Abadía territorial de Santa María de Grottaferrata
| ||||
| Localización | ||||
|---|---|---|---|---|
| ||||
| Estado | Italia | |||
| Rexión | Lazio | |||
| Cidades metropolitanas | Cidade metropolitana de Roma Capital | |||
| Comunas | Grottaferrata (pt)   | |||
| Poboación | ||||
| Poboación | 6 (2019) (6 hab./km²) | |||
| Lingua usada | lingua grega | |||
| Relixión | catolicismo | |||
| Xeografía | ||||
| Parte de | ||||
| Superficie | 1 km² | |||
| Comparte fronteira con | ||||
| Creación | 26 de setembro de 1937 | |||
| Catedral | Cathedral of Grottaferrata (en) | |||
| Identificador descritivo | ||||
| Código postal | 00046 | |||
| Ben cultural de Italia | ||||
A abadía territorial de Santa María de Grottaferrata (en latín: abbatia territorialis Batae Mariae Cryptaeferratae), coñecida tamén co nome de Abadía de San Nilo (dedicada a Nilo de Rossano),[1] é a única abadía territorial da Igrexa católica italo-albanesa, tratándose dunha sé eclesiástica inmediatamente suxeita á Santa Sé e pertencente á rexión eclesiástica do Lacio. Actualmente a sé está vacante, dende a renuncia do arquimandrita Emiliano Fabbricatore, sendo o administrador apostólico o bispo de Albano, Marcello Semeraro.
Historia[editar | editar a fonte]
A abadía foi fundada en 1004 polo santo ao que está dedicada, cincuenta anos antes do Gran Cisma entre a Igrexa católica e a Igrexa ortodoxa. O abade Nilo, nado na Calabria bizantina e, xa que logo, de orixe e rito bizantino, decidiu fundar un mosteiro nos outeiros de Tuscolo, sobre unhas ruínas romanas, onde supostamente se lle aparecera a Virxe María. Porén, a abadía non foi completada na vida de Nilo, morto ao ano seguinte de chegar a Grottaferrata. Os traballos foron rematados baixo a dirección de Bertomeu o novo, cofundador da abadía.
Os primeiros arquimandritas logo de san Nilo foron Paulo, Cirilo e Bertomeu o novo:[2][3] baixo a súa guía a abadía medrou en posesións e riquezas, e ao pouco tempo dependían dela unha vintena de igrexas sucursais por toda a Italia centro-meridional.[2] Poucos anos logo da súa fundación o mosteiro contaba con arredor de 200 monxes basilianos e as continuas doazóns levaron a que o arquimandrita controlase vastos territorios no Lacio e no sur de Italia: o feudo Rofrano en Campania, na diocese de Policastro e da Conca della Campania na diocese de Caserta, e os castelos de Castel de' Paolis na diocese suburbicaria de Albano e de Borghetto di Grottaferrata na diocese suburbicaria de Frascati, así como outras posesións nas dioceses de Cosenza, Capaccio, Albano, Velletri e Venosa.[2] A abadía obtivo tamén de moitos papas o recoñecemento da súa independencia respecto do cardeal bispo da diocese suburbicaria de Frascati.[2]
O ano 1937 foi de grande importancia para a abadía, xa que o papa Pío XI, coa bula Pervetustum Cryptae-Ferratae Coenobium do 16 de setembro, elevouna a mosteiro exárquico, baixo a autoridade directa da Santa Sé.[4]
Lista de arquimandritas[editar | editar a fonte]
- Arsenio Pellegrini (21 de xaneiro de 1882 - 1920, finado)
- Isidoro Croce (18 de decembro de 1937 - 1960, finado)
- Teodoro Minisci (23 de xullo de 1960 - 1972, renuncia)
- Paolo Giannini (4 de agosto de 1972 - 1992, renuncia)
- Marco Petta (13 de setembro de 1994 - 2000, retirado)
- Emiliano Fabbricatore (31 de xaneiro de 2000 - 4 de novembro de 2013, retirado)[5]
- Administrador apostólico: Marcello Semeraro (dende o 4 de novembro de 2013)
Notas e referencias[editar | editar a fonte]
- ↑ "Origini dell'abbazia su abbaziagreca.it". Arquivado dende o orixinal o 23 de agosto de 2020. Consultado o 11 de agosto de 2013.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 Moroni, Gaetano (1845). Tipografia Emiliana, ed. Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica da s. Pietro sino ai nostri giorni specialmente intorno ai principali santi. pp. 50–51.
- ↑ Devoti, Luigi (1999). Itinerari nella campagna romana: Cryptaferrata - Grottaferrata; archeologia, storia, storie, arte (en italiano). pp. 83–84.
- ↑ Murzaku, Ines Angjeli (2009). Analekta Kryptoferris, ed. Returning Home to Rome: The Basilian Monks of Grottaferrata in Albania. p. 174. ISBN 9788889345047.
- ↑ Grottaferrata: l'Archimandrita dell'Abbazia, Padre Emiliano Fabbricatore, rinuncia all'incarico, ilmamilio.it, 4 de novembro de 2013 (en italiano)
Véxase tamén[editar | editar a fonte]
Bibliografía[editar | editar a fonte]
- MURZAKU, Ines Angjeli (2009). Returning Home to Rome: The Basilian Monks of Grottaferrata in Albania. Analekta Kryptoferris. ISBN 9788889345047.
Ligazóns externas[editar | editar a fonte]
- Páxina web oficial Arquivado 03 de febreiro de 2019 en Wayback Machine. (varios idiomas).
- Ficha en Catholic-Hierarchy.org (en inglés).
- Ficha en GCatholic.org (en inglés).
