ARNr 18S
O ARNr 18S (ou 18S rRNA) é un tipo de ARN ribosómico cun coeficiente de sedimentación de 18 svedberg (18S), que forma parte estrutural da subunidade menor (de 40S) dos ribosomas eucariotas citosólicos, polo que está presente en todas as células eucariotas. Este ARNr é o homólogo eucariota citosólico do ARNr 16S presente nos ribosomas procariotas e mitocondriais.
Os xenes que codifican este ARN denomínanse xenes do ARNr 18S. Os datos da secuencia destes xenes utilízanse moito nas análises moleculares para reconstruír a historia evolutiva dos organismos, especialmente en vertebrados, xa que súa baixa taxa evolutiva faino axeitado para reconstruír as diverxencias antigas.
Usos en filoxenia[editar | editar a fonte]
O xene do ARNr 18S da subunidade ribosómica menor (SSU) é un dos xenes máis frecuentemente usados en estudos filoxenéticos e un importante marcador para a reacción en cadea da polimerase (PCR) de diana aleatoria en cribados de biodiversidade ambiental.[1] En xeral, as secuencias do xene do ARNr son de acceso fácil debido a que teñen rexións flanqueantes altamente conservadas que permiten o uso de cebadores universais.[1] A súa disposición repetitiva ao longo do xenoma proporciona cantidades excesivas de ADN molde para a PCR, incluso nos organismos máis pequenos. A molécula codificada no xene do ARNr 18S forma parte do núcleo funcional do ribosoma e este xene está exposto a forzas evolutivas similares en todos os seres vivos. Así, cando se publicaron os primeiros estudos filoxenéticos a grande escala baseados en secuencias do 18S (a primeira e máis importante filoxenia do reino animal feita por Field et al. (1988))[2] o xene foi considerado o principal candidato a usar para reconstruír a a árbore da vida dos metazoos.[1] E, de feito, posteriormente as secuencias do 18S proporcionaron evidencias para a división dos Ecdysozoa e Lophotrochozoa, polo que contribuíu ao cambio revolucionario máis recente na nosa comprensión das relacións entre dos metazoos.[1]
Porén, durante a última parte da década de 2000, e cun número crecente de taxons incluídos nas filoxenias moleculares, fixéronse evidentes dous problemas. Primeiro, existen impedimentos de secuenciación predominantes en representantes de certos taxons, como os moluscos das clases Solenogastres e Tryblidia, taxons de bivalvos seleccionados e a enigmática clase de crustáceos Remipedia.[1] Fracasar á hora de obter as secuencias 18S dun determinado taxon é considerado un fenómeno común, pero raramente se informa del.[1] En segundo lugar, a diferenza das altas esperanzas iniciais que se tiñan, o 18S non pode resolver nodos en todos os niveis taxonómicos e a súa eficacia varía considerablemente entre clados. Isto foi discutido como un efecto da rápida radiación antiga en curtos períodos de tempo. Pénsase actualmente que as análises multixene dan resultados máis fiables para trazar eventos de ramificación profunda en Metazoa, pero o 18S aínda é amplamente utilizado e análises filoxenéticas.[1]
Notas[editar | editar a fonte]
- ↑ 1,0 1,1 1,2 1,3 1,4 1,5 1,6 Meyer A., Todt C., Mikkelsen N. T. & Lieb B. (2010). "Fast evolving 18S rRNA sequences from Solenogastres (Mollusca) resist standard PCR amplification and give new insights into mollusk substitution rate heterogeneity". BMC Evolutionary Biology 10: 70. doi 10.1186/1471-2148-10-70
- ↑ Field K. G., Olsen G. J., Lane D. J., Giovannoni S. J., Ghiselin M. T., Raff E. C., Pace N. R. & Raff R. A. (1988). "Molecular phylogeny of the animal kingdom". Science 239(4841): 748-753. doi 10.1126/science.3277277.
Este artigo incorpora texto con licenza CC-By-2.0 da referencia: Meyer A., Todt C., Mikkelsen N. T. & Lieb B. (2010). "Fast evolving 18S rRNA sequences from Solenogastres (Mollusca) resist standard PCR amplification and give new insights into mollusk substitution rate heterogeneity". BMC Evolutionary Biology 10: 70. doi 10.1186/1471-2148-10-70
