Calgary Flames

Este é un artigo de calidade da Galipedia
Na Galipedia, a Wikipedia en galego.

Calgary Flames
Fundación1972
CidadeCalgary,
Alberta
Canadá
EstadioPengrowth Saddledome
(19.289 espectadores)
LigaNational Hockey League
ConferenciaOeste
DivisiónPacific
Campionatos1 (1988-89)
Propietario(s)Calgary Sports and Entertainment
(N. Murray Edwards, presidente)
Director Brad Treliving
Adestrador Glen Gulutzan
Afiliado(s)Stockton Heat (AHL)
Adirondack Thunder (ECHL)
CoresVermello, ouro, negro, branco
                       
Na rede
http://flames.nhl.com/
Facebook: NHLFlames Twitter: nhlflames Instagram: nhlflames Youtube: UCFQqBMe3HSg6ltl09MlLHcQ Souncloud: user-697677045 Editar o valor em Wikidata

Os Calgary Flames son un equipo profesional de hóckey sobre xeo da cidade de Calgary, Alberta (Canadá). Os Flames xogan na National Hockey League (NHL), estando encadrados na Pacific Division da Conferencia Oeste. A franquía é o terceiro equipo de ligas profesionais de hóckey sobre xeo en representar a Calgary despois dos Calgary Tigers (1921–27) e os Calgary Cowboys (1975–77). Aínda que os Flames xogaron as súas tres primeiras tempadas en Calgary no Stampede Corral, dende 1984 xogan os seus partidos como local no Scotiabank Saddledome.

Fundados en 1972, ata 1980 foi coñecido como Atlanta Flames por ter a súa sede en Atlanta, Estados Unidos, mentres estivo en Atlanta sempre ocupou a parte baixa da liga, sen gañar nunca unha serie. En 1980 o equipo mudouse a Calgary e nese ano gañou as súas dúas primeiras series nos play-offs. Dende a súa fundación, os Flames xogaron tres veces as finais da Stanley Cup (1986, 1989 e 2004), gañando o título en 1989. Manteñen unha forte rivalidade cos seus veciños de Alberta, os Edmonton Oilers, coñecida como the Battle of Alberta (en galego a batalla de Alberta).

Na tempada 1985–86, os Flames convertéronse no primeiro equipo de Calgary dende que na tempada 1923-24 os Tigers competiran polo título da Stanley Cup. O equipo gañou unha vez a Stanley Cup, amais de conseguir tres títulos de conferencia e cinco títulos de división. Os Flames gañaron dúas veces o Presidents' Trophy como mellor equipo da liga regular. Individualmente, Jarome Iginla é o líder da franquía en partidos xogados, goles, e puntos, e gañou dúas veces o Maurice Richard Trophy como máximo goleador da liga. Miikka Kiprusoff conseguiu o maior número de vitorias dun porteiro coa camisola dos Calgary Flames. Nove xogadores relacionados cos Flames foron introducidos no Hockey Hall of Fame.

Historia[editar | editar a fonte]

Artigos principais: Historia dos Calgary Flames e Tempadas dos Calgary Flames.

Inicios: Os Atlanta Flames[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Atlanta Flames.
Tom Lysiak celebra xunto cos seus compañeiros de equipo un gol fronte aos Colorado Rockies en 1978.

Os Flames foron o resultado do primeiro golpe da NHL contra a recentemente creada World Hockey Association (WHA).[1] En decembro de 1971, a NHL concedeu ás presas un equipo a Long Island, os New York Islanders. Esta circunstancia fixo que a liga precisase incluír outro equipo para equilibrar as clasificacións, polo que a NHL concedeulle un equipo a un grupo de investidores de Atlanta propietario dos Atlanta Hawks da National Basketball League (NBA), e que estaba liderado por Tom Cousins.[2] Cousins chamou ao equipo "Flames" en lembranza ao lume que estivo a piques de destruír Atlanta durante a marcha ao mar na Guerra civil estadounidense do xeneral William Tecumseh Sherman. O equipo xogou os seus partidos como local no Omni Coliseum no centro de Atlanta.[3]

Os Flames tiveron uns inicios relativamente exitosos. Baixo a dirección dos adestradores Bernie "Boom Boom" Geoffrion, Fred Creighton e Al MacNeil, cos que os Flames se clasificaron para os ‘’play-offs’’ en seis das oito tempadas que permaneceron en Atlanta.[4] Porén, este relativo éxito non se trasladou aos ‘’play-offs’’, onde os Flames tan só puideron gañar dous partidos das series eliminatorias durante os anos que permaneceron en Atlanta.[5]

A pesar do éxito no xeo, os propietarios da franquía nunca estiveron sobre unha base financeira sólida, e nunca chegaron a asinar un contrato televisivo importante.[3][6] En 1980, Cousins estaba en considerables dificultades financeiras e foi forzado a vender os Flames para evitar a bancarrota. Con poucas ofertas serias de grupos locais, Cousins mostrouse moi receptivo a unha oferta do empresario canadense (e antigo propietario dos Oilers) Nelson Skalbania, que estaba á fronte dun grupo de empresarios de Calgary.[3] Un último esforzo para manter o equipo en Atlanta foi insuficiente, e Cousins vendeu o equipo a Skalbania por 16 millóns de dólares, un prezo de venda récord para un equipo da NHL no momento.[6] O 21 de maio de 1980, Skalbania anunciou que o equipo se trasladaría a Calgary.[7] O novo propietario decidiu manter o nome dos Flames, sentindo que era unha boa opción para unha cidade petroleira como Calgary, mentres que o logo do “A” ardente foi substituído polo “C” ardente.[8] Skalbania vendeu a súa participación en 1981, e os Flames son propiedade local dende aquela.[9]

Traslado a Calgary[editar | editar a fonte]

Os Flames trasladáronse ao Olympic Saddledome (actualmente Scotiabank Saddledome) en 1983.

Ao contrario dos Calgary Cowboys da WHA, que se disolveran tres anos antes, os Flames recibiron unha cálida acollida pola cidade de Calgary. Mentres que os Cowboys só foran capaces de venderen 2.000 entradas durante a súa derradeira tempada, os Flames venderon 10.000 entradas, a capacidade completa máis a metade do Stampede Corral, un pavillón con capacidade para 7.000 espectadores.[10]

Liderados polos 49 goles e 131 puntos de Kent Nilsson, os Flames clasificáronse para os play-offs na súa primeira tempada en Calgary cun rexistro de 39 vitorias, 27 derrotas e 14 empates, o que lles valeu para finalizaren na terceira posición da Patrick Division.[11] O equipo atopou un maior éxito nos ‘’play-offs’’ en Calgary do que encontrara en Atlanta, gañando as súas dúas primeiras series do play-off sobre os Chicago Black Hawks e os Philadelphia Flyers antes de caer nas semifinais da NHL (final de conferencia) fronte aos Minnesota North Stars.[12] Este éxito temperán non se repetiu pronto. Despois de conseguir un balance negativo na tempada 1981-82, Fletcher desfíxose de varios xogadores que quedaban da etapa en Atlanta que non puideron adaptarse ao ambiente de maior presión e reconstruíu o equipo.[6][13] Durante as tres tempadas seguintes formou un núcleo de xogadores que permaneceron xuntos ata principios da década de 1990.

Fletcher realizou numerosos esforzos para igualar aos Oilers, levando ao equipo a un gran número de xogadores de universidades estadounidenses, como Joel Otto, Gary Suter, e Colin Patterson, xogadores do hóckey sobre xeo europeo, como Håkan Loob, e sendo un dos primeiros en elixir xogadores da Unión Soviética no draft.[nota 1][15][16] Aínda así, o equipo non mellorara o suficiente para desafiar os Oilers, que necesitaron do máximo de sete partidos para derrotaren os Flames no seu camiño para a conquista da Stanley Cup en 1984.[17]

En 1983, os Flames trasladáronse á súa nova casa, o Olympic Saddledome (agora coñecido como Scotiabank Saddledome), deixando o Corral logo de tres tempadas nas que tan só perderon 32 partidos como local.[7] Dende a tempada 1984-85 ata a 1990-91, os Flames conseguiron 90 puntos en cada tempada, excepto nunha.[18] Con todo, o equipo non puido trasladar o seu éxito aos play-offs, en gran parte por non poder superar os seus rivais provinciais, os Edmonton Oilers.

En 1986 finalizaron na segunda posición da Smythe Division cun rexistro de 40-31-9 (a única tempada entre 1984 e 1991 na que finalizaron con máis de 90 puntos),[11] e na primeira rolda dos play-offs derrotaron os Winnipeg Jets,[17] pasando á segunda rolda, onde se enfrontarían aos Oilers, que eran os claros favoritos para gañar unha terceira Stanley Cup consecutiva. Porén, os Flames sorprenderon os Oilers e elimináronos en sete partidos.[19] Após isto, os Flames chegaron ás finais da Campbell Conference, onde derrotaron os St. Louis Blues noutra serie de sete partidos, clasificándose por primeira vez na súa historia para a final da Stanley Cup, na que se enfrontaron aos Montreal Canadiens, aínda que perderon o campionato en cinco partidos.[20]

Logo da súa participación nas finais por primeira vez, os Flames conseguiron o seu mellor rexistro na liga regular. O rexistro de 46-31-3 da tempada 1986-87 valeulle a Calgary a terceira posición da NHL, por detrás de Oilers e Philadelphia Flyers, mais na post-tempada perderon na primeira rolda fronte aos Jets en seis partidos.[21] Na seguinte tempada conseguiron por primeira vez 100 puntos nunha tempada, gañando o Presidents' Trophy, poñendo fin a seis anos de reinado dos Oilers na Smythe Division.[22] Malia terse reforzado de cara aos play-offs, os Flames caeron na segunda rolda fronte aos Oilers.[17]

Campións da Stanley Cup[editar | editar a fonte]

Véxase tamén: Tempada 1988-1989 da NHL.

