Alfabeto sudarábico


Historia do alfabeto
Idade de Bronce Medio ss –XIX - -XV Protocananeo s. –XIV. Ugarítico s. –XIII. Fenicio s. –XI. Samaritano s. –VI. Arameo s. –IX. Brāhmī s. –VI. Hebreo s. –III. Siríaco s. –II. Avéstico s. -III. Árabe s. IV. Grego s. –VIII. Itálico antigo s. –VIII. Latino s. –VII. umbro s. -VI osco s. -V falisco s. -V alf. alpinos s. -III Rúnico s. II. Copto s. I. Gótico s. IV. Armenio 405. Glagolítico 862. Cirílico s. X. Ibérico s. –III. Celtibérico s. –II. Sudarábico s. –IX. Ge'ez ss. III-IV.
Meroítico s. –III.
Xenealoxía completa

O antigo alfabeto sudarábico (tamén coñecido como musnad) separouse do alfabeto protosinaítico sobre o século -XIII. Usouse para escribir os dialectos surarábigos dos reinos de Saba e Mina no sur da península arábica. Atopáronse formas antigas datadas no século VIII a.C. en Babilonia. A súa forma madura acadouna sobre o 500 a.C., e seguiuse empregando ata o século VII, cando foi desprazado polo alfabeto árabe. O alfabeto expandiuse ata Etiopía, onde evolucionou ata dar o alfabeto ge'ez, a base dos modernos alfabetos amhárico, tigriña e tigré.

Inventario de signos[editar | editar a fonte]

Alfabeto surarábigo
Signo Transliteración IPA	h [h]	l [l]	ḥ [ħ]	m [m]	q [q]	w [w]	s² (š) [ɬ]	r [r]	b [b]	t [t]	s¹ (s) [s]	k [k]	n [n]	ḫ [x]	s³ (ś) [s̪]	f [f]	ʾ [ʔ]	ʿ [ʕ]	ḍ [ɬʼ]	g [g]	d [d]	ġ [ɣ]	ṭ [tʼ]	z [z]	ḏ [ð]	y [j]	ṯ [θ]	ṣ [tˢʼ]	ẓ [θʼ]