Antoni Maria Badia

Na Galipedia, a Wikipedia en galego.
(Redirección desde «Antoni Badia i Margarit»)
Antoni Maria Badia i Margarit
Nacemento30 de maio de 1920
Lugar de nacementoBarcelona
Falecemento16 de novembro de 2014
Lugar de falecementoBarcelona
SoterradoCamposanto de Montjuïc
NacionalidadeEspaña
Alma máterUniversidade de Barcelona
Ocupaciónlingüista, filólogo, profesor universitario e romanista
PremiosPremio de Honor das Letras Catalás, Creu de Sant Jordi, Medalha de Ouro da Generalidade da Catalunha, honorary doctor of the University of Alicante, honorary doctor of the Rovira i Virgili University, honorary doctorate of Salzburg University, honorary doctor of the University of Valencia, honorary doctorate of the University of the Balearic Islands, Premio de Honor Lluís Carulla e National Research Award- Catalonia
Na rede
Dialnet: 52255
editar datos en Wikidata ]

Antoni Maria Badia i Margarit, nado en Barcelona o 30 de maio de 1920 e finado na mesma cidade o 16 de novembro de 2014, foi un filólogo e lingüista da historia e gramática catalá.

Traxectoria[editar | editar a fonte]

Cursou estudos de ensino primario e secundario na Mutua Escolar Blanquerna, dirixida polo pedagogo Alexandre Galí i Coll, que lle infundiu a preocupación pola linguaxe. Estudou os Estudis Universitaris Catalans, e licenciouse en filoloxía románica pola Universidade de Barcelona en xuño de 1943, defendeu a súa tese Los complementos pronominalo-adverbiales derivados de IBI e INDE en la Península Ibérica, na facultade de Filosofía e Letras da Universidade de Madrid, baixo a dirección de Dámaso Alonso en xuño de 1945. Catedrático de Gramática Histórica da lingua española na Universidade de Barcelona (1948) e desde 1977 de lingua catalá. Foi reitor da Universidade de Barcelona de 1978 a 1986 data a partir da cal é honorario ao se xubilar.

Profesor visitante en Múnic, Heidelberg, Georgetown, Wisconsin e da Sorbona en París. É doutor honoris causa por diversas universidades, entre as cales Salzburgo, Tolosa, Rovira i Virgili e a Sorbona.

Tamén foi presidente da Société de Linguistique Romane (hoxe presidente de honra), presidente da Sección Filolóxica do Institut d'Estudis Catalans, primeiro presidente da Associació Internacional de Llengua i Literatura Catalanes, primeiro presidente do Grup Català de Sociolingüística, presidente de honra do II Col·loqui Internacional de Llengua i Literatura Catalanes en Ámsterdan (1970), da North American Catalan Society e da Deutsch-Katalanische Gesellschaft, e presidente do Segon Congrés Internacional de la Llengua Catalana (1986).

É director da revista Estudis Romànics e pertence a diversos consellos editoriais de revistes de filoloxía catalá (Caplletra, Catalan Review, Llengua & Literatura e Treballs de Sociolingüística Catalana).

Tamén é membro do Institut d'Estudis Catalans, da Reial Acadèmia de Bones Lletres de Barcelona e corresponente de diversas academias entre as cales a Real Academia Española. Tamé é membro de honra da American Association of Teachers of Spanish and Portuguese.

Obras[editar | editar a fonte]

A súa obra científica inclúe máis de seiscentos títulos, con máis de cincuenta libros, entre os cales:

  • Gramática histórica catalana (1951, trad. ao catalán en 1981).
  • Gramática catalana (1962).
  • Llengua i cultura als Països Catalans (1964).
  • La llengua dels barcelonins (1969).
  • La formació de la llengua catalana (1981).
  • Gramàtica de la llengua catalana (1994).
  • Les regles d'esquivar vocables i la «qüestió de la llengua» (1999).

Véxase tamén[editar | editar a fonte]

Ligazóns externas[editar | editar a fonte]