Na tempada 1988–89,os Flames continuaron a súa mellora. Conseguiron o seu segundo Presidents' Trophy cun récord da franquía de 117 puntos e un rexistro de 54-17-9, rematando con 26 puntos máis que os segundos clasificados da Smythe Division, Los Angeles Kings, e dous máis que o segundo clasificado da NHL, os Montreal Canadiens.[23] Fletcher seguiu a remendar o equipo, adquirindo a Doug Gilmour como parte de seis xogadores na data límite de traspasos. Nos play-offs, os Flames precisaron de sete partidos na primeira rolda para se desfaceren dos Vancouver Canucks. Os Flames valéronse de varias paradas do porteiro Mike Vernon, incluíndo a famosa captura a Stan Smyl na prórroga, que segue a ser un momento decisivo na historia da franquía.[24]

A continuación os Flames desfixéronse dos Kings en catro partidos, antes de eliminaren os Chicago Blackhawks en cinco partidos para, deste xeito, chegaren ás finais da Stanley Cup, de novo fronte a Montreal. Desta vez, os Flames gañaron en seis partidos, sendo o último unha vitoria por 4 goles a 2 en Montreal o 25 de maio de 1989.[17] A vitoria foi especialmente significativa xa que foi a única vez na que o equipo opoñente lles gañou aos Canadiens no xeo do Montreal Forum para gañar a Stanley Cup.[25] Al MacInnis conseguiu o Conn Smythe Trophy como xogador máis valioso dos play-offs,[26] mentres que o antigo capitán Lanny McDonald anunciou que se retiraba.[25] A vitoria na Stanley Cup de 1989 outorgoulle á copropietaria dos Flames Sonia Scurfield (a viúva de Ralph) a distinción de ser a primeira (e ata 2013, a única) muller canadense en ter o seu nome gravado na copa.[27] Tamén converteu a Norman Kwong nun dos poucos en ter o seu nome inscrito na Stanley Cup e na Grey Cup.[28]

Caída[editar | editar a fonte]

En 1989, grazas en parte aos esforzos diplomáticos de Cliff Fletcher, o goberno soviético concedeu o permiso a un grupo de xogadores soviéticos para asinar con equipos da NHL, o que permitiu a chegada de xogadores como Sergei Makarov.[16] Esa tempada, o equipo quedou a dous puntos de conseguir o seu terceiro President’s Trophy ao conseguir 99 puntos, fronte aos 101 dos Boston Bruins. Tamén esa tempada, os Flames gañaron o seu terceiro campionato da Smythe Division consecutivo. Porén, nos play-offs foron superados por Los Angeles Kings en seis partidos.[29]

En 1991 Fletcher, quen fora director xeral do equipo dende a súa fundación, deixou os Flames para converterse no director xeral dos Toronto Maple Leafs, sendo sucedido por Doug Risebrough.[30] A pesar do gran desenvolvemento de Theoren Fleury nunha estrela da NHL, os Flames quedaron fora dos ‘’play-offs’’ en 1992, tan só un ano despois de finalizar a súa terceira tempada de 100 puntos na historia da franquía. Foi a primeira vez que os Flames se perdían os play-offs dende a tempada 1974-75, cando a franquía aínda se encontraba en Atlanta. Foi tamén a terceira vez da franquía que estaba fóra das series nos seus 20 anos de historia.[17]

Calgary recuperouse para regresar aos play-offs nas seguintes catro tempadas, incluíndo dous títulos de división consecutivos. Con todo, o equipo foi eliminado na primeira rolda en cada tempada. Os títulos de división das tempadas 1993-94 e 1994-95 levaron a dúas derrotas na casa no sétimo partido da primeira rolda na prórroga fronte aos Canucks e aos San Jose Sharks respectivamente. Na tempada 1995-96, Nieuwendyk foi traspasado aos Dallas Stars nun troco no que adquiriron a Jarome Iginla, quen faría o seu debut cos Flames nos play-offs de 1996 na contundente derrota en catro partidos fronte aos Chicago Blackhawks na primeira rolda. En 1997, só dous anos despois de gañaren o seu segundo título consecutivo de división, os Flames quedaron de novo fóra dos play-offs, aos que non regresaron en sete anos.[17] A peor puntuación do equipo chegou na tempada 1997-98, na que os Flames finalizaron a liga regular con tan só 67 puntos, o segundo peor rexistro na historia da franquía (por detrás tan só da tempada 1972-73 dos Atlanta Flames).[31]

Nesta época, os Flames encontraron cada vez máis complicado reteren os seus mellores xogadores cando os salarios aumentaron mentres o dólar canadense perdía valor fronte ao dólar estadounidense.[32] Calgary foi sempre un dos mercados máis pequenos da liga (actualmente é o terceiro máis pequeno, por detrás tan só de Edmonton e Winnipeg) e os pequenos mercados de equipos canadenses atoparon cada vez máis dificultades para competiren na nova contorna.[33]

O finlandés Miikka Kiprusoff chegou aos Flames en 2003 e gañou o Vezina Trophy como mellor porteiro na tempada 2005-06.

A medida que os Flames se afundiron na clasificación, a asistencia aos seus partidos reduciuse. Durante a maior parte dos seus primeiros 16 anos en Calgary, as entradas dos Flames eran das máis difíciles de conseguir da NHL. Porén, en 1999, a asistencia caera tanto que os seus propietarios lanzaron un ultimato: ou se vendían máis entradas para a tempada, ou o equipo seguiría os pasos dos desaparecidos Winnipeg Jets e Quebec Nordiques no seu traslado aos Estados Unidos. Os seareiros responderon mercando as suficientes entradas para manter os Flames en Calgary na tempada 1999-00.[6] Os Flames apelaron á compra de máis entradas no verán do ano 2000.[34] A campaña, dirixida a incrementar a venda de entradas para a tempada dende un mínimo da franquía de 8.700 a 14.000, resultou un éxito.[35] O incremento das vendas non detivo as perdas financeiras, con todo, o equipo perdeu $14,5 millóns entre 2001 e 2003.[32]

Durante a tempada 2002-03, os Flames contrataron a Darryl Sutter como adestrador xefe, substituíndo a Greg Gilbert, quen foi despedido cando os Flames se encontraban na última praza da Conferencia Oeste.[36] Sutter tamén se converteu no director xeral do equipo na seguinte tempada, e atribúeselle a revitalización da franquía.[37] Entre as primeiras medidas de Sutter estivo a adquisición do porteiro Miikka Kiprusoff, a quen adestrara previamente en San Jose, a principios da tempada 2003-04.[38] Kiprusoff respondeu establecendo un récord na NHL de media de goles en contra con 1,69.[39]

Novo milenio[editar | editar a fonte]

Despois de sete tempadas consecutivas sen disputaren os play-offs, os Flames regresaron ás series en 2004. Convertéronse no primeiro equipo na historia da liga en derrotar tres campións de división no seu camiño a converterse no primeiro equipo canadense en chegar ás finais da Stanley Cup dende os Canucks en 1994.[40] A primeira vítima dos Flames foi o campión da Northwest Division, os Vancouver Canucks, aos que derrotaron en sete partidos. Esta foi a primeira vitoria dos Flames nunha serie dende que gañaran a final en 1989.[41] Posteriormente derrotaron os campións do Presidents' Trophy, os Detroit Red Wings, en seis partidos. Logo de eliminar os campións da Pacific División, os Sharks, tamén en seis partidos na final da Conferencia Oeste, conseguiron chegar á final da Stanley Cup fronte aos Tampa Bay Lightning. As series da final prolongáronse ata o sétimo partido. Lightning finalmente gañou o sétimo partido na casa, facéndose coa súa primeira e única Stanley Cup. A pesar da derrota, 30.000 seareiros déronse cita no Olympic Plaza para celebrar a tempada do equipo.[42]

Os Flames non baixaron a bandeira do seu campionato da Conferencia Oeste en case 15 meses, xa que a tempada 2004-05 se suspendeu por unha disputa laboral (lockout). Durante o lockout, o propietario do equipo e Presidente da Xunta, Harley Hotchkiss, tentou infrutuosamente salvar a tempada participando en conversas co presidente da Asociación de Xogadores da National Hockey League Trevor Linden.[43] Finalmente os Flames xogaron a súa 25ª tempada en Calgary na tempada 2005-06, finalizando a liga regular con 103 puntos e liderando a Northwest Division,[44] mais o equipo perdeu na primeira rolda dos play-offs fronte aos Mighty Ducks de Anaheim (California) en sete partidos.[45]

En 2006, malia a unha notable mellora ofensiva do equipo e unha sólida tempada de 96 puntos, só foi o suficientemente boa para conseguir a oitava praza na Conferencia Oeste, na que sete equipos superaron a barreira dos 100 puntos. Nos play-offs, Calgary caeu na primeira rolda en seis partidos fronte aos primeiros clasificados da conferencia, os Red Wings. A principios da tempada seguinte, os Flames degradaron a Jim Playfair a adestrador asociado, convertendo a Mike Keenan no terceiro adestrador en xefe en tres anos.[46] A pesar dos bos rexistros de Iginla e da sólida tempada, na que conseguiron 94 puntos, os Flames só puideron finalizar sétimos da Conferencia Oeste, caendo nos play-offs nos cuartos de final da Conferencia fronte aos campións da Pacific Division, os San Jose Sharks, en sete partidos.[47] Na tempada 2008-09 Iginla continuou a marcar récords na franquía, mais o equipo non puido avanzar máis aló da primeira rolda dos play-offs, sendo eliminados polos Chicago Blackhawks en seis partidos, na que se convertería na súa última participación nas series ata a tempada 2014-15, marcando o inicio de cinco anos lonxe da loita pola Stanley Cup. A eliminación do equipo deu como resultado a dimisión do adestrador xefe Mike Keenan despois de dúas tempadas, que foi substituído por Brent Sutter, quen non conseguiría clasificar os Flames para os play-offs na tempada seguinte.[48]

Os Flames e os Canadiens forman para un faceoff no 2011 Heritage Classic.

Na tempada 2010-11 os Flames caeran ata o posto 14 da Conferencia Oeste no paro de Nadal, o que provocou o nomeamento de Jay Feaster como director xeral interino no lugar de Sutter,[49] facéndoo permanente na seguinte tempada.[50] Porén, o equipo non foi quen de meterse nos play-offs.[51]

O 22 de febreiro de 2011 Calgary acolleu o 2011 Heritage Classic, o Segundo partido ao aire libre do ano na NHL, no McMahon Stadium, no que os Flames derrotaron os Canadiens por 4 goles a 0 ante 41.022 espectadores. Miikka Kiprusoff converteuse no primeiro porteiro en rexistrar un shutout[nota 2] nun partido ao aire libre da NHL.[52] Mentres tanto, Jarome Iginla seguiu a bater rexistros importantes antes de ser traspasado aos Pittsburgh Penguins o 27 de marzo de 2013, deixando o equipo sen capitán por primeira vez dende o final da tempada 2002-03.[53] Antes do inicio da tempada 2013-14, Mark Giordano foi nomeado novo capitán dos Calgary Flames. Ese ano os Flames finalizaron entre os últimos postos da liga cuns escasos 77 puntos.[54]

Na tempada 2014–15, os Flames, asistidos pola elección do draft de 2013 Monahan e outra nova promesa como Johnny Gaudreau, gañaron un dos seus últimos partidos como local fronte a Los Angeles Kings para se clasificaren nos play-offs por primeira vez dende 2009, deixando fóra das series os Kings, vixentes campións da Stanley Cup.[55] Os Flames eliminaron os Vancouver Canucks en seis partidos na primeira rolda (sendo a primeira serie superada polo equipo dende 2004), mais caeron eliminados a mans dos Anaheim Ducks en cinco partidos na segunda rolda.[56]

Na tempada 2015–16, os Flames, xunto cos outros seis equipos canadenses da NHL, non conseguiron clasificarse para os play-offs.[57] Como resultado, en maio de 2016, o adestrador xefe Bob Hartley foi destituído.[58] Foi substituído polo antigo adestrador asistente dos Vancouver Canucks, Glen Gulutzan.[59]

Os Flames recuperáronse para chegar aos play-offs na tempada 2016-17 como primeiro equipo con wild card,[nota 3] mais caeron con contundencia na primeira rolda das series eliminatorias fronte aos Ducks (4-0).

Rivalidades[editar | editar a fonte]

Véxase tamén: Rivalidades da NHL e Battle of Alberta.

Os Calgary Flames son un dos dous equipos que representan a provincia de Alberta na NHL. O equipo mantén unha forte rivalidade cos seus veciños, os Edmonton Oilers. Esta rivalidade foi especialmente tensa na segunda metade da década de 1980, cando os dous equipos eran os dous mellores equipos da Campbell Conference e mesmo algúns anos, de toda a liga.

Os Oilers derrotaron os Flames nos play-offs en 1983, 1984, 1988, e 1991, no seu camiño cara ás súas cinco Stanley Cups. Con todo, os Flames vingáronse e eliminaron os seus veciños cun decisivo auto-gol do defensa dos Oilers Steve Smith, que elevou a rivalidade a un novo nivel.[60] Os Flames tiñan unha posición privilexiada nos play-offs de 1988 logo de gañar o Presidents' Trophy,[61] mais os Oilers varréronos nas series (4-0) para acabaren gañando a Stanley Cup.[62][63]

En toda a historia ambos os equipos enfrontáronse nos play-offs en cinco ocasións, nas que os Flames tan só foron capaces de eliminaren os Oilers nunha ocasión na tempada 1985-86. Na liga regular, os Flames dominan cun balance de 128 vitorias, por 112 vitorias dos Oilers e 19 empates.[64]

A continuación móstranse os resultados entre os enfrontamentos nos play-offs dos Flames e os Oilers, en grosa os partidos gañados polos Flames:

Enfrontamentos entre os Flames e os Oilers nas series eliminatorias
Tempada Rolda Puntuacións Resultados Balance Referencia
1982-83 Final de División 6-3
5-1
2-10
6-5
9-1		 vitoria 1-4 0-1 [65]
1983-84 Final de División 5-2
5-6
2-3
3-5
4-5
5-4
7-4		 derrota 3-4 0-2 [66]
1985-86 Final de División 1-4
6-5
3-2
4-7
1-4
2-5
2-3		 derrota 4-3 1-2 [67]
1987-88 Final de Conferencia 1-3
4-5
4-2
6-4		 vitoria 0-4 1-3 [68]
1990-91 Semifinal de División 1-3
3-1
4-3
5-2
5-3
1-2
4-5		 vitoria 3-4 1-4 [69]

Impacto na comunidade[editar | editar a fonte]

Flames Central é un restaurante no centro da cidade propiedade dos Flames.

En 1994, os Flames achegáronlle á Saddledome Foundation unha proposta para renovar o Olympic Saddledome, renomeándoo Canadian Airlines Saddledome e facéndose cargo das instalacións. A xunta aceptou esta proposta, e foi comprada polos Flames por 20 millóns de dólares canadenses ao asinar un acordo para administrar o edificio durante 20 anos.[70]

Para intentaren encher datas adicionais no Saddledome, os Flames chegaron a un acordo de arrendamento co equipo júnior de expansión Calgary Hitmen da Western Hockey League, que comezou a xogar en 1995 e eran en parte propiedade de Theoren Fleury.[71] Dous anos despois, en 1997, os Flames mercaron o equipo por 1,5 millóns de dólares.[72] Durante o lockout de 2004-05, os Flames promocionaron fortemente os Hitmen, e como resultado, o equipo liderou todas as ligas profesionais júnior de Norteamérica en asistencia, tendo de media máis de 10.000 espectadores por partido.[73]

En abril de 2006, os Flames anunciaron que abrirían un restaurante híbrido, bar e lugar de entretemento, no centro de Calgary, en Stephen Avenue. No anuncio do evento, o presidente dos Flames e CEO Ken King dixo: "Aínda que o hóckey continúa a ser a nosa esencia, estamos constantemente buscando novas oportunidades para acrecentarmos a marca dos Flames e concedermos aos nosos fans maiores oportunidades para gozaren do hóckey. Cremos que o establecemento dun restaurante fóra do Pengrowth Saddledome para compartir comida, diversión e hóckey achegarán os nosos fans aínda máis cerca do equipo".[74] Un ano despois, en abril de 2007, o Flames Central abriu ao público.[75] En 2017, a instalación volveu ao seu nome orixinal de The Palace Theatre.[76]

Flames Foundation[editar | editar a fonte]

Os Flames teñen mantido unha presenza activa na comunidade dende a súa chegada a Calgary. A través da asociación sen ánimo de lucro, a Flames Foundation, o equipo doou en torno a 32 millóns de dólares para causas benéficas en todo o sur de Alberta.[77] Xunto co Club Rotary, os Flames axudaron a fundar o primeiro hospicio infantil en Alberta, e un dos únicos seis de América do Norte.[78]

Os Flames son tamén socios importantes do Hospital Infantil de Alberta e da Gordon Townsend School aloxada dentro. Entre as moitas actividades nas que participan os Flames, o Wheelchair Hockey Challenge cos Townsend Tigers mantense como unha moi popular tradición tanto para os xogadores como para os nenos participantes. En 2010, os Tigers derrotaron os Flames para mudaren un récord perfecto de 27-0 dende que o reto fora instituído en 1981.[79]

Red Mile[editar | editar a fonte]

Artigo principal: ''Red Mile''.

Durante a carreira dos Flames cara ás Finais da Stanley Cup de 2004, a cidade de Calgary converteuse en esencia na sede dunha "festa sen fin". A 17th Avenue SW entertainment district, que pasa polo oeste do ScotiaBank Saddledome, viu máis de 35 000 seareiros invadiren as rúas durante as tres primeiras roldas dos play-offs,[32] e máis de 60 000 nas finais.[80] A festa Red Mile recibiu cobertura en moitos xornais de América do Norte,[81] xa que as celebracións foron pacíficas e os incidentes foron mínimos a pesar da gran cantidade de persoas nunha zona pequena.[82]

O C of Red.

En abril de 2006, o Corpo de Policía de Calgary anunciou que as reunións da Red Mile non se debían fomentar, e que se tomarían medidas disuasorias, incluíndo os desvíos de tráfico, a tolerancia cero en materia de ruído e comportamento escandaloso, e a presenza de axentes de incógnito entre a multitude para vixiar os delincuentes.[83] Despois dunha reunión co Xefe de Policía, o Alcalde da cidade, Dave Bronconnier, convenceu o Corpo de Policía de Calgary para que relaxase a súa prohibición da Red Mile e animou a xente a facer o seu camiño cara á 17th Ave.; aínda así a policía mantivo a súa política de tolerancia cero respecto da nudez e a embriaguez.[82]

"C of Red"[editar | editar a fonte]

Durante a carreira dos Flames cara ás Finais da Stanley Cup de 2004, moitos dos seareiros da franquía que asistiron aos partidos de hóckey disputados no Saddledome vestían unha camisola vermella co C ardente de Calgary nela.[32] As vendas da camisola vermella local dos Flames, introducida ao principio da tempada 2003-04, foron tan grandes durante os play-offs que o fabricante CCM detivo a produción de todas as outras camisolas do equipo para cumprir coa demanda dos uniformes dos Flames.[80] O equipo estableceu un récord na liga para a venda dun novo deseño de uniforme.[84] A tradición do "C of Red" remóntase aos play-offs de 1986 fronte aos Oilers. Os seareiros de Edmonton levaban colocados sombreiros promocionando a "Hat Trick Fever" na súa procura de tres Stanley Cups consecutivas. Os seareiros dos Flames contrarrestárono vestindo de vermello. Nos play-offs de 1987 contra Winnipeg, os Jets responderon ao "C of Red" alentando os seareiros a vestiren de branco, creando o "Winnipeg White Out".[85]

Identidade do equipo[editar | editar a fonte]

[editar | editar a fonte]

O logo principal dos Flames é o deseño do "Flaming C" (C ardente), introducido cando o equipo chegou a Calgary en 1980, e foi deseñado pola deseñadora gráfica de Calgary Patricia Redditt. O deseño do logo permaneceu do mesmo xeito dende a súa creación, aínda que os Flames empregaron distintas cores para o logo nas camisolas para os partidos na casa e como visitante. De 1980 a 2000, o logo nos partidos como local era vermello sobre fondo branco, mentres que nos partidos como visitante o logo era branco sobre un fondo vermello. En 2003, a NHL mudou para empregar uniformes de cor para o equipo local. O logo local tornouse negro, co logo visitante en vermello sobre fondo branco. O logo orixinal "Flaming A" (A ardente) dos Atlanta Flames foi restaurado para o seu uso como elemento para identificar os capitáns suplentes do equipo. O logo do cabalo ardente foi retirado en 2007 ao introducírense as camisolas Rbk Edge.[86][87]

Equipamento[editar | editar a fonte]

As camisolas orixinais dos Flames empregaban raias vermellas e amarelas. En 1994, a franquía engadiu o negro ao esquema de cores do equipo, amais de engadir unha raia diagonal dende a base da camisola ata a parte inferior do logo. En 1998, para celebrar o "Year of the Cowboy" (Ano do Cowboy), os Flames introduciron no deseño do seu terceiro equipamento, o logo do "flaming horse" sobre fondo negro.[7] Dous anos despois, a camisola converteuse no equipamento visitante dos Flames, mentres que o equipamento local se actualizou para incorporar o mesmo deseño de raias en V nos brazos e na cintura da camisola. Esta camisola foi de novo relegada ao posto de terceiro equipamento en 2003, cando a NHL adoptou os equipamentos de cor para os partidos como local.[88] En 2007, coa adopción da camisola Rbk Edge, os Flames actualizaron o seu deseño de novo, substituíndo as raias horizontais por raias verticais aos lados. Para honrar a súa memoria, os Flames engadiron bandeiras de Alberta e o Canadá como distintivos nos ombreiros.[87] Para celebrar a 30ª tempada de Calgary na NHL, os Flames vestiron o deseño do seu equipamento orixinal na tempada 2010-11 durante cinco partidos, todos contra opoñentes canadenses.[89] Os Flames mudaron o deseño das medias do seu equipamento como local e visitante para que coincidise coas medias da súa camisola clásica na súa 30ª tempada. O equipo vestiu a súa reversión como equipamento alternativo 15 veces durante a tempada 2010-11.[90] O mesmo ano, os Flames xogaron fronte aos Canadiens o 2011 Heritage Classic, vestindo camisolas baseadas nas dos Calgary Tigers dos anos 1920. Os Flames vestiron dunha cor vermella bordeos e amarela. O logo estaba sobre un fondo amarelo, e as mangas eran de cor bordeos con raias amarelas.[90][91]

En 2013, os Flames introduciron unha terceira camisola nova. Esta terceira camisola ten inspiración no oeste, coas letras de Calgary en negro na parte dianteira da camisola, e ombreiros negros con puntos diante imitando a indumentaria cowboy. Este uniforme foi empregado ata a tempada 2015-16, logo da cal os terceiros uniformes empregados entre 2010 e 2013 foron empregados de novo.[92]

Mascota[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Harvey the Hound.

