Boecio

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
Boecio
Nome completoAnicius Manlius Severinus Boethius
Nacementoc. 480, anos 470xuliano e anos 470xuliano
Lugar de nacementoRoma
Falecementoanos 520xuliano, 25 de outubro de 524 e 524
Lugar de falecementoPavia
Causadecapitación
SoterradoSan Pietro in Ciel d'Oro
NacionalidadeReino ostrogodo
RelixiónIgrexa católica
Ocupaciónfilósofo, escritor, musicólogo, teórico da música, político, matemático e tradutor
PaiManlius Boethius
CónxuxeElpis
FillosBoethius e Symmachus
Coñecido porA Consolação da Filosofia, Opuscula sacra, History, elogia e De institutione musica
Na rede
Bitraga: 2077 Musicbrainz: febb8d96-761d-4c19-b0c3-cb53d8a2dd52 IMSLP: Category:Boëthius,_Anicius_Manlius_Severinus Editar o valor em Wikidata
editar datos en Wikidata ]

Anicio Manlio Torcuato Severino Boecio (en latín, Anicius Manlius Severinus Boethius)[1] coñecido como Boecio, nado en Roma contra o 480 e finado en Pavia no 526, foi un senador romano, cónsul, magister officiorum, historiador, aínda que é coñecido, sobre todo, como filósofo de comezos da Idade Media.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Ilustración medieval de Boecio.

Boecio proviña dunha antiga familia romana, os Anicii.[2] A familia gozaba do rango senatorial, o máis alto rango entre os patricios romanos. A esta familia pertenceron dous emperadores (Petronio Máximo e Olibrio) e un Papa. Aínda que as filiacións non están absolutamente confirmadas, parece que o propio avó de Boecio, do mesmo nome, era senador e desempeñou o cargo de prefecto do pretorio de Italia. No exercicio do cargo foi asasinado a resultas da conxuración que depuxo ao xeneral Aecio.[3] Tamén o pai de Boecio, Manlio Boecio, foi senador e chegou a exercer o consulado.

O seu pai morreu sendo Boecio cativo. Foi acollido por Quinto Aurelio Memio Símaco, membro tamén da clase senatorial romana, quen financiou os seus estudos de retórica e filosofía, coñecementos que ampliou en Atenas. Casou con Rusticiana, filla de Símaco.[4]

No ano 520 foi nomeado magister officiorum, cargo equivalente ao que podería chamarse un primeiro ministro, do rei ostrogodo Teodorico. Nomeou cónsules os seus dous fillos, Flavio Símaco e Flavio Boecio. A acumulación de tanto poder despertou os celos do partido filogótico, polo que foi acusado de conspiración polo referendarius Cipriano, membro dese partido. Foi encarcerado, torturado e decapitado en Ager Calventenus, ao norte de Pavia, "inxustamente", segundo el mesmo, por intentar protexer o Senado.

Dialectica, 1547.

Obra[editar | editar a fonte]

Co propósito de unificar ambas as escolas filosóficas, propúxose traducir ao latín as obras de Aristóteles e de Platón, mais non concluíu o seu proxecto: só se conservan a súa tradución das Categorías e do Peri hermeneias de Aristóteles e da Isagoge de Porfirio. Étienne Gilson afirma que Boecio foi, para o escolasticismo medieval, polas súas traducións, comentarios e escritos, a principal autoridade en Lóxica da Idade Media até que no século XIII foi traducido ao latín e comentado directamente o Organon completo de Aristóteles. Na súa obra principal realiza a distinción, que logo sería central para a Escolástica, entre id quod est (todo o ente) e quo est ou esse (aquilo que fai que o ente sexa).

Consolación da filosofía, tradución ao galego da obra de Boecio.

A súa obra máis famosa é porén Consolación da filosofía. Trátase dun diálogo entre o propio Boecio e Filosofía, personaxe alegórico feminino que aparece perante Boecio para aclararlle o problema do destino, de por que os malvados logran recompensa e os xustos non. Filosofía intenta suavizar a súa aflición demostrándolle que a verdadeira felicidade consiste no desprezo dos bens deste mundo e na posesión dun ben imperecedoiro, que coincide coa Providencia universal que goberna todas as cousas, concepto este que toma do Estoicismo. O tema relaciónase directamente coa caída en desgraza do propio Boecio, polo cal se cre que esta obra foi composta no cárcere durante o longo ano que pasou antes de ser executado.

Este traballo tivo unha grande importancia para a ulterior teoloxía do Cristianismo medieval, pese a que tanto a metodoloxía como a terminoloxía que utiliza Boecio son simplemente filosóficas e en ningún momento presenta a cuestión en termos de fe cristiá. Por iso se chegou a discutir, incluso, se Boecio era realmente cristián.

Tamén escribiu sobre aritmética (De arithmetica), música (De música), e de teoloxía (Opuscula theologiae, cinco libros).

Traducións ao galego[editar | editar a fonte]

Consolación da filosofía foi traducida ao galego por Helena de Carlos, publicada por Editorial Galaxia en 2005 na colección Clásicos en Galego.[5]

Eponimia[editar | editar a fonte]

  • Na súa memoria, denominouse Boethius a un cráter da Lúa.[6]
  • Tamén en Mercurio, outro cráter leva o seu nome de Boethius.[7]
  • Igualmente, o asteroirde 6617, denomínase Boethius, na súa honra.

Notas[editar | editar a fonte]

  1. Marenbon 2003, p. 7
  2. Kaylor & Philips 2012, p. 1.
  3. Heather (2005), pp. 244–245
  4. Boecio (2005), p. 9
  5. "Consolación da filosofía". Cultura Galega. 2005. 
  6. "Boerhius". Gazetteer of Planetary Nomenclature (en inglés). 18 de outubro de 2010. Consultado o 7 de febreiro de 2023. 
  7. "Boethius". Gazetteer of Planetary Nomenclature (en inglés). 7 de outubro de 2016. Consultado o 7 d febreiro de 2023. 

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Bibliografía[editar | editar a fonte]

  • Boecio (2005). Consolación da filosofía. Colección: Clásico en galego, nº 5. (introdución de Helena de Carlos). Vigo: Galaxia. ISBN 978-84-8288-820-0. 
  • Heather, Peter (2005). The Fall of the Roman Empire: A New History Of Rome And The Barbarians (en inglés). Oxford: Oxford University Press. ISBN 978-0195159547. 
  • Kaylor, Noel; Philips, Philip (2012). A Companion to Boethius in the Middle Ages (en inglés). Leiden: Brill Publishers. ISBN 978-9004183544. 
  • Marenbon, John (2003). Boethius, Great Medieval Thinkers (en inglés). Nova York: Oxford University Press. ISBN 978-0195134070. OCLC 186379876. 

Outros artigos[editar | editar a fonte]