Frederick Gowland Hopkins

Frederick Gowland Hopkins

Biografía
Nacemento	20 de xuño de 1861 Eastbourne, Reino Unido
Morte	16 de maio de 1947 (85 anos) Cambridge (Reino Unido)
45º Presidente da Royal Society
1930 – 1935 ← Ernest Rutherford – William Henry Bragg →
Datos persoais
País de nacionalidade	Reino Unido
Relixión	Agnosticismo
Educación	King's College de Londres Universidade de Londres Trinity College Guy's Hospital (en) Imperial College School of Medicine
Director de tese	Thomas Stevenson (pt)
Actividade
Campo de traballo	Bioquímica
Ocupación	profesor universitario (1914–), bioquímico , médico , químico
Empregador	King's College de Londres Universidade de Cambridge
Membro de	Academia Naciona de Ciencias dos Estados Unidos (asociado estranxeiro da Academia Nacional de Ciencias) (1924–) Academia de Ciencias de Rusia Royal Academy of Medicine of Belgium (en) Academia de Ciencias da URSS Royal Society Leopoldina
Alumnos	Luis Federico Leloir, J. B. S. Haldane, Ernst Boris Chain e Rudolph Peters (pt)
Lingua	Lingua inglesa
Obra
Doutorando	Malcolm Dixon (pt) e J. B. S. Haldane
Premios (1934)  Medalla Albert (1929)  Premio Nobel en Fisioloxía ou Medicina (1926)  Medalla Copley (1918)  Medalla Real (1915)  Croonian Medal and Lecture (pt) (1915)  Medalha Baly (pt)  Orde do Mérito do Reino Unido  Knight Bachelor  membro da Royal Society  Premio Cameron de Terapéutica da Universidade de Edimburgo  membro de honra da Real Sociedade Te Apārangi

Sir Frederick Gowland Hopkins, nado en Eastbourne (Inglaterra) o 20 de xuño de 1861 e finado en Cambridge o 16 de maio de 1947, foi un bioquímico inglés.

Traxectoria

Inicialmente estudou Química na Universidade de Londres e posteriormente Medicina no Hospital Guy. Foi profesor de Fisioloxía Clínica na Universidade de Cambridge e desde 1914 profesor de bioquímica, onde de 1921 a 1943 ocupou a cátedra de sir William Dunn.

De 1930 a 1935, foi presidente da Royal Society e desde 1933 da British Association for the Advancement of Science.

A súa principal contribución investigadora radica no coñecemento das substancias elementais, aquelas que o organismo necesita adquirir da dieta e que a súa falta condiciona enfermidade. Descubriu que uns alimentos tiñan relación directa co crecemento. Comprobou que o consumo de leite conseguía renovar o crecemento detido dun ser vivo en formación.

Entre os seus descubrimentos están, en 1892 novos métodos para apreciar cuantitativamente o acido úrico dos ouriños, en 1901 métodos de análises do triptófano (aminoácido cristalizado) e, en 1921 métodos para illar o glutatión, composto aminoácido importante na autooxidación celular.

Foi galardoado co Premio Nobel de Medicina en 1929, compartido con Christiaan Eijkman.