Harvey the Hound é a mascota dos Flames. Creouse en 1983 para servir tanto aos Flames como aos Calgary Stampeders da Canadian Football League. Harvey foi a primeira mascota da NHL.[93] Harvey é famoso por un incidente en xaneiro de 2003, cando o adestrador dos Edmonton Oilers Craig MacTavish lle arrincou a lingua cando estaba a acosar o seu banco.[94] O incidente foi noticia en toda América do Norte e provocou moito humor, incluíndo que no 53º All-Star Game da NHL, celebrado en 2003, varias mascotas doutros equipos da NHL chegasen coas súas linguas fóra.[95]

Pavillón[editar | editar a fonte]

Stampede Corral[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Stampede Corral.
O Stampede Corral, primeiro estadio do equipo en Calgary.

O primeiro pavillón no que xogou a franquía logo do seu traslado a Calgary foi o Stampede Corral, un pavillón construído en 1950 cunha capacidade para 6.479 espectadores. O recinto foi sede secundaria das competicións de hóckey sobre xeo e patinaxe artística durante os Xogos Olímpicos de Inverno de 1988, celebrados na cidade canadense.[96] O equipo disputou os seus partidos como local no Stampede Corral dende a súa chegada a Calgary en 1980 ata 1983, cando o equipo se trasladou ao que actualmente é o seu estadio, o Scotiabank Saddledome. Durante as tres tempadas que os Flames xogaron como locais neste pavillón rexistráronse os seguintes datos de asistencia media:[97]

Datos de asistencia ao Stampede Corral
Tempada Liga regular
1981 7.217
1982 7.231
1983 7.242

Scotiabank Saddledome[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Scotiabank Saddledome.
O Scotiabank Saddledome en Calgary, estadio dos Calgary Flames dende 1983.

En xullo de 1981 comezou a construción do Scotiabank Saddledome, que sería inaugurado o 15 de outubro de 1983.[98] Construíuse para substituír o Stampede Corral como sede dos Calgary Flames e para acoller as competicións de patinaxe artística e de hóckey sobre xeo nos Xogos Olímpicos de Inverno de 1988. Logo da súa inauguración, nomeouse Olympic Saddledome, pasando a chamarse en 1989 Canadian Airlines Saddledome, nome que mantivo ata o ano 2000, cando mudou o seu nome polo de Pengrowth Saddledome antes de adoptar a súa denominación actual.[99]

Cunha capacidade para máis de 19.000 espectadores, o Scotiabank Saddledome acolle os partidos dos Flames dende 1984, dos Calgary Hitmen da Western Hockey League (WHL) e dos Calgary Roughnecks da National Lacrosse League (NLL) dende 2001. Datos de asistencia ao Scotiabank Saddledome nos partidos dos Calgary Flames:[100]

Datos de asistencia ao Scotiabank Saddledome
Ano Asistencia media
1984 16.674
1985 16.683
1986 16.762
1987 16.798
1988 18.881
1989 19.458
1990 19.861
1991 19.986
1992 19.719
1993 19.529
1994 19.214
1995 19.035
1996 17.999
1997 17.088
1998 16.864
1999 16.010
2000 15.320
2001 16.622
2002 15.718
2003 16.239
2004 16.579
2005 lockout
2006 19.289
2007 19.289
2008 19.289
2009 19.289
2010 19.289
2011 19.289
2012 19.289
2013 19.289
2014 19.302
2015 19.097
2016 19.145
2017 18.727

Equipos afiliados[editar | editar a fonte]

As franquías da NHL teñen un cadro de xogadores limitado por convenio, polo que contan cun ou máis equipos «afiliados» que cada ano compiten en ligas menos importantes. Isto permítelles recrutar xogadores novos na repesca anual permitíndolles continuar o seu desenvolvemento sen comezaren demasiado cedo. Ademais, estes equipos afiliados (tamén chamados clubs escola ou farm teams en inglés) constitúen unha reserva de talentos para as franquías da NHL, que os atraen a mercede das lesións e/ou a pobre formación do equipo. A excepción dos equipos propietarios do seu propio club escola, as afiliacións finalizan cun acordo contractual e non se conxelan no tempo. Dende os seus inicios ata a tempada 2016-17, os Flames tiveron as seguintes afiliacións secundarias:[101]

Equipos afiliados dos Calgary Flames
Período Equipo Liga
1980-1981 Birmingham Bulls CHL
1981-1982 Oklahoma City Stars CHL
1982-1984 Colorado Flames CHL
1984-1987 Moncton Golden Flames AHL
1987-1993 Salt Lake Golden Eagles IHL
1993-2003 Saint John Flames AHL
2003-2005 Lowell Lock Monsters AHL
2005-2007 Omaha Ak-Sar-Ben Knights AHL
2007-2009 Quad City Flames AHL
2009-2014 Abbotsford Heat AHL
2014-2015 Adirondack Flames AHL
2015-2016 Stockton Heat AHL

Afiliacións secundarias[editar | editar a fonte]

Alén destes equipos, as franquías da NHL posúen unha ou dúas afiliacións denominadas «secundarias» con equipos que compiten en ligas menores. Estes equipos son empregados xeralmente como depósito de xogadores para os equipos anteriores en caso de ausencias por lesión de xogadores ou partidos cun equipo da NHL. Ao longo da súa historia, os Flames tiveron as seguintes afiliacións secundarias:[101]

Outras afiliacións dos Calgary Flames
Período Equipo Liga
1980-1982 Muskegon Mohawks IHL
1982-1984 Peoria Prancers IHL
1984-1987 Salt Lake Golden Eagles IHL
1992-1994 Brantford Smoke UHL
1996-1998 Roanoke Express ECHL
1998-1999 Johnstown Chiefs ECHL
2000-2003 Johnstown Chiefs ECHL
2003-2009 Las Vegas Wranglers ECHL
2009-2013 Utah Grizzlies ECHL
2015-2016 Adirondack Thunder ECHL

Personalidades[editar | editar a fonte]

Xogadores[editar | editar a fonte]

Cadro de xogadores actual[editar | editar a fonte]

Actualizado a 7 de outubro de 2017.[102][103]

# Nac Xogador/a Posición[a] S/G[b] Idade Adquirido/a Lugar de nacemento
54 Andersson, RasmusRasmus Andersson D R (27 anos) 2015 Malmö, Suecia
11 Backlund, MikaelMikael Backlund C L (35 anos) 2007 Västerås, Suecia
44 Bartkowski, MattMatt Bartkowski D L (35 anos) 2017 Pittsburgh, Pensilvania
93 Bennett, SamSam Bennett C L (27 anos) 2014 East Gwillimbury, Ontario
7 Brodie, T. J.T. J. Brodie D L (33 anos) 2008 Chatham, Ontario
36 Brouwer, TroyTroy Brouwer (A) RW R (38 anos) 2016 Vancouver, Columbia Británica
79 Ferland, MichealMicheal Ferland LW L (32 anos) 2010 Swan River, Manitoba
67 República Checa Frolik, MichaelMichael Frolik RW L (36 anos) 2015 Kladno, Checoslovaquia
13 Gaudreau, JohnnyJohnny Gaudreau LW L (30 anos) 2011 Salem, Nova Jersey
5 Giordano, MarkMark Giordano (C) D L (40 anos) 2004 Toronto, Ontario
15 Glass, TannerTanner Glass LW L (40 anos) 2017 Regina, Saskatchewan
27 Hamilton, DougieDougie Hamilton D R (30 anos) 2015 Toronto, Ontario
25 Hamilton, FreddieFreddie Hamilton C R (32 anos) 2015 Toronto, Ontario
24 Hamonic, TravisTravis Hamonic D R (33 anos) 2017 St. Malo, Manitoba
46 Eslovaquia Hrivik, MarekMarek Hrivik Lesionado LW R (32 anos) 2017 Čadca, Checoslovaquia
68 República Checa Jagr, JaromirJaromir Jagr RW L (52 anos) 2017 Kladno, Checoslovaquia
61 Kulak, BrettBrett Kulak D L (30 anos) 2012 Stony Plain, Alberta
31 Lack, EddieEddie Lack G L (36 anos) 2017 Norrtälje, Suecia
20 Lazar, CurtisCurtis Lazar C/RW R (29 anos) 2017 Salmon Arm, Columbia Británica
23 Monahan, SeanSean Monahan (A) C L (29 anos) 2013 Brampton, Ontario
74 República Checa Pribyl, DanielDaniel Pribyl Lesionado RW R (31 anos) 2016 Ostrava, Checoslovaquia
41 Smith, MikeMike Smith G L (42 anos) 2017 Kingston, Ontario
18 Stajan, MattMatt Stajan C L (40 anos) 2010 Mississauga, Ontario
26 Stone, MichaelMichael Stone D R (33 anos) 2017 Winnipeg, Manitoba
19 Tkachuk, MatthewMatthew Tkachuk LW L (26 anos) 2016 Scottsdale
10 Versteeg, KrisKris Versteeg RW R (37 anos) 2016 Lethbridge, Alberta

Capitáns[editar | editar a fonte]

Dende a súa primeira tempada, o equipo dos Flames tivo 15 capitáns. O primeiro capitán da historia da franquía en Calgary foi nomeado na tempada 1980-81, e foi o canadense Brad Marsh. Dende 2013 o posto de capitán é ocupado polo tamén canadense Mark Giordano. Excepto o escocés Steve Smith e o estadounidense Craig Conroy, todos os capitáns do equipo naceron no Canadá, sendo Smith o primeiro xogador non canadense en ser nomeado capitán do equipo de Calgary na tempada 1999-00. Os diferentes xogadores que teñen sido capitáns do equipo ao longo da súa historia son:[104]

Capitáns dos Calgary Flames
Nome(s) Período
Brad Marsh 1980–81
Phil Russell 1981–83
Doug Risebrough 1983–87
Lanny McDonald 1983–89
Jim Peplinski 1984–89
Brad McCrimmon 1989–90
Rotación de capitáns 1990–91
Joe Nieuwendyk 1991–95
Capitáns dos Calgary Flames
Nome(s) Período
Theoren Fleury 1995–97
Todd Simpson 1997–99
Steve Smith 1999–2000
Dave Lowry 2000–02
Bob Boughner 2002
Craig Conroy 2002–03
Jarome Iginla 2003–13
Mark Giordano 2013– presente

Risebrough e McDonald foron cocapitáns na tempada 1983-84. Risebrough, McDonald e Peplinski foron tricapitáns entre 1984 e 1987. McDonald e Peplinski foron cocapitáns entre 1987 e 1989.

