Adriano Romero Cachinero
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 1902  Villanueva de Córdoba, España |
| Morte | 1979 (76/77 anos) París, Francia |
 Gobernador civil da provincia de Murcia | |
31 de decembro de 1936 – 17 de xaneiro de 1937 – Antonio Pretel Fernández (en)  → | |
 Deputado nas Cortes republicanas | |
Representa: Partido Comunista de España 24 de febreiro de 1936 – 2 de febreiro de 1939 Lexislatura: III lexislatura da Segunda República Española Circunscrición electoral: Pontevedra | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Madrid |
| Ocupación | político , xornalista |
| Partido político | Partido Comunista de España |
| Lingua | Lingua castelá |
| Carreira militar | |
| Conflito | Guerra civil española |
Adriano Romero Cachinero, nado en Villanueva de Córdoba en 1902 e finado en París en 1979, foi un xornalista e político comunista español.
Traxectoria[editar | editar a fonte]
Militante do PCE de Córdoba. Marchou en 1929 a Sevilla. Foi candidato do PCE pola provincia de Córdoba nas eleccións xerais de 1931, sendo o candidato comunista con máis apoios.[1] Foi elixido deputado do Fronte Popular pola provincia de Pontevedra nas eleccións xerais de 1936. Participou nos mitins do Primeiro de Maio de Cerdedo xunto con Amando Guiance Pampín,[2] e no de Ourense con Luis Acuña Nóvoa e Severino Nóvoa Gutiérrez.[3] Durante a guerra civil foi membro do Comité Central do PCE e dirixiu un batallón de milicianos con Antonio Pretel Fernández que en xullo de 1936 acabou coa sublevación militar en Motril e Guadix. Despois foi gobernador civil de Murcia de decembro de 1936 a xaneiro de 1937. Foi nomeado comandante da 55 Brigada Mixta o 1 de marzo de 1937 co grao de maior de Milicias, manténdose no posto ata setembro. Pasou o resto da guerra en Cidade Real como responsable do PCE na provincia de Cidade Real. En 1939 sorprendeuno alí o golpe de Segismundo Casado e estivo a piques de ser fusilado por unha columna da CNT da 71 Brigada.
Cando os sublevados tomaron Cidade Real atopárono preso na cadea da cidade. Sometido a consello de guerra en Córdoba, foi condenado a morte en 1941 por adhesión á rebelión, conde máis tarde conmutada. Foi sometido a un novo consello de guerra en Granada en 1943 e novamente condenado a morte, sendo igualmente conmutada a pena pola de cadea perpetua en marzo de 1944. Finalmente condenado a 30 anos, pasou polas prisións de Córdoba, Granada e Alcalá de Henares. Nas súas estadía nas prisións de Córdoba e Granada foi un dos principais artífices da reorganización do PCE na clandestinidade. Mentres estivo na prisión de Granada foi acusado de traizón ao PCE. Foi apartado por iso do partido e por manter discrepancias con respecto aos responsables da dirección do PCE nas cadeas, o mantemento da loita guerrilleira e o sectarismo da liña política que illaba aos comunistas dos republicanos, socialistas e anarquistas. En marzo de 1946 foi posto en liberdade. Rexeitado polo PCE refuxiouse en Sevilla. Logrou reunir 3 000 pesetas para pagar un guía que o trasladou a Francia. Cando chegou a Tolosa fixo un informe ante o PCE, que lle regateou un aval da UGT necesario para que as autoridades francesas non o devolveran a España. Desenganado, sumouse ao Movimiento de Acción Socialista impulsado por José del Barrio Navarro e Jesús Hernández Tomás.
Obras[editar | editar a fonte]
- Eurocarrillismo y oportunismo, 1984.
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ Adriano Romero Cachinero en Cordobapedia.
- ↑ Golpe de Estado e represión en Cerdedo
- ↑ El Pueblo Gallego, 3-5-1936, p. 13.
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- Hernández Sánchez, Fernando (2015). Los años de plomo. La reconstrucción del PCE bajo el primer franquismo (1939-1953). Barcelona: Crítica. pp. 250–252. ISBN 9788498928068.
- Serrallonga i Urquidi, Joan (2007). "El aparato provincial durante la Segunda República. Los gobernadores civiles, 1931-1939" (PDF). Hispania Nova (7). Consultado o 1 de setembro de 2012.
