Desembarco de Normandía

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Batalla de Normandía»)
Desembarque na praia Omaha fotografado por Robert F. Sargent.

Tamén coñecido por Operación Overlord, ou Desembarque de Normandía foi unha operación militar aerotransportada e anfibia levada a cabo polos Aliados o 6 de xuño de 1944 nas costas de Normandía no penúltimo ano da segunda guerra mundial.

Praia Omaha 6 de xuño de 1944.

Os aliados levaban esperando no sur de Inglaterra dúas semanas a que fixera bo tempo para que os avións soubesen onde deixar caer ós seus paracaidistas. Finalmente, o 6 de xuño quedou establecido como o "Día D". A "hora H" sería ás seis da mañá, cos primeiros raios do sol. O lugar sería Normandía, tendo en conta os esforzos aliados para que os alemáns pensasen que o desembarque ía ser no paso de Calais.

O día 5 bombardeáronse fortemente as posicións alemás na costa con 66.000 toneladas de bombas. Despregáronse dúas divisións aerotransportadas americanas (a 101ª e a 82ª, 17.000 homes) na península de Cotentin e unha británica (4.255 homes) no val de Odon. A súa misión era sabotea-la retagarda alemá.

A zona de desembraque dividiuse en seccións, chamadas:

  • Utah: Zona americana, sur de Cherburgo. Tardan pouco en conectar cos paracaidistas da 82ª.
  • Omaha: Zona americana, preto de Viervielle-sur-mer. A 352º División alemá sitúase xusto tralos cantís da praia. As divisións americanas 1ª e 4ª sofren numerosísimas baixas (3.000)
  • Gold : Zona británica, preto de Arromanches.
  • Xuno: Zona británica.
  • Sword: Zona británica e canadense. Montgomery recibira ordes de tomar Caen o mesmo día da invasión. Tardouse dúas semanas en toma-la cidade.

O obxectivo principal era Caen, cidade onde tiña o seu cuartel xeral o 1º Grupo Acoirazado alemán.

A fin da batalla de Normandía pode situarse no 30 de xuño, coa caída de Cherburgo, cuxo importante porto de gran calado converteuse na plataforma fundamental para a chegada do material pesado de guerra aliado.

París foi liberada en agosto, e os aliados efectuaron outro desembarco na costa mediterránea de Francia (Operación Anvil) como reforzo. Agora, o único que separaba ós Aliados do corazón do Reich era a Liña Sigfrido e o Rhin.

Defensas alemás[editar | editar a fonte]

As defensas da "muralla do Atlántico" (Atlantikwall) xermanas -baixo o mando de Erwin Rommel- concentrábanse en Calais, quedando virtualmente desprotexidas as praias normandas. O segundo dirixente foi o xefe supremo da fronte do oeste, Mariscal Von Rundstedt.

  • Bombardeiros: 100
  • Cazas: 70
  • Divisións: 58

Tropas aliadas de ataque[editar | editar a fonte]

O máximo responsable era o Comandante Aliado Supremo (Supreme Allied Commander), o xeneral Eisenhower. A frota de desembarco estaba baixo o mando dos almirantes Alan C. Kirk e Philip Vian.

  • Bombardeiros: 3.467
  • Cazas: 5.049
  • Divisións: 39 (tres aerotransportadas)
  • Avións de transporte e multipropósito: 4.600
  • Planeadores (que levaban ós paracaidistas): 2.591
  • Acoirazados: 6
  • Cruceiros de ataque: 23
  • Destrutores: 122
  • Torpedeiros: 360

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Outros artigos[editar | editar a fonte]