Conroy e Boughner foron cocapitáns dende a segunda parte da tempada 2001-02 despois de que Dave Lowry fose despoxado da capitanía.

Eleccións na primeira rolda do draft[editar | editar a fonte]

Artigo principal: Lista de eleccións no Draft dos Calgary Flames.

Cada ano dende 1963, os xogadores das ligas menores teñen a posibilidade de asinaren contratos coas franquías da NHL. Dende o traslado da franquía de Atlanta a Calgary, os Flames escolleron 34 xogadores na primeira elección do draft. A maior parte das veces escolleron un único xogador, agás en 2013, cando escolleron tres xogadores, e 1982, 1989 e 2010, cando non escolleron ningún xogador na primeira rolda. Nos seus máis de 30 anos de historia en Calgary a franquía nunca foi o primeiro equipo en escoller, sendo o mellor posto na escolla o cuarto posto de Sam Bennett en 2014. A continuación móstranse as eleccións na primeira rolda do draft da NHL dos Calgary Flames:[105]

Eleccións na primeira rolda do draft
Ano Nome do xogador Posto Equipo (liga)
1980 Dennis Cyr 13º Montreal Juniors (LHMJQ)
1981 Al MacInnis 15º Kitchener Rangers (OHL)
1983 Dan Quinn 13º Belleville Bulls (OHL)
1984 Gary Roberts 12º Ottawa 67's (OHL)
1985 Chris Biotti 17º Belmont Hill H.S. (MA)
1986 George Pelawa 16º Bemidji H.S. (MN)
1987 Bryan Deasley 19º U. of Michigan (NCAA)
1988 Jason Muzzatti 21º Michigan State University (NCAA)
1990 Trevor Kidd 11º Brandon Wheat Kings (WHL)
1991 Niklas Sundblad 19º AIK IF (SHL)
1992 Cory Stillman 6º Windsor Spitfires (OHL)
1993 Jesper Mattsson 18º Malmö IF (SEL)
1994 Chris Dingman 19º Brandon Wheat Kings (WHL)
1995 Denis Jr. Gauthier 20º Drummondville Voltigeurs (LHMJQ)
1996 Derek Morris 13º Regina Pats (WHL)
1997 Daniel Tkaczuk 6º Barrie Colts (OHL)
1998 Rico Fata 6º London Knights (OHL)
1999 Oleg Saprykin 11º Seattle Thunderbirds (WHL)
2000 Brent Krahn 9º Calgary
2001 Chuck Kobasew 14º Boston College (H-EAST)
2002 Eric Nystrom 10º U. of Michigan (CCHA)
2003 Dion Phaneuf 9º Red Deer (WHL)
2004 Kris Chucko 24º Salmon Arm (BCHL)
2005 Matt Pelech 26º Sarnia (OHL)
2006 Leland Irving 26º Everett (WHL)
2007 Mikael Backlund 24º VIK Västerås HK (Allsvenskan)
2008 Greg Nemisz 25º Windsor (OHL)
2009 Tim Erixon 23º Skellefteå AIK (SHL)
2011 Sven Baertschi 13º Portland Winterhawks (WHL)
2012 Mark Jankowski 21º Stanstead College (HIGH-QC)
2013 Sean Monahan
Emile Poirier
Morgan Klimchuk		 6º
22º
28º		 Ottawa 67's (OHL)
Gatineau (LHMJQ)
Regina (WHL)
2014 Sam Bennett 4º Kingston (OHL)
2015 Ningunha elección na primeira rolda
2016 Matthew Tkachuk 6º London Knights (OHL)
2017 Juuso Välimäki 16º Tri-City Americans (WHL)

Líderes históricos[editar | editar a fonte]

O xogador que máis veces vestiu a camisola dos Calgary Flames foi Jarome Iginla, que disputou un total de 1.219 partidos coa franquía de Calgary. Iginla é tamén o líder en puntos e en goles. Estes son os dez mellores xogadores na historia da franquía en puntos, goles e asistencias. As cifras son actualizadas despois de finalizar a liga regular da NHL.[106]

Nota: Pos = Posición; PX = Partidos xogados; G = Goles; A = Asistencias; Pts = Puntos; P/G = Puntos por partido; * = Xogadores actualmente nos Flames

Números retirados[editar | editar a fonte]

Dorsais retirados de McDonald e Vernon.

Os Calgary Flames retiraron dous dorsais, e un terceiro foi retirado de todos os equipos da liga. Os Flames retiraron o número 9 en honor a Lanny McDonald, que xogou no equipo entre 1981 e 1989, gañando a Stanley Cup como cocapitán dos Flames no seu último ano como xogador. O número 30 de Mike Vernon tamén o retiraron en honor ao porteiro que xogou 14 anos no equipo, entre 1982–94 e 2000-02.[107]

En 2012, a organización dos Flames presentou o programa "Forever A Flame" para honraren os que xogaron e representaron os Calgary Flames sen ter que retirar os seus números. Isto permite aos futuros xogadores dos Flames teren a oportunidade de vestiren os números dalgúns dos mellores xogadores da historia da franquía. O 27 de febreiro de 2012, o defensa Al MacInnis foi o primeiro en gañar esta distinción, cunha bandeira coa súa fotografía e o número 2 elevado no teito do Scotiabank Saddledome.[108] Joe Nieuwendyk seguiulle o 7 de marzo de 2014, promovido como "Forever 25" tanto polo número da camiseta de Nieuwendyk e o 25º aniversario do título de 1989.[109]

Números retirados dos Calgary Flames
Nº Xogador Posición Carreira Data da retirada
9 Lanny McDonald RW 1981-89 17 de marzo de 1990
30 Mike Vernon G 1982–94, 2000-02 7 de febreiro de 2007

Adestradores[editar | editar a fonte]

Ao longo da historia dos Calgary Flames un total de 15 adestradores estiveron ao cargo do equipo. Destes 15 adestradores tan só un dirixiu o equipo en dous períodos distintos, Al MacNeil, quen dirixiu o equipo nas primeiras tempadas da franquía en Calgary (e anteriormente na derradeira tempada da franquía en Atlanta) e volveu dirixir o equipo de xeito interino en 2003 en 11 partidos durante o tempo que pasou entre o cesamento de Greg Gilbert e o nomeamento de Darryl Sutter. Tres dos adestradores dos Flames desenvolveron toda a súa carreira como adestradores no equipo de Calgary: Doug Risebrough,[110] Greg Gilbert[111] e Jim Playfair.[112] A única Stanley Cup da franquía conquistárona baixo a dirección de Terry Crisp.

Adestradores dos Calgary Flames
Nº Nome Período Liga regular Play-offs Premios
PX V D E DPr[B] % V PX V D % V
1 Al MacNeil[nota 4] 1980–1982 160 68 61 31 — 52,2 19 9 10 47,4
2 Bob Johnson* 1982–1987 400 193 155 52 — 54,8 52 25 27 48,1
3 Terry Crisp 1987–1990 240 144 63 33 — 66,9 37 22 15 59,5 Stanley Cup
4 Doug Risebrough 1990–1992 144 71 56 17 — 55,2 7 3 4 42,9
5 Guy Charron[nota 5] 1992 16 6 7 3 — 46,9 — — — —
6 Dave King 1992–1995 216 109 76 31 — 57,6 20 8 12 40,0
7 Pierre Page 1995–1997 164 66 78 20 — 46,3 4 0 4 0,0
8 Brian Sutter 1997–2000 246 87 117 37 5 43,9 — — — —
9 Don Hay 2000–2001 68 23 28 13 4 46,3 — — — —
10 Greg Gilbert 2001–2003 121 42 56 17 6 44,2 — — — —
— Al MacNeil 2003 11 4 5 2 0 45,5 — — — —
11 Darryl Sutter 2003–2006 210 107 73 15 15 58,1 33 18 15 54,5
12 Jim Playfair 2006–2007 82 43 29 — 10 52,4 6 2 4 33,3
13 Mike Keenan 2007–2009 164 88 60 — 16 58,5 13 5 8 38,5
14 Brent Sutter 2009–2012 246 118 90 — 38 55,7 — — — —
15 Bob Hartley 2012–2016 294 134 135 — 25 49,8 11 5 6 45,4 2015 Jack Adams Award
16 Glen Gulutzan 2016- —

Directores xerais[editar | editar a fonte]

Ao longo da súa historia, os Calgary Flames tiveron oito directores xerais. O primeiro en ostentar o posto foi Cliff Fletcher, a quen nomearon en 1972, cando se fundou a franquía en Atlanta. Fletcher permaneceu no cargo ata o 16 de maio de 1991, sendo o único director xeral co que o equipo gañou a Stanley Cup. Dende o 28 de abril de 2014 o director xeral da franquía é Brad Treliving, que chegou tras un breve período de interinidade no cargo de Brian Burke.[113]

Directores xerais dos Calgary Flames
Nº Nome Período Notas
1 Cliff Fletcher 1972 – 16 de maio de 1991
2 Doug Risebrough 16 de maio de 1991 – 3 de novembro de 1995
3 Al Coates 3 de novembro de 1995 – 11 de abril de 2000
4 Craig Button 6 de xuño de 2000 – 11 de abril de 2003
5 Darryl Sutter 11 de abril de 2003 – 28 de decembro de 2010
6 Jay Feaster 28 de decembro de 2010 – 12 de decembro de 2013
7 Brian Burke 12 de decembro de 2013 – 28 de abril de 2014 Presidente, foi interino
8 Brad Treliving 28 de abril de 2014 – Presente

Membros do Hall of Fame[editar | editar a fonte]

Xogadores[editar | editar a fonte]

Lanny McDonald presenta a Jarome Iginla cun stick dourado. Os dous son os únicos xogadores en anotaren o seu gol número 500 coa camisola dos Flames.

