Altiplano Cundiboyacense
Coordenadas: 5°25′08″N 73°25′17″O / 5.41889, -73.42139
O Altiplano Cundiboyacense é unha meseta alta que se atopa na Cordilleira Oriental dos Andes colombianos, abranguendo partes dos departamentos de Cundinamarca e Boyacá. O altiplano corresponde co antigo territorio dos muiscas. O Altiplano Cundiboyacense comprende tres rexións chás distintivas; a sabana de Bogotá, os vales de Ubaté e Chiquinquirá e os vales de Duitama e Sogamoso. A altitude media do altiplano é de 2 600m por riba do nivel do mar, pero varía entre os 2 500m e os 4 000m.
O altiplano é o lugar onde se encontraron os tres conquistadores españois Gonzalo Jiménez de Quesada, Sebastián de Belalcázar e Nicolás de Federmann en 1538 despois da fundación hispánica de Santafé de Bogotá no lugar onde se atopaba a vila muisca de Bacatá. É un lugar arrodeado de numerosas montañas, na metade da Cordilleira Oriental. No sur, atópase a sabana de Bogotá, a chaira máis extensa de Colombia, tamén limita co Ermo de Sumapaz. Polo norte, limita coas montañas de Santander, polo leste limita coa cordilleira que a separa de Piedemonte llanero e polo oeste coa cordilleira que o separa do Valle del Magdalena.
Cidades do altiplano[editar | editar a fonte]
Sobre o altiplano atópanse as cidades de Bogotá (capital de Colombia, do Distrito Capital e do departamento de Cundinamarca), Tunja, capital do departamento de Boyacá e distrito histórico, cultural e universitario e Zipaquirá, a cidade salineira de Colombia e posuidora da Catedral de Sal, a primeira das sete marabillas de Colombia.
Os lugares máis importantes do altiplano son:
