgiva de Northampton (pt)
Fillos	Svein Knutsson (en) ; () Elgiva de Northampton (pt) ; Gunhilda da Dinamarca (pt) ; () Ema da Normandia (pt) ; Canuto II de Inglaterra (pt) ; () Ema da Normandia (pt) ; Haroldo I de Inglaterra (pt) ; () Elgiva de Northampton (pt) ; unknown daughter (?) (en) ; () Ema da Normandia (pt)
Pais	Svend I da Dinamarca (pt) e Gunhilda
Irmáns	Gyda Svendsdatter (en) , Estrid Svendsdatter (en) , Haroldo II da Dinamarca (pt) e Olavo da Suécia (pt)

Canuto o Grande (en inglés: Cnut the Great,^[1] en nórdico antigo: Knútr inn ríki), nado no ano 995 e finado en Shaftesbury no 1035 foi o rei viquingo dos reinos de Dinamarca (como a Canuto II, 1018-1035), Inglaterra (Canuto I, 1017-1035) e Noruega (1029-1035).^[2] Os seus éxitos como estadista e militar convertérono nunha das figuras máis destacadas do seu tempo até o punto que algúns historiadores chamárono o Emperador do Norte.^[3]

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Foi proclamado rei en Londres, facéndose soberano de Inglaterra, contra a que seu pai Sven dirixira unha expedición nas súas guerras contra os anglosaxóns. Casado con Enma, a viúva do monarca anglosaxón Etelredo II, por influencia desta convértese ao cristianismo e reedifica igrexas e mosteiros destruídos polos viquingos. Eríxese tamén en defensor dos desvalidos. Repartiu terras entre o seu séquito e establece novos ducados.

Trala morte do seu irmán Harold, foi proclamado rei de Dinamarca. No ano 1027 viaxou a Roma para asistir á coroación do Emperador Conrado II. Alí chegou a un acordo co Papa Bieito VIII, quen lle garantiu a seguridade dos peregrinos e lle concedeu unha diminución dos gravames sobre a xerarquía eclesiástica anglosaxoa.

En 1028 conquistou Noruega e dominou boa parte de Suecia, sendo coñecido como defensor de Irlanda.

Notas[editar | editar a fonte]

↑ Bolton, The Empire of Cnut the Great: Conquest and the Consolidation of Power in Northern Europe in the Early Eleventh Century (Leiden, 2009)
↑ Enciclopèdia Catalana: Canut II de Dinamarca (I d'Anglaterra) Arquivado 18 de outubro de 2019 en Wayback Machine. (acceso o 6-3-09).
↑ Trow, Cnut, páx. 0-260

[unnecessarycitation-1] Bolton, The Empire of Cnut the Great: Conquest and the Consolidation of Power in Northern Europe in the Early Eleventh Century (Leiden, 2009)

[2] Enciclopèdia Catalana: Canut II de Dinamarca (I d'Anglaterra) Arquivado 18 de outubro de 2019 en Wayback Machine. (acceso o 6-3-09).

[3] Trow, Cnut, páx. 0-260

[1]

[2]

[3]