Varios membros dos Flames foron honrados polo Hockey Hall of Fame durante a historia do equipo en Calgary. Lanny McDonald foi o primeiro xogador da franquía en ser introducido, gañando a elección en 1992. McDonald rexistrou 215 goles en 492 partidos cos Flames, incluíndo un récord de equipo con 66 goles na tempada 1982-83. A el uníuselle no ano 2000 o seu compañeiro de equipo na tempada que os Flames gañaron a Stanley Cup, Joe Mullen. Mullen pasou cinco tempadas no equipo de Calgary, conseguindo 388 puntos e gañando dúas veces o Lady Byng Trophy. Grant Fuhr, elixido en 2003, converteuse no terceiro ex xogador dos Flames en formar parte do Hall of Fame. Fuhr tan só xogou unha tempada en Calgary; con todo, conseguiu a vitoria número 400 da súa carreira coa camisola dos Flames, unha vitoria fronte aos Florida Panthers o 22 de outubro de 1999.[114] En 2007, Al MacInnis converteuse no cuarto xogador en xogar nos Flames que ingresou no Hall of Fame, e o terceiro en mostrar as súas credenciais para entrar no Hall of Fame principalmente pola súa carreira nos Flames. MacInnis foi xogador dos Flames dende 1981 ata 1994, e en 1989 gañou o Conn Smythe Trophy como MVP dos play-offs.[115] O 9 de novembro de 2009, Brett Hull converteuse no quinto xogador na historia dos Calgary Flames en entrar no Hockey Hall of Fame.[116] Hull foi elixido no posto 117 no draft de 1984 polos Flames, e comezou a súa carreira na NHL xogando dúas tempadas (1986–1988) en Calgary. O 28 de xuño de 2011, anunciouse que os antigos dianteiros dos Flames Doug Gilmour e Joe Nieuwendyk se converterían no sexto e sétimo membros do equipo en entrar no Hockey Hall of Fame na categoría de xogadores.[117] O último xogador introducido no Hall of Fame foi o ruso Sergei Makarov, seleccionado en 2016.

Xogadores incluídos no Hockey Hall of Fame
Ano de
entrada 		Nome Período(s) nos Flames Referencia
2003 Grant Fuhr 1999-2000 [118]
2011 Doug Gilmour 1988-1992 [119]
2009 Brett Hull 1985-1988 [120]
2007 Al MacInnis 1981-1994 [121]
1992 Lanny McDonald 1981-1989 [122]
2000 Joe Mullen 1985-1990 [123]
2011 Joe Nieuwendyk 1986-1995 [124]
2015 Phil Housley 1994-1996
1998-2001		 [125]
2016 Sergei Makarov 1989-1993 [126]

Outras personalidades no Hall of Fame[editar | editar a fonte]

O antigo adestrador "Badger" Bob Johnson uniuse a McDonald na votación de 1992, sendo elixido na categoría de "construtores".[nota 6] Johnson adestrou cinco tempadas os Flames entre 1982 e 1987, e as súas 193 vitorias seguen a ser un récord do equipo. Cliff Fletcher foi director xeral dos Flames dende o inicio da franquía en 1972 ata 1991. Fletcher foi introducido en 2004. En 2006, Harley Hotchkiss converteuse no terceiro "construtor" dos Flames en ser elixido. Hotchkiss foi o gobernador do equipo, e foi un dos membros do grupo empresarial orixinal que mercou e levou os Flames a Calgary en 1980. Durante moitos anos foi presidente da Xunta de Directores da NHL, durante os cales xogou un papel importante na resolución do lockout da tempada 2004-05.[114] O socio propietario orixinal Doc Seaman foi incluído de xeito similar en 2010.[127]

O locutor de radio dos Flames Peter Maher foi nomeado gañador do Foster Hewitt Memorial Award en 2006 polos seus anos de servizo como locutor de radio play-by-play dos Calgary Flames. Maher foi a voz da radio dos Flames dende 1981, a segunda tempada do equipo en Calgary. Puxo a súa voz en seis All-Star Games e catro finais da Stanley Cup.[114] O adestrador dos Flames durante moito tempo Bearcat Murray foi engadido ao Hockey Hall of Fame en 2009 pola Professional Hockey Athletic Trainers Society e a Society of Professional Hockey Equipment Managers.[128] En 2016, o ex xogador dos Flames Pat Quinn foi introducido como "construtor" no Hockey Hall of Fame.[129]

Trofeos[editar | editar a fonte]

Trofeos colectivos[editar | editar a fonte]

Réplica da Stanley Cup de 1989.
Stanley Cup

Premio final da National Hockey League, coroa ao mellor equipo das series eliminatorias. Os Calgary Flames gañaron o trofeo nunha ocasión ao longo da súa historia, tendo chegado en dúas ocasións máis á final da Stanley Cup:[130]

Presidents' Trophy

A primeira vez que se entregou este trofeo ao mellor equipo da liga regular foi na tempada 1985-86.[131] Dende aquela os Flames gañaron dúas veces o Presidents' Trophy:[132]

Clarence S. Campbell Bowl

O Clarence S. Campbell Bowl é actualmente o trofeo outorgado ao campión da Conferencia Oeste. Os Flames gañaron este galardón en tres ocasións ao longo da súa historia:[133]

  • Campión dos play-offs da Campbell Conference: 1986, 1989
  • Campión dos play-offs da Conferencia Oeste: 2004
Campionatos de división

Trofeos individuais[editar | editar a fonte]

Art Ross Trophy

O trofeo Art Ross outórgase ao xogador que máis puntos conseguiu na liga regular. Un xogador dos Flames conseguiu este trofeo:

Calder Memorial Trophy

O Trofeo Memorial Calder premia o mellor rookie da tempada.[nota 7] Tres xogadores dos Calgary Flames gañaron este galardón, xa que Eric Vail e Willi Plett gañaron o trofeo cando a franquía aínda estaba en Atlanta:[136]

Conn Smythe Trophy

O trofeo Conn Smythe entrégase cada ano dende a tempada1964-1965 ao mellor xogador[nota 8] das series eliminatorias. Na historia da franquía un único xogador gañou o trofeo:[137]

William M. Jennings Trophy

O trofeo William M. Jennings outórgase anualmente dende a 1981-82 ao porteiro menos goleado da liga regular. Un xogador dos Flames conseguiu este galardón:[138]

King Clancy Memorial Trophy

O trofeo King Clancy premia cada ano o xogador que demostrou o mellor exemplo de liderado dentro e fóra da pista e contribuíse á sociedade. Tres xogadores dos Flames gañaron este galardón na historia da franquía:[139]

Lady Byng Memorial Trophy

O trofeo Lady Byng outórgase ao xogador que se considera que ten o mellor espírito deportivo, mantendo un rendemento excepcional no xeo; a Asociación de Xornalistas de hóckey profesional outorga os votos para atribuír o trofeo tendo en conta tanto o rendemento no xeo como o número de minutos de penalización acumulados. Dous xogadores dos Flames recibiron o trofeo Lady Byng, xa que Bob MacMillan o gañou cando a franquía aínda estaba radicada en Atlanta:[140]

Ted Lindsay Award

O trofeo Ted Lindsay, coñecido ata 2010 polo nome de trofeo Lester B. Pearson, é entregado cada ano ao mellor xogador da NHL segundo os votos dos seus compañeiros. Un xogador dos Flames conseguiu o trofeo:[141]

Bill Masterton Memorial Trophy

O trofeo Bill Masterton é un premio outorgado ao xogador que mellor exemplifica os valores de perseveranza e espírito de equipo. Os xogadores dos Flames que conseguiron este galardón son:[142]

Mark Messier Leadership Award

Patrocinado por Bridgestone, o premio Mark Messier outórgase ao líder no xeo, ao motivador do equipo e pola súa adicación á comunidade. Un xogador dos Flames gañou este premio dende a súa creación na tempada 2006-07:[143]

Jack Adams Award

O premio Jack Adams outórgase dende a tempada 1973-74 ao mellor adestrador da tempada.[144] Só un adestrador dos Flames recibiu o galardón:[145]

NHL Foundation Award

O premio da Fundación NHL entrégase ao xogador que se aplica compromiso, perseveranza e liderado para enriquecer as vidas das persoas na súa comunidade. Dous xogadores dos Flames gañaron este galardón:[146]

Maurice "Rocket" Richard Trophy

O trofeo Maurice Richard entrégase anualmente dende a tempada 1998-99 ao máximo goleador da liga regular. Un xogador dos Flames gañou o trofeo en dúas ocasións:[147]

Vezina Trophy

O trofeo Vézina é un trofeo concedido aos porteiros da NHL. De 1927 a 1982, o trofeo premiaba o mellor porteiro da liga regular. Un porteiro dos Flames conseguiu o galardón na historia da franquía:[148]

NHL Plus/Minus Award

O premio Plus/Minus da NHL concedéuselle entre 1983 e 2007 ao xogador con mellor rexistro de plus/minus. Os seguintes xogadores dos Flames conseguiron o galardón na historia da franquía:[149]

Notas[editar | editar a fonte]

  1. ↑ Non se lles permitiu aos xogadores soviéticos ingresar en equipos occidentais ata 1989.[14]
  2. ↑ En hóckey sobre xeo un shutout consiste en que o porteiro dun equipo consiga non encaixar ningún gol ao final do partido.
  3. ↑ Os equipos clasificados como wild cards son os dous equipos de cada conferencia que se clasificaron para os play-offs na sétima e oitava posición, por detrás dos tres mellores de cada división. A clasificación como wild card non atende á clasificación dos equipos nas súas divisións, senón ao número total de puntos conseguidos, podendo clasificarse dous equipos dunha mesma división.
  4. ↑ As estatísticas non inclúen os seus números como adestrador dos Atlanta Flames.
  5. ↑ Adestrador interino.
  6. ↑ Esta categoría é denominada en inglés builders.
  7. ↑ O termo «rookie» designa os xogadores que debutan como profesionais esa tempada.
  8. ↑ Denominado en inglés Most Valuable Player ou MVP.
Referencias
  1. ↑ Boer, Peter (2006). The Calgary Flames. Overtime Books. p. 12. ISBN 1-897277-07-5. 
  2. ↑ "History of the New York Islanders". Sports E-Cyclopedia (en inglés). Tank Productions. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  3. ↑ 3,0 3,1 3,2 "History of the Atlanta Flames". Sports E-Cyclopedia (en inglés). Tank Productions. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  4. ↑ "Atlanta Flames seasons" (en inglés). The Internet Hockey Database. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  5. ↑ Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 219. 
  6. ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Duhatschek, Eric; et al. (2001). Hockey Chronicles. New York City: Checkmark Books. ISBN 0-8160-4697-2. 
  7. ↑ 7,0 7,1 7,2 Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 4. 
  8. ↑ Donovan, Michael Leo (1997). The Name Game: Football, Baseball, Hockey & Basketball How Your Favorite Sports Teams Were Named. Toronto: Warwick Publishing. ISBN 1-895629-74-8. 
  9. ↑ "Nelson Skalbania". Edmonton Oilers Heritage (en inglés). Edmonton Oilers. Arquivado dende o orixinal o 27 de novembro de 2007. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  10. ↑ Zeman, Gary (1986). Alberta on Ice. Heritage House. p. 94. ISBN 0-9692320-0-4. 
  11. ↑ 11,0 11,1 Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2007–08 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 105. 
  12. ↑ Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 131. 
  13. ↑ Boer, Peter (2006). The Calgary Flames. Overtime Books. p. 51. ISBN 1-897277-07-5. 
  14. ↑ Calgary Flames (Hockey team), Monica Zurowski, Calgary Herald (Firm) (2006). The Fire Inside : Celebrating 25 Years of Calgary Frames Spirit Abd Hockey History. CanWest Books. p. 45. ISBN 9781897229019. 
  15. ↑ "25th anniversary of 1989: Cliff Fletcher’s outside-the-box thinking made him one of the best of the era" (en inglés). Calgary Herald. Arquivado dende o orixinal o 19 de novembro de 2016. Consultado o 19 de novembro de 2016. 
  16. ↑ 16,0 16,1 Dolezar, John A. (27 de setembro de 2002). "Sweeping changes" (en inglés). Sports Illustrated. Arquivado dende o orixinal o 19 de marzo de 2007. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  17. ↑ 17,0 17,1 17,2 17,3 17,4 17,5 Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2007–08 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 232. 
  18. ↑ "Calgary Flames seasons" (en inglés). The Internet Hockey Database. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  19. ↑ "Dynasty Players: Steve Smith" (en inglés). Edmonton Oilers Heritage. Arquivado dende o orixinal o 26 de xullo de 2012. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  20. ↑ "1985-86 NHL Playoff Results" (en inglés). hockeydb.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  21. ↑ Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 125. 
  22. ↑ Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 124. 
  23. ↑ Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. g. 123. 
  24. ↑ Sportak, Randy (2004-04-16). "Smyl doesn't lose sleep over big save". Calgary Sun. 
  25. ↑ 25,0 25,1 Shea, Kevin (4 de abril de 2003). "One on one with Lanny McDonald". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  26. ↑ "Al MacInnis". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  27. ↑ "THE STANLEY CUP. ENGRAVING FACTS, FIRSTS & FAUX PAS" (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 26 de outubro de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  28. ↑ "Norman Kwong" (en inglés). thecanadianencyclopedia.ca. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  29. ↑ "New Rules for Rookies". The New York Times (en inglés). 20 de xuño de 1990. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  30. ↑ "One on One with Cliff Fletcher". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  31. ↑ "History of the Calgary Flames". Sports E-Cyclopedia (en inglés). Tank Productions. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  32. ↑ 32,0 32,1 32,2 32,3 Gardiner, Andy (25 de maio de 2004). "Flames: Bright spot for Canada". USA Today (en inglés). Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  33. ↑ Cox, Damien (7 de novembro de 2007). "What is Ottawa's success worth to Canadians, NHL? A lot". ESPN. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  34. ↑ "Flames aim to save team by end of June" (en inglés). CBC Sports. 18 de maio de 2000. Consultado o 26 de outubro de 2016. 
  35. ↑ "Flames reach season ticket goal" (en inglés). CBC Sports. 10 de novembro de 2000. Arquivado dende o orixinal o 24 de outubro de 2012. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  36. ↑ "Flames hire coach Darryl Sutter" (en inglés). CBC Sports. 28 de decembro de 2002. Consultado o 19 de novembro de 2016. 
  37. ↑ Johnson, George (23 de xaneiro de 2006). "In Sutter, Flames (and fans) trust" (en inglés). ESPN. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  38. ↑ "Miikka Kiprusoff profile" (en inglés). tsn.ca. Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2014. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  39. ↑ "Miikka Kiprusoff profile" (en inglés). nhlpa.com. Arquivado dende o orixinal o 21 de novembro de 2007. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  40. ↑ "Flames reach Stanley Cup finals" (en inglés). CBC Sports. 20 de maio de 2004. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  41. ↑ "Recap: Calgary 3, Vancouver 2, OT" (en inglés). Yahoo! Sports. 20 de abril de 2004. Arquivado dende o orixinal o 05 de marzo de 2016. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  42. ↑ Bergman, Brian (21 de xuño de 2004). "The Flames nearly brought the Stanley Cup home, and grateful Calgary gave thanks". Maclean's Magazine (en inglés) (The Canadian Encyclopedia). Arquivado dende o orixinal (Reprint) o 07 de febreiro de 2009. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  43. ↑ Podel, Ira (19 de xaneiro de 2005). "Linden, Hotchkiss to meet again". USA Today (en inglés). Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  44. ↑ "2005-06 National Hockey League Standings" (en inglés). hockeydb.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  45. ↑ "2005-06 NHL Playoff Results" (en inglés). hockeydb.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  46. ↑ "Flames name Keenan new head coach" (en inglés). TSN. 14 de xuño de 2007. Arquivado dende o orixinal o 09 de outubro de 2007. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  47. ↑ "Flames All-Time Countdown: The Final Chapter" (en inglés). Matchsticks and Gasoline. 6 de outubro de 2014. Arquivado dende o orixinal o 18 de outubro de 2019. Consultado o 18 de novembro de 2019. 
  48. ↑ Johnson, George (7 de abril de 2010). "Sutter's blueprint has failed". Calgary Herald (en inglés). 
  49. ↑ Hall, Vicki (28 de decembro de 2010). "Darryl Sutter resigns as Flames GM, Brent stays". Calgary Herald (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 04 de marzo de 2016. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  50. ↑ "Flames make Feaster permanent GM" (en inglés). Canadian Broadcasting Corporation. 16 de maio de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  51. ↑ "Jarome Iginla has hat trick and an assist for Calgary, Flames still eliminated" (en inglés). ESPN. 6 de abril de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  52. ↑ Brownlee, Robin (20 de febreiro de 2011). "Kiprusoff bests temps, pucks, for first outdoor shutout" (en inglés). National Hockey League. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  53. ↑ "Penguins Acquire Forward Jarome Iginla from Calgary in Exchange for Ben Hanowski, Kenny Agostino and a 2013 First-Round Draft Pick" (en inglés). Pittsburgh Penguins. 28 de marzo de 2013. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  54. ↑ NHL.com (ed.). "2013-2014 Standings" (en inglés). Consultado o 8 de abril de 2015. 
  55. ↑ "Kings eliminated from playoff contention by Flames". USA Today (en inglés). 10 de abril de 2015. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  56. ↑ "2014-15 NHL Playoff Results" (en inglés). hockeydb.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  57. ↑ Stubbs, Dave (31 de marzo de 2016). "Woe Canada. No playoffs this year north of border" (en inglés). NHL.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  58. ↑ Vickers, Aaron (3 de maio de 2016). "Flames relieve Bob Hartley of coaching duties" (en inglés). NHL.com. Arquivado dende o orixinal o 14 de agosto de 2016. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  59. ↑ Gilbertson, Wes (17 de xuño de 2016). "Calgary Flames GM figures coaching hire Glen Gulutzan is 'perfect fit'". Calgary Herald (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 17 de xuño de 2016. Consultado o 12 de outubro de 2017. 
  60. ↑ Strachan, Al (1-5-1986). "Flukey Flame goal halts Oilers' reign". The Globe and Mail. p. D9. 
  61. ↑ Sports Publishing LLC (ed.). "1987-88 NHL Season Standings". Hockey-Reference.com (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 14 de abril de 2015. Consultado o 9 de abril de 2015. 
  62. ↑ Strachan, Al (April 26, 1988). "Flames go out as Oilers sweep series". The Globe and Mail. p. A23. 
  63. ↑ Loewen, Gary (27-5-1988). "Oilers sweep Bruins to win Stanley Cup". The Globe and Mail. p. A1. 
  64. ↑ mcubed.net (ed.). "Series records : Calgary Flames(H) against Edmonton Oilers(A)" (en inglés). Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  65. ↑ hockey-reference.com (ed.). "1983 NHL Stanley Cup Smythe Division Finals. Edmonton Oilers defeat Calgary Flames 4-1" (en inglés). Consultado o 11 de novembro de 2022. 
  66. ↑ hockey-reference.com (ed.). "1984 NHL Stanley Cup Smythe Division Finals. Edmonton Oilers defeat Calgary Flames 4-3" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2020. Consultado o 9 de abril de 2015. 
  67. ↑ hockey-reference.com (ed.). "1986 NHL Stanley Cup Smythe Division Finals. Calgary Flames defeat Edmonton Oilers 4-3" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 15 de abril de 2015. Consultado o 9 de abril de 2015. 
  68. ↑ hockey-reference.com (ed.). "1988 NHL Stanley Cup Smythe Division Finals. Edmonton Oilers defeat Calgary Flames 4-0" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 15 de abril de 2015. Consultado o 9 de abril de 2015. 
  69. ↑ hockey-reference.com (ed.). "1991 NHL Stanley Cup Smythe Division Semi-Finals. Edmonton Oilers defeat Calgary Flames 4-3" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 13 de abril de 2020. Consultado o 9 de abril de 2015. 
  70. ↑ "The Saddledome Foundation–An Historical Perspective" (DOC) (en inglés). City of Calgary. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  71. ↑ Tucker, Larry (1994-06-24). "Method to this madness". Calgary Sun. p. 62. 
  72. ↑ Miller, Mark (14 de xuño de 1997). "Hitmen finally go up in Flames". Calgary Sun (en inglés). p. S5. 
  73. ↑ Francis, Eric (19 de marzo de 2005). "Kisio on the hot seat" (en inglés). Calgary Sun. Arquivado dende o orixinal o 17 de xullo de 2012. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  74. ↑ "The Calgary Flames and Concorde Entertainment Group announce venture to introduce hybrid restaurant, bar and entertainment facility to open in August 2006" (en inglés). Calgary Flames. 20 de abril de 2006. Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2014. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  75. ↑ "Flames Central and Wildfire Grill open to public" (en inglés). Calgary Flames. 10 de abril de 2007. Arquivado dende o orixinal o 07 de abril de 2014. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  76. ↑ Rumbolt, Ryan (14 de xaneiro de 2017). "Flames Central changing name back to Palace Theatre". Calgary Herald (en inglés). Consultado o 13 de outubro de 2017. 
  77. ↑ Hanlon, Peter e Kelso, Sean (ed.). 2009–10 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. p. 27. 
  78. ↑ "Alberta to get first children's hospice" (en inglés). CBC. 9 de maio de 2007. Arquivado dende o orixinal o 06 de xuño de 2007. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  79. ↑ Sylvester, Krista (26 de febreiro de 2010). "Flames fall to Townsend Tigers" (en inglés). Metro News. Arquivado dende o orixinal o 19 de novembro de 2016. Consultado o 18 de novembro de 2016. 
  80. ↑ 80,0 80,1 Foster, Chris (5 de xuño de 2004). "It's one for all for Flames". Los Angeles Times (en inglés). p. D5. 
  81. ↑ James, Brant (20 de maio de 2004). "Flames reach Stanley Cup final" (en inglés). St. Petersburg Times. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  82. ↑ 82,0 82,1 Rodriguez, Jose (14 de abril de 2006). "Red Mile reality check". Calgary Sun (en inglés). 
  83. ↑ Seskus, Tony; Myers, Sean (2 de maio de 2006). "The party's over for the Red Mile". Calgary Herald (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 05 de febreiro de 2016. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  84. ↑ Fisher, Scott (21-5-2004). "Red-hot jersey breaks record". Calgary Sun. 
  85. ↑ Sigurdson, Hal (18-4-1987). "Whiteout aside, defence tells tale". Winnipeg Free Press. p. 83. 
  86. ↑ sportslogos.net (ed.). "Calgary Flames Logos" (en inglés). Consultado o 6 de xaneiro de 2015. 
  87. ↑ 87,0 87,1 Calgary Flames Hockey Club, ed. (4 de setembro de 2007). "Flames unveil new look Rbk Edge uniform" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 17 de outubro de 2007. Consultado o 6 de xaneiro de 2015. 
  88. ↑ Karol, Kristofer. statenews.com, ed. "NHL 'quacked' up with hockey jersey switch" (en inglés). Archived from the original on 11 de outubro de 2007. Consultado o 6 de xaneiro de 2015. 
  89. ↑ "FLAMES HISTORY" (en inglés). Calgary Flames. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  90. ↑ 90,0 90,1 Ralph, Christopher (20 de febreiro de 2011). "NHL 2011 Heritage Classic Viewers Guide Part 1: Stats and Storylines" (en inglés). thehockeywriters.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  91. ↑ "NHL Unveils 2011 Heritage Classic Logo, Jerseys At Calgary's McMahon Stadium" (en inglés). sbnation.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  92. ↑ Krause, Darren (21 de setembro de 2016). "Calgary Flames unveil retro third jersey for 2016/17 NHL season" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 22 de outubro de 2016. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  93. ↑ "Mascot Madness" (en inglés). CBC Sports. Archived from the original on 26 de marzo de 2007. Consultado o 12 de xaneiro de 2015. 
  94. ↑ Panaccio, Tim (23 de xaneiro de 2003). Philadelphia Inquirer, ed. "Flames' mascot is left speechless Harvey the Hound got too close to Oilers coach Craig MacTavish, and got his tongue ripped out" (en inglés). Consultado o 12 de xaneiro de 2015. 
  95. ↑ Francis, Eric (21-9-2003). "The uncivil war". Calgary Sun. 
  96. ↑ Canadian Olympic Association (ed.). XV Olympic Winter Games: Official Report (PDF) (en inglés). pp. 160–163. ISBN 0-921060-26-2. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  97. ↑ hockeydb.com (ed.). "Calgary Flames Yearly Attendance Graph" (en inglés). Consultado o 7 de xaneiro de 2015. 
  98. ↑ City of Calgary Archives, ed. (11 de marzo de 2002). "Olympic Saddledome" (en inglés). Consultado o 9 de abril de 2015. 
  99. ↑ HockeyArenas.net (ed.). "Arena History" (en inglés). Consultado o 9 de abril de 2015. 
  100. ↑ HockeyArenas.net (ed.). "Calgary Flames" (en inglés). Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  101. ↑ 101,0 101,1 www.hockeydb.com (ed.). "Calgary Flames Minor League Affiliate History" (en inglés). Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  102. ↑ "Calgary Flames Roster" (en inglés). NHL.com. Consultado o 13 de outubro de 2017. 
  103. ↑ "Calgary Flames Hockey Transactions" (en inglés). TSN.ca. Consultado o 13 de outubro de 2017. 
  104. ↑ "Calgary Flames" (en inglés). sportsecyclopedia.com. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  105. ↑ Flames.com (ed.). "All Draft Choices Round 1" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 02 de abril de 2015. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  106. ↑ "Calgary Flames Career Leaders" (en inglés). hockey-reference.com. Consultado o 11 de novembro de 2022. 
  107. ↑ CBS Sportsline (ed.). "Calgary Flames history" (en inglés). Consultado o 21 de febreiro de 2015. 
  108. ↑ Flames.com, ed. (15 de febreiro de 2012). "Flames introduce "Forever a Flame"" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 21 de outubro de 2016. Consultado o 21 de febreiro de 2015. 
  109. ↑ Vickers, Aaron. Flames.com, ed. "'Forever a Flame,' Nieuwendyk to receive honor" (en inglés). Consultado o 21 de febreiro de 2015. 
  110. ↑ "Doug Risebrough coaching record". Hockey-Reference.com (en inglés). Sports Reference, LLC. Arquivado dende o orixinal o 06 de setembro de 2008. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  111. ↑ "Greg Gilbert coaching record". Hockey-Reference.com (en inglés). Sports Reference, LLC. Arquivado dende o orixinal o 12 de outubro de 2008. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  112. ↑ "Jim Playfair coaching record". Hockey-Reference.com (en inglés). Sports Reference, LLC. Arquivado dende o orixinal o 19 de maio de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  113. ↑ CBC Sports, ed. (28 de abril de 2014). "Brad Treliving excited to be new Flames GM" (en inglés). Consultado o 30 de febreiro de 2015. 
  114. ↑ 114,0 114,1 114,2 Hanlon, Peter and Kelso, Sean (ed.). 2006–07 Calgary Flames Media Guide. Calgary Flames Hockey Club. pp. gs. 20–21. 
  115. ↑ Burnside, Scott (9 de novembro de 2007). "2007 Hockey Hall of Fame—Al MacInnis bio" (en inglés). ESPN. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  116. ↑ "Hockey Hall of Fame Announces 2009 Inductees". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. 23 de xuño de 2009. Arquivado dende o orixinal o 16 de xuño de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  117. ↑ "Hockey Hall of Fame welcomes four" (en inglés). 29 de xuño de 2011. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  118. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Grant Fuhr" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  119. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Doug Gilmour" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  120. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Brett Andrew Hull" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  121. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Al MacInnis" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  122. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Lanny King McDonald" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  123. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Joseph Mullen" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  124. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Joe Nieuwendyk" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  125. ↑ "Phil Housley". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  126. ↑ "Eric Lindros, Sergei Makarov Headline Hockey Hall Of Fame’s 2016 Class". nesn.com (en inglés). 27 de xuño de 2016. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  127. ↑ "Ciccarelli, Granato, Jimmy D lead Hall call" (en inglés). National Hockey League. 22 de xuño de 2010. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  128. ↑ Johnson, George (2 de novembro de 2008-11-02). "The One and Only Bearcat". Calgary Herald. Arquivado dende o orixinal o 03 de marzo de 2016. Consultado o 25 de outubro de 2016. 
  129. ↑ "Eric Lindros, Pat Quinn among four elected to Hockey Hall of Fame". thestar.com (en inglés). 27 de xuño de 2016. Arquivado dende o orixinal o 24 de outubro de 2016. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  130. ↑ The Sports Network (ed.). "Winners and Finalists Since 1893" (en inglés). Archived from the original on 02 de maio de 2008. Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  131. ↑ En « Official Guide & Record Book / 2010 », páx 213
  132. ↑ NHL.com (ed.). "Presidents' Trophy" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  133. ↑ Legends of Hockey (ed.). "Clarence S. Campbell Bowl Winners" (en inglés). Consultado o 5 de xaneiro de 2015. 
  134. ↑ NHL.com (ed.). "Art Ross Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  135. ↑ Hockey DB (ed.). "NHL 2001-02 League Leaders" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  136. ↑ NHL.com (ed.). "Calder Memorial Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  137. ↑ NHL.com (ed.). "Conn Smythe Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  138. ↑ NHL.com (ed.). "William M. Jennings Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  139. ↑ NHL.com (ed.). "King Clancy Memorial Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  140. ↑ "Lady Byng Memorial Trophy". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  141. ↑ NHL.com (ed.). "Ted Lindsay Award" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  142. ↑ NHL.com (ed.). "Bill Masterton Memorial Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  143. ↑ NHL.com (ed.). "Bridgestone Messier Leadership Award" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  144. ↑ "Jack Adams Award". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Arquivado dende o orixinal o 07 de decembro de 2014. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  145. ↑ "Jack Adams Award Winners". Legends of Hockey (en inglés). Hockey Hall of Fame. Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  146. ↑ NHL.com (ed.). "NHL Foundation Award" (en inglés). Consultado o 24 de outubro de 2016. 
  147. ↑ NHL.com (ed.). "Maurice Richard Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  148. ↑ NHL.com (ed.). "Vezina Trophy" (en inglés). Consultado o 12 de marzo de 2015. 
  149. ↑ NHL.cz (ed.). "Bud Light Plus-Minus Award" (en checo). Archived from the original on 06 de outubro de 2007. Consultado o 12 de marzo de 2015. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]


Erro no código da cita: As etiquetas <ref> existen para un grupo chamado "lower-alpha", pero non se atopou a etiqueta <references group="lower-alpha"/> correspondente

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Calgary_Flames&oldid=